Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Μέχρι πριν δυο-τρία χρόνια, βλέποντας, σαν άλλες Κασσάνδρες, να γίνονται θλιβερή πραγματικότητα πολλές από τις προβλέψεις τους, και δη στο ακέραιο, κάποιοι σχολιαστές συνήθιζαν να λένε με μία μικρή, μελαγχολική έπαρση, αναφερόμενοι στο ένα και το άλλο: «Σας τα λέγαμε». Ήταν οι λεγόμενοι σταλεγάκηδες. Το «σταλεγάκηδες» ακούγεται βέβαια υποτιμητικό, αλλά στην πραγματικότητα ο όρος είναι παράσημο τιμής. Τι να κάνουμε τώρα. Ανήκει στη χορεία των παραπλησίων υβριστικών όρων «μενουμευρώπηδες» και «γερμανοτσολιάδες», του ζουράριου «ευρωλιγούρηδες», και άλλων παρομοίων — όλα τους γεννήματα του ακροδεξιού γλωσσοπλαστικού γονιδίου της Αριστεράς, που μπορεί να περηφανεύεται για πολλές τέτοιες ταμπέλες.
Όμως, μολονότι —το ξαναλέμε— οι ζοφερές προβλέψεις των σταλεγάκηδων επιβεβαιώθηκαν όλες, μία προς μία, και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο, τουτέστιν κατά εκατό τοις εκατό, οι ίδιοι οι σταλεγάκηδες πλέον δεν υπάρχουν. Όχι οι ίδιοι οι άνθρωποι βέβαια, προς Θεού, αλλά η συνήθειά τους να βγαίνουν και να λένε —μελαγχολικά, και με μια στάλα έπαρση— ότι μας τα 'λεγαν. Γιατί; Γιατί από ένα σημείο και μετά κουράζεσαι. Στουμπώνεις. Αισθάνεσαι να σε τυλίγει μια αφόρητη μοναξιά, σαν βαρύ, ανοικονόμητο πανωφόρι πάνω στις πλάτες σου. Πιο πολύ σε νοιάζει πια, και σε γεμίζει, να ασχολείσαι με αλλότρια τινά, πιχί με γατάκια και σκυλάκια, με μυθιστορήματα της πεντάρας, με ένα παλιό έργο που ξαναβλέπεις ένα βράδυ στο βίντεο — τέτοια. Και να κάνεις βόλτες. Και να βλέπεις τι λείπει από τα ντουλάπια σου, και πώς θα μπορούσες να το αποκτήσεις.
Είναι βέβαια κι άλλοι οι λόγοι. Ας πούμε, κανείς σταλεγάκιας δεν θα πληρωθεί για τις προβλέψεις που έκανε σε ανύποπτο χρόνο, και που όλες φυσικά έπεσαν μέσα, όπως πάντα πέφτει μέσα η έρμη η Κασσάνδρα. Δεν έχει κανένα όφελος όλο αυτό, κανένα διάφορο. Ένα ισχνό «μπράβο», το χτύπημα των φίλων στην πλάτη, ο θνησιγενής θαυμασμός του πλήθους… μπα, είναι πράγματα με χωρίς αντίκρισμα κανένα. Πιο πολύ, μάλιστα, επιτείνουν τη μοναξιά, και πιο πολύ γεμίζουν και βαραίνουν το ρούχο που λέγαμε με πέτρες στις τσέπες του, παρά σε κάνουν να νιώθεις λιγουλάκι καμπόσος. Κι άμα σε λένε και «προφήτη» από πάνω, αισθάνεσαι λες και σου πετάξανε κρύο νερό στο πρόσωπο, με τον κουβά: αισθάνεσαι να σε περιγελούν.
Γιατί κανείς από τους σταλεγάκηδες δεν έκανε ποτέ καμιά προφητεία. Όλα ήταν εδώ, όλα ήταν καθαρά, κρυστάλλινα, «ως από βράχου ύδωρ» που λένε και οι γιατροί. Όλα κάναν μπαμ. Καμιά προφητεία. Ούτε καν καμιά σούπερ δυνατότητα ανάλυσης των δεδομένων διέθεταν οι σταλεγάκηδες, που μόνο μνημονιακοί υπερήρωες δεν είναι. Ο σταλεγάκιας είναι ένας συνηθισμένος ορθολογιστής. Τίποτα παραπάνω από αυτό.
Ή έστω: είναι ένας συνηθισμένος ορθολογιστής που ακριβώς γι' αυτό δεν επιτρέπει στον εαυτό του να υποταχτεί στην κοινοτοπία του λαϊκισμού.
Ο λαϊκισμός (της Αριστεράς, της Ακροδεξιάς, ή ο λεγόμενος εθνικολαϊκισμός, ένας αχταρμάς αυτών των δύο) είναι γεμισμένος ώς τα μπούνια από προνεωτερικά στοιχεία: είναι μαγικός λόγος. Ταιριάζει σε εποχές που τον άνθρωπο τον κυνηγούσε η αρκούδα να του πάρει την μπουκιά απ' το στόμα. Είναι παλιατσαρία. Εξ ου και δεν μπορεί να τον χάψει ο συνηθισμένος, καθημερινός ορθολογιστής μας.
Κατά την ίδια έννοια που δεν υπάρχουν επιστολές του Ιησού —για να πούμε ένα παράδειγμα—, και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι αγύρτης, και όποιος τις εμπορεύεται είναι απατεώνας και πρέπει να πάει στο κακουργιοδικείο και να τιμωρηθεί με φατούρο ή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, έτσι και δεν μπορεί να βγει η Ελλάδα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς στους οποίους ανήκει, και των οποίων ιδρυτικό μέλος είναι, γιατί απλούστατα θα καταρρεύσει, θα πέσει στον εμφύλιο, θα καεί απ' άκρου εις άκρον και θα μαζεύει κουφάρια από τους δρόμους. ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ. Η Ελλάδα δεν είναι Ζιμπάμπουε. Είναι μία από τις 20 πιο πλούσιες χώρες της παγκόσμιας ΙΣΤΟΡΙΑΣ, όλοι κυκλοφορούν με το τελευταίο σούπερ ακριβό iPhone στο χέρι (έστω, πλην εμού), δεν γίνεται να «κάτσει καλά» υπό καθεστώς ΟΥΝΡΑ και να περιμένει με το δελτίο στο χέρι για να πάρει πατάτες και 250 γραμμάρια κιμά. Θα γίνει σφαγή, και το κάθε φλωράκι της Αριστεράς που τώρα πουλάει επανάσταση θα γίνει σε ντετέ άθυρμα τής χι ρώσικης μαφίας που θα πουλάει προστασία και μαργαρίνη στις γειτονιές.
Όπως επίσης δεν μπορεί να «σκίσει τα Μνημόνια» καμία κανονική χώρα — όποιος το ισχυρίζεται αυτό είναι αλήτης, λαοπλάνος και κλεφταράς, πώς διάλο να το πει ο συνηθισμένος, καθημερινός ορθολογιστής; Είναι ένας φασίστας. ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ.
Όπως επίσης δεν γίνεται να χαίρεσαι άμα ο κόσμος μουτζώνει τη Βουλή επειδή τον ξεκούτιανες με τις εθνικολαϊκιστικές δημαγωγίες σου. Το μόνο που θα πετύχεις θα είναι καλύτερα οπλισμένες με στιλέτα και σιδερογροθιές νεοναζιστικές συμμορίες. Αν δεν ομνύεις νυχθημερόν στη φιλελεύθερη Δημοκρατία, φωναχτά και με τέμπο, ποτίζεις τη γλάστρα του μαύρου ολοκληρωτισμού: και εν γνώσει σου. ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ.
Μ' αυτά και μ' αυτά —και με καμιά χιλιάδα τέτοια—, ο σταλεγάκιας μας βαρέθηκε. Μπάφιασε. Έγκωσε. Και σταμάτησε να βγαίνει και να μας λέει: «Σας τα λέγαμε». Έχει και καλύτερα πράγματα να κάνει, αν μη τι άλλο. Ένα παραπάνω: όλα όσα κάποτε τα 'λεγε αυτός μοναχά και μια δράκα σαλοί ακόμα, τώρα τα λέει όλο το τένις.
Οπότε: αποστολή εξετελέσθη.
Μπορεί να ασχοληθεί με κάτι άλλο —με τα γατιά, με τα βιβλία, με τα έργα στο βίντεο—, μπας και βγάλει κάποια στιγμή από τις πλάτες του εκείνο το βαρύ, εκείνο το ανοικονόμητο πανωφόρι της μοναξιάς.
