Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ ως μορφώματος στο πολιτικό σύστημα της χώρας προκαλεί έντονο ενδιαφέρον για κάθε πολιτικό επιστήμονα. Και όχι μόνο. Και για κάθε ψυχαναλυτή που έχει την διάθεση να μελετήσει τους χαρακτήρες και τις προσωπικότητες αυτών των ανθρώπων.
Βεβαίως δημιουργεί εντυπώσεις η ανοχή – μπορεί και κρυφός θαυμασμός- κάποιων σοβαρών ανθρώπων στην «αντισυστημική βαρβαρότητα» του Αλέξη Τσίπρα και πολλών του συντρόφων.
Πρόσφατη περίπτωση υπήρξε αυτή του Νίκου Μαραντζίδη ο οποίος πίστεψε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώθηκε ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στο πολιτικό σύστημα. Οι πιο παλιοί βέβαια (ακαδημαϊκοί, επιστήμονες, δημοσιογράφοι με κύρος κλπ) δικαιολογούσαν ως μη χείρον βέλτιστον την ύπαρξη διάφορων περίεργων τύπων στον ΣΥΡΙΖΑ. Περσόνων που παρέπεμπαν σε cult εκδοχές ενός νεοβαλκανικού καρτούν βγαλμένου από την οθωμανική παράδοση….
Γιατί το έκαναν; Επειδή αντιπαθούσαν τους «προηγούμενους». Θεωρούσαν ας πούμε ότι ο Πολάκης και άλλοι «αρματολοί» του κόμματος είναι η γέφυρα επικοινωνίας του Αλέξη με τη μάζα των «πρωτόγονων» ψηφοφόρων του, υποτιμώντας αυτομάτως ολόκληρη την κοινωνία και τα αντανακλαστικά της.
Θα έπρεπε όμως να είναι πολύ πιο προσεκτικοί. Ο Πολάκης, όπως και κάθε άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που ξεσπαθώνει με ύβρεις και επιθέσεις, είναι ένα από τα πολλά πρόσωπα του πρωθυπουργού. Ειδικά ο Πολάκης είναι ο ίδιος ο Τσίπρας. Είναι ο υπουργός του οποίου ο χαρακτήρας αρέσει περισσότερο στον Αλέξη και κάθε φορά που αγριεύει, ενθουσιάζεται αντί να προβληματίζεται.
Ο Πολάκης συμπληρώνει και υποκαθιστά αυτά που θα ήθελε αλλά δεν μπορεί να κάνει ο Τσίπρας. Είναι το alter ego του, ο κολλητός που τον γοητεύει, η άλλη εκδοχή του προσώπου του που δεν γίνεται να γνωρίσουμε εμείς.
Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας είναι πράγματι αυτό που εκτίμησαν πολύ σωστά οι «ανεκτικοί» στη βαρβαρότητα του ΣΥΡΙΖΑ: Ο δίαυλος επικοινωνίας με το αντισυστημικό κοινό του. Αυτό που συνεχίζει ακόμα να ονειρεύεται γιαούρτωμα στις παρελάσεις, κρεμάλες στο Σύνταγμα, κάψιμο «γερμανοτσολιάδων» κτλ.
Για να λυθεί η απορία σε πολλούς, o ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως το πιο προσωποπαγές πολιτικό μόρφωμα της Μεταπολίτευσης. Πιο αρχηγικό κι από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου! Γιατί οι πάντες επένδυσαν στην «αθωότητα» του αφελούς πλην αγαθού Αλέξη που είχε το δικαίωμα του πρωτάρη. Να ανοίξει το δρόμο για το πλιάτσικο στο οποίο προσέβλεπαν – άλλο αν τους χάλασαν τα σχέδια οι δανειστές…
Κατά συνέπεια, ο αρχηγός με τα πολλά πρόσωπα κρύβεται πίσω από όλους. Άλλοτε πίσω από την Αυλωνίτου ως απλοϊκή νοικοκυρά άλλοτε πίσω από τον Σεβαστάκη ως βαθυστόχαστος κουλτουριάρης και άλλοτε πίσω από τον Πολάκη σαν οπλαρχηγός του ΕΛΑΣ.
Στους βουλευτές του και στα στελέχη του ο Αλέξης Τσίπρας διάλεξε όλους τους «μικρούς Μήτσους». Έκανε το πιο επιτυχημένο casting αναδεικνύοντας την πιο αντιπροσωπευτική δηθενιά της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Πολάκης που βρίσκει ότι οι νεκροί θολώνουν το έργο της κυβέρνησης δεν είναι ο Πολάκης. Είναι ο Τσίπρας που φοράει τη μάσκα Πολάκη. Μία από τις πολλές που έχει στο βεστιάριό του…
