Του Αντώνη Πανούτσου
Το 1959 στο Madison Square Garden οι New York Rangers αντιμετώπιζαν τους Detroit Red Wings για την regular season της National Hockey League. Ο Enforcer, ο σκληρός των New York Rangers, ο παίκτης που αναλάμβανε τους τσαμπουκάδες για την ομάδα της Νέας Υόρκης ήταν ο Lou Fontinato. Στην πρώτη περίοδο του ματς μετά από ένα μαρκάρισμα του θρυλικού Gordie Howe των Red Wings στον Edie Shacks ο Fontinato ανέλαβε να καθαρίσει. Ο Fontinato και ο Howe πέταξαν τα γάντια, για ισορροπία ο ένας κρατούσε με το ένα χέρι την φανέλα του άλλου και με το άλλο έριχνε γροθιές. Οι διαιτητές τους άφησαν να ξεθυμάνουν.
Όταν η μάχη τελείωσε στο πρόσωπο του Gordie Howe τοποθετήθηκαν πάνω από 20 ράμματα. Το πρόσωπο του Fontinato χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο για να επισκευαστεί. Όπως είχε πει ένας από τους συμπαίκτες του Howe στο περιοδικό Time «Σε κάθε γροθιά του Gordie στο πρόσωπο του Lou, ακουγόταν ένα ανατριχιαστικό γουόπ, γουόπ, γουόπ. Σαν κάποιος να κόβει ξύλα». Μετά την μάχη ο Lou Fontinato δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Το ίδιο και οι Rangers που εγκατέλειψαν την κούρσα για την πρωτιά.
Για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ η μεγάλη στιγμή ήρθε το βράδυ της 12 Ιουλίου του 2015 στις Βρυξέλλες όταν έχοντας την λαϊκή εντολή του 62% από το δημοψήφισμα είδε να του επιτίθενται ομαδικά στην διάσκεψη. Ο Ματέο Ρέντσι που καθόταν δίπλα του στην διάσκεψη γράφει στο βιβλίο του Avanti «Μαζί με τον Ολάντ δημιουργούμε ένα κοινό μέτωπο κατά των επιθέσεων σε βάρος του Τσίπρα, που εξαπολύει το μέτωπο όσων υποστηρίζουν την δημοσιονομική ακαμψία. Κατά τις τρεις τη νύχτα, η τελευταία μορφή του κειμένου προβλέπει την δημιουργία ενός ταμείου πενήντα δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα προκύψουν από τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις, με έδρα όχι την Αθήνα, αλλά το Λουξεμβούργο. Αρχίζει η σύγκρουση. Ο Τσίπρας μου λέει με χαμηλή φωνή, στα αγγλικά: «Ιt''s enough», δεν μπορώ άλλο…». Ακολούθησε το περίφημο τηλέφωνο στην Αθήνα. Η Ελλάδα είχε μείνει στην Ευρώπη αλλά κάθε διαπραγματευτικός τσαμπουκάς, κάθε δυνατότητα αντίστασης είχε μείνει στις Βρυξέλλες.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος που θα προσπαθούν να καταλάβουν το παράλογο μιας ελληνικής κυβέρνησης να διαπραγματεύεται σαν κυβέρνηση των Σκοπίων και μια αντιπολίτευσης να διαπραγματεύεται σαν κυβέρνησης της Ελλάδα θα πρέπει να ανατρέξουν στην βραδιά της 12 Ιουλίου του 2015. Όταν ο Τσίπρας και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχασαν τον τσαμπουκά τους. Μετά από τις 17 ώρες διαπραγμάτευσης και της επιστροφής με τον έρπη η μόνη προσπάθεια του Τσίπρα ήταν να απλοποιήσει την υπογραφή του για να υπογράφει πιο γρήγορα αυτά που του έβαζαν οι ξένοι μπροστά του. Το αποτέλεσμα είναι να δέχεται ταπεινώσεις που τον καιρό που βρισκόταν στην αντιπολίτευση κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Όπως μετά τις επιθέσεις του Ρουβίκωνα στην Ελληνοαμερικανική Ένωση το tweet της αμερικανικής πρεσβείας, με το οποίο απαιτεί από την κυβέρνηση να προστατεύσει τα αμερικανικά μορφωτικά ιδρύματα και να φέρει τους ενόχους μπροστά στην δικαιοσύνη. Σε gunboat τόνους που πριν τέσσερα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ που στην Βουλή έλεγε ότι θα έβγαζε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Μια περήφανη διαπραγμάτευση που κατέληξε σε άνευ όρων παράδοση, μια περήφανη κυβέρνηση που μπροστά στους ξένους ζαρώνει σαν δαρμένο σκυλί.
