Χθες ο Α. Τσίπρας έκανε την εκτίμηση πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αναγκασθεί -λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που έρχεται- να προσφύγει σε εκλογές. Και συνεχίζει, λέγοντας πως με την απλή αναλογική είναι ευκαιρία σχηματισμού «προοδευτικής» κυβέρνησης.
Αυτή είναι η πρώτη και μοναδική γραμμή άμυνας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στο ενδεχόμενο πρόωρης διεξαγωγής εκλογών. Προσπαθεί, να μπλοκάρει τις δεύτερες εκλογές που θα διεξαχθούν με το νέο εκλογικό σύστημα, μέσω του σχηματισμού κυβέρνησης στην οποίαν είναι άγνωστο ποιοι και πώς θα συμμετάσχουν.
Να βρισκόμαστε σε κουβέντα.
Αν λάβουμε υπ΄όψη πως με την απλή αναλογική, κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα μόνον ως άσκηση επί χάρτου μπορεί να εκληφθεί, τίθεται το ερώτημα κατά πόσον ο Α. Τσίπρας έχει επίγνωση των λεγομένων του ή απλώς ταΐζει με φρούδες ελπίδες το ζαλισμένο ακροατήριο του.
Πέραν όλων των άλλων ζητημάτων, η πρόταση του Α. Τσίπρα θίγει τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος που είναι ο σεβασμός της θέλησης της πλειοψηφίας των πολιτών. Με απλά λόγια δεν μπορεί να αγνοηθεί για τον σχηματισμό κυβέρνησης το πρώτο κόμμα. Αυτό αποτελεί προσβολή για την Δημοκρατία μας.
Βέβαια, μπροστά στον πολιτικό αφανισμό του, στις δεύτερες εκλογές, προτιμά να καταφύγει σε αντιδημοκρατική λύση.
Όμως, χάριν της συζητήσεως, ας παρακάμψουμε αυτό το ζήτημα αρχής και ας υποθέσουμε πως η Νέα Δημοκρατία, στις πρώτες εκλογές, επικρατεί χωρίς όμως –λόγω της απλής αναλογικής—να κατακτήσει την αυτοδυναμία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει, τηρουμένων των συνθηκών, περίπου 95-105 βουλευτές. Πού θα βρει τους υπόλοιπους κατ΄ελάχιστον 146, για να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Στον ΚΙΝΑΛ;
Μα είναι δεδομένο—όπως προκύπτει από όλες τις δημοσκοπήσεις—πως η βάση του ΚΙΝΑΛ σε κάποια θέματα στηρίζει πιο πολύ την κυβέρνηση απ' ό,τι οι ίδιοι οι Νεοδημοκράτες. Υπάρχει περίπτωση ποτέ οι βουλευτές του ΚΙΝΑΛ να συμπράξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό δεν το γνωρίζει ο Α. Τσίπρας;
Αν υπάρχει περίπτωση να συνεργαστεί το ΚΙΝΑΛ στις πρώτες εκλογές με κάποιο κόμμα για τον σχηματισμό κυβέρνησης, η λογική λέει πως θα συνεργαστεί με το πρώτο κόμμα, που θα είναι –σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις—η Νέα Δημοκρατία. Μαζί θα συγκροτήσουν μιαν ισχυρή πλειοψηφία κοντά στις 170 έδρες.
Για ποιο λόγο να εμπλακεί στην περιπέτεια σχηματισμού κυβέρνησης, οριακής πλειοψηφίας, με τον ΣΥΡΙΖΑ και απαραιτήτως και με κάποιο άλλο κόμμα;
Αλλά ας υποθέσουμε πως και οι 30-35 βουλευτές του ΚΙΝΑΛ -τόσους περίπου θα εκλέξει maximum με απλή αναλογική- παθαίνουν αμνησία και αποδέχονται την πρόταση συνεργασίας για σχηματισμό «προοδευτικής» κυβέρνησης. Πάλι δεν βγαίνουν οι αριθμοί.
Οπότε θα απαιτηθεί η συνεργασία είτε του ΚΚΕ είτε κάποιου άλλου κόμματος.
Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πόσο επιεικώς α-νόητη είναι η πρόταση του Α. Τσίπρα για «προοδευτική» κυβέρνηση. Μάλιστα, βασίζεται στο γνωστό καταστροφολογικό σενάριο για την οικονομία.
Ας το αντιληφθούμε πως αυτός ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει πολιτικά μόνον μέσα από καταστροφές. Μόνον μέσα από κρίσεις.
Αυτό το γνωρίζει και ο ίδιος. Διαισθάνεται πως -αν ο πρωθυπουργός κατορθώσει και ξεπεράσει, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, τα προβλήματα που θα προκύψουν στην οικονομία από την επιδημία—τότε αυτός βαδίζει ολοταχώς προς την πολιτική εξαφάνιση.
Επιπροσθέτως, ο Α. Τσίπρας θα πρέπει να δώσει ένα όραμα στα στελέχη και στους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν το μέλλον τους δυσοίωνο, όσο η κυβέρνηση βαδίζει από επιτυχία σε επιτυχία.
Τους πέταξε λοιπόν το δόλωμα της «προοδευτικής» κυβέρνησης και όποιος «τσιμπήσει». Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.
