Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Όσα ακούμε και διαβάζουμε από τους υποστηρικτές του δικτάτορα Μαδούρο δεν εκπλήσσουν κανένα που έχει απορρίψει την αριστερά ως κοσμοθεωρία, χωρίς να χρειαστεί να τη δει να κυβερνά για να καταλάβει περί τίνος, ακριβώς, πρόκειται.
Το αριστερό σύμπαν δομείται πάνω σε πλήθος λογικών χασμάτων, αυθαίρετων παραδοχών, υποθέσεων με βαθιά συναισθηματικό υπόβαθρο και πάνω απ΄όλα πάνω στον πολιτικό σχετικισμό.
Ο σχετικισμός δηλαδή η άρνηση της ύπαρξης αρχών με καθολική ισχύ είναι η πυξίδα που έχει η Αριστερά για να πορεύεται.
Για την Αριστερά έννοιες όπως η ελευθερία, ο αυταρχισμός, η βία δεν είναι απόλυτες και μονοσήμαντες αλλά σχετικές. Η βία είναι ανεκτή όταν είναι κόκκινη, ο αυταρχισμός ανεκτός όταν εκπορεύεται από ένα κομμουνιστικό καθεστώς, η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα αλλά επιβράβευση για όσους είναι υπάκουοι στο κόμμα και το καθεστώς. Κοινώς, αδιανόητα πράγματα.
Μάλιστα ο αριστερός πολιτικός σχετικισμός δεν έχει όριο. Το διαπιστώνουμε, για παράδειγμα, όταν διαβάζουμε σχόλια για μια εμπόλεμη σύγκρουση. Οι αριστεροί, όπου γης, έχουν τη μοναδική ικανότητα στον πλανήτη να ξεχωρίζουν το αίμα του άμαχου πληθυσμού όταν το βλέπουν χυμένο στο δρόμο. Άλλο το αίμα του Παλαιστινίου άμαχου άλλο του Ισραηλινού. Για τον πρώτο θρηνούν για τον δεύτερο στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούν. Και οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου, ακόμα και οι κατά φαντασίαν (κυρίως αυτοί) δεν είχαν να ψελλίσουν μια κουβέντα για τα γεγονότα της Πλατείας Τιεν Αν Μιεν.
Στελέχη της αριστεράς, ακόμα και της Κεντροαριστεράς που πήραν μέρος στον Αντιδικτατορικό Αγώνα ενώ αναγνωρίζουν ότι ο Μαδούρο έχει χτίσει ένα αυταρχικό καθεστώς, απαξιώνουν τους εξεγερμένους (και πεινασμένους) της Βενεζουέλας ως υποκινούμενους από οικονομικά συμφέροντα.
Πολίτες που δηλώνουν αριστεροί δεν εκλογικεύουν απλώς την πολιτεία ενός δικτάτορα όπως ο Μαδούρο αλλά δεν διστάζουν να υποστηρίζουν έναν άνθρωπο που κατάντησε τον λαό του να τρώει ζωοτροφές για να διασκεδάσει την πείνα του, που αφήνει τους συμπολίτες του χωρίς φάρμακα και τα νοσοκομεία της χώρας χωρίς ρεύμα ενώ την ίδια στιγμή στηρίζει οικονομικά διάφορα ριζοσπαστικά κόμματα και κομματίδια ανά την υφήλιο-θυμόμαστε το σκάνδαλο για τη χρηματοδότηση των Ποντέμος.
Οι οπαδοί της Αριστεράς συχνά προσπαθούν να αποσπάσουν εκβιαστικά δηλώσεις για την αναγνώριση διακρίσεων εκεί που δεν υπάρχουν: «Γιατί κλαίτε για την Παναγία των Παρισίων και όχι για την Παλμύρα;»
Τι κι αν κλαις για όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία του, το φύλο του και τη φυλή του; Όχι. Για την Αριστερά αυτό δεν είναι αρκετό γιατί δεν είναι σχετικό.
Κι ας μην γελαστούμε. Ο πολιτικός σχετικισμός αφορά την Αριστερά διαχρονικά και σε παγκόσμιο επίπεδο και είναι ακριβώς το σημείο σύγκρουσης με τους Φιλελεύθερους που διαφωνούμε με τρόπο κατηγορηματικό, απόλυτο με τον σχετικισμό ως εργαλείο ανάλυσης και αποτίμησης της πραγματικότητας.
Οι Φιλελεύθεροι δεν δηλώνουν αντιαριστεροί (κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Δεξιά τους αντιμετωπίζει με καχυποψία). Για τους Φιλελεύθερους η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα είναι δικαιώματα που τα απολαμβάνουν όλοι ανεξαίρετα από την φυλή, το φύλο, κάθε ατομική ταυτότητα, υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση. Με τον ίδιο τρόπο η πολιτική βία είναι αδιανόητη και καταδικαστέα ό,τι χρώμα κι αν έχει. Όσον αφορά τον σχετικισμό η απόσταση με την αριστερά είναι απλώς αγεφύρωτη. Και βέβαια, θα παραμένει τέτοια.
