Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Υπάρχει ένα αγγλικό παραμύθι που μιλάει για ένα ψάρι κι έναν βάτραχο, «Ο βάτραχος στο πηγάδι» (Τhe frog in the well). Το ψάρι για κάποιο λόγο βρίσκεται σε ένα πηγάδι όπου έχει πέσει πριν ο βάτραχος. Στις συζητήσεις τους προσπαθεί να του διηγηθεί ιστορίες για τον ωκεανό. Ο βάτραχος όμως ρωτάει συνέχεια πόσο μεγάλος είναι ο ωκεανός. Κι όταν το ψάρι του λέει ότι είναι πολύ μεγάλος, ο βάτραχος δεν μπορεί με τίποτα να πιστέψει ότι υπάρχει περίπτωση να είναι μεγαλύτερος από τον κύκλο του πηγαδιού. Γιατί εκεί μέσα εκτείνεται το μέγεθος του δικού του κόσμου...
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα πρόσωπο που η ιστορία της Μεταπολίτευσης ξέβρασε στο πολιτικό σύστημα για να μας θυμίσει το δικό μας πηγάδι. Αυτό που ο κύκλος του νερού του ορίζεται μεταξύ νεοελληνικού κρατισμού και βαλκανικού επαρχιωτισμού. Χρωματισμένο με το κόκκινο της Αριστεράς και το μαύρο της «εθνοδεξιάς» του Κυρίου...
Η τραγωδία στο Μάτι έδειξε για άλλη μία φορά, πώς αντιμετωπίζει μια εθνική καταστροφή και ποια είναι η αντίληψή του για τη λειτουργία του κράτους. Οι απαντήσεις του όλες κινούνται στο πλαίσιο της αμυντικής τακτικής που λένε ότι «δεν δικαιούστε εσείς οι προηγούμενοι να μας ασκείτε κριτική». Ξεχνώντας ότι οι νεκροί της εκατόμβης και ο ελληνικός λαός δεν είναι οι "προηγούμενοι" ούτε και η αντιπολίτευση του πολιτικού συστήματος. Είναι απλώς, η ελληνική κοινωνία που ζητάει εξηγήσεις γιατί ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτούργησε σωστά ώστε να αποτρέψει το μεγάλο κακό.
Επιπλέον, όλα όσα ετοιμάζονται για την περίφημη έξοδο από τα μνημόνια καταντούν τραγελαφικά. Ποια έξοδο και ποια ανάπτυξη στην οικονομία μπορεί να περιμένει κανείς, όταν η χώρα βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση τραπεζικού ελέγχου; Πώς μπορεί κάποιος να είναι αισιόδοξος, από τη στιγμή που οι αγορές δεν δείχνουν καμία διάθεση να δανείσουν το ελληνικό κράτος με ευνοϊκούς όρους;
O Τσίπρας τόσος ήταν και τόσος είναι και σήμερα. Ένας «βάτραχος» κλεισμένος στο πηγάδι της ιδεοληψίας και του τυχοδιωκτισμού. Αυτοί είναι και οι σύντροφοί του στα υπουργεία. Εκπρόσωποι του επαρχιωτισμού που η Αριστερά καλλιέργησε ως τρόπο διείσδυσης στο ελληνικό κράτος για να συμμετέχει στην εξουσία.
Ζούμε σε έναν κόσμο που εδώ και δεκαετίες έχει συνειδητοποιήσει ξεκάθαρα τις κατευθύνσεις του πολιτισμού του. Την αστική δημοκρατία, το κράτος δικαίου, την ελεύθερη αγορά, την σύνδεση εκπαίδευσης και οικονομίας και την έρευνα ως τρόπο ανάπτυξης για την κοινωνία.
Εδώ όμως, επιλέξαμε για πρωθυπουργό ένα άνθρωπο που οι διαδρομές του στην ενηλικίωσή του ήταν μεταξύ Άρτας και Αθήνας ή στην καλύτερη περίπτωση μεταξύ Εξαρχείων και Ικαρίας... Και στο ενδιάμεσο, μακρινά ταξίδια ημιμάθειας στον Μαρξισμό.
Παρόλα αυτά, αυτή η περίεργη περσόνα κυβέρνησε τη χώρα για 3,5 χρόνια, προσαρμόζοντας την πολιτική του στις επιταγές των εταίρων. Θα μπορούσε να τα τινάξει όλα στον αέρα αλλά δεν το έκανε. Από το πηγάδι όμως δεν βγήκε και ούτε πρόκειται ποτέ να βγει. Αυτά είναι τα όρια του δικού του «ωκεανού» την ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο οι άλλοι ετοιμάζουν ποντοπόρα ταξίδια. Όσο πιο γρήγορα εγκαταλείψει την εξουσία τόσο πιο εύκολα θα ανοίξουν οι ελληνικές θάλασσες στην ανάπτυξη και στην ευημερία...
