Μα καλά, γιατί είσαι τόσο αυστηρός με τον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Έχετε κάποιες ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος και όχι ένας εχθρός. Θα μπορούσαν πράγματι, να είναι έτσι τα πράγματα, όπως διατυπώνονται στις ερωτήσεις φίλων της στήλης, αν βεβαίως είχαμε μνήμη χρυσόψαρου και αντίληψη αμοιβάδας.
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που στήριξε την «εξέγερση» του Δεκεμβρίου του 2008, που έκτισε το κίνημα των αγανακτισμένων, το κίνημα του «δεν πληρώνω» και τα πάσης φύσεως «κινήματα και συλλογικότητες», που έχουν ως πρώτο πρόθεμα τη λέξη «αντί»;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που το 2015 αγωνιζόταν για να γίνει η Ελλάδα, Κούβα ή Βενεζουέλα της Ευρώπης και να κτίσει συμμαχίες με τους μουλάδες του Ιράν, τους ολιγάρχες της Ρωσίας και το κομμουνιστικό κατεστημένο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που υποσχόταν ότι τα μνημόνια διαγράφονται «με ένα άρθρο και ένα νόμο»;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που υποσχόταν ότι θα ανάγκαζε τη Γερμανία να μας καταβάλει 360 δισ. ευρώ, 72 χρόνια μετά τον πόλεμο;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που το 2015 έπαιζε τη χώρα στα ζάρια, με το ενδεχόμενο να βρεθεί εκτός ευρώ και να παίζει το παιδικό παιχνίδι της Monopoly με τα χαρτάκια του Βαρουφάκη;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που μας έριξε στη ζώνη του λυκόφωτος των capital controls;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που μας μιλούσε για το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας στην προσπάθεια του να φιμώσει τον τηλεοπτικό αέρα;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που συμμετείχε στην κηδεία του δικτάτορα της Κούβας και αγκαλιαζόταν με την αφρόκρεμα των δικτατορίσκων της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και της Αφρικής;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που προσπαθούσε να επιστρέψει στο εκτελεστικό απόσπασμα του Ερντογάν, τους φυγάδες Τούρκους αξιωματικούς;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που επένδυσε πάνω στο μεταναστευτικό και προσφυγικό, αποκομίζοντας πάσης φύσεως κέρδη;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που επένδυσε στην Κουφοντινειάδα, στο κίνημα της μπύρας στις πλατείες και στο κίνημα «θα λογαριαστούμε μετά» για να δημιουργήσει παραπάνω προβλήματα εν μέσω της υγειονομικής κρίσης;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που αρνούμενος να παρακολουθήσει τις πολιτισμικές αλλαγές και τις αξιακές μεταβολές που σημειώνονται στην κοινωνία, προβάλει ρητορική διχασμού;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που για παράδειγμα ενώ βλέπει ότι το ένα συντριπτικό 76,4% παίρνει θέση υπέρ της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, αρνείται να προσαρμοστεί σε αυτή τη νέα πραγματικότητα και δίνει μάχες οπισθοφυλακής καταστρέφοντας έτι περαιτέρω το εκπαιδευτικό σύστημα;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που για παράδειγμα ενώ βλέπει ότι το 67% των πολιτών έχει θετική άποψη για την ελάχιστη βάσης εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, μετατρέπει το κέντρο της Αθήνας σε κέντρο διαδηλώσεων, μόνο και μόνο για να έχει τον κομματικό του μηχανισμό σε εγρήγορση;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που μηρυκάζει και αναπαράγει συνθήματα περί χούντας, περί εργασιακού μεσαίωνα, περί λαίλαπας, περί θεσμικών πραξικοπημάτων;
Είναι άραγε πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος, αυτός που αγκαλιάζει το παράλογο, το ανορθολογικό και το παρελθόν και δρα φοβικά απέναντι στον ορθό λόγο και στο μέλλον;
Φυσικά και όχι! Διότι όταν ένα πολιτικός χώρος επιλέγει από τα σύγχρονα δίπολα, όπως ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο, το παράλογο, ανάμεσα στο ορθολογικό και στο ανορθολογικό, το ανορθολογικό και ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν, το παρελθόν, δεν μπορεί να υπάρχει ίχνος πολιτικής ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Δεν υπάρχει ίχνος πολιτικής ή ιδεολογικής χροιάς, στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Το DNA του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πεζοδρόμιο, η αγανάκτηση, η δυσαρέσκεια, η αντίδραση και ο δρόμος προς την εξουσία, που επιτυγχάνεται μέσω παρά φύσιν συμμαχιών, συγχωνεύσεων και ταυτίσεων.
Δεν υπάρχει ίχνος πολιτικής ή ιδεολογικής χροιάς, στο DNA αυτών που προτιμούν το μπάχαλο και το χάος, από την κανονικότητα.
Φυσικά, δεν μπορείς να έχεις ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες, με ανθρώπους που ακόμα και σήμερα δηλώνουν ότι για τα πάντα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός. Ακόμα και στο τελικό κείμενο της πρόσφατης συνδιάσκεψης του Σύριζα, η λέξη «νεοφιλευθερισμός» συναντάται πάνω από εκατό φόρες, σε ένα κείμενο που θυμίζει απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ του 1969. Είναι προφανές ότι η λέξη «νεοφιλελευθερισμός» έχει αντικαταστήσει στα πρώην κείμενα του ΚΚΕ και νυν κείμενα του Σύριζα, τις λέξεις «καπιταλισμός» και «ιμπεριαλισμός».
Φυσικά, δεν μπορείς να έχεις ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες, με ανθρώπους που ακόμα και σήμερα δηλώνουν ότι με το που θα επανέλθουν στην εξουσία «θα επιστρέψει η δικαιοσύνη στον τόπο», αποδεικνύοντας ότι ακόμα στο κεφάλι τους, η διάκριση των εξουσιών δεν είναι ξεκάθαρη.
Και φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει ίχνος ιδεολογικής και πολιτικής συζήτησης ή αντιπαράθεσης, με δηλώσεις του τύπου «να υιοθετήσουμε ένα ριζοσπαστικό ρεαλισμό που να είναι ενάντια και εντός του συστήματος», που ξεστόμισε ο πιο μορφωμένος από όλους τους Συριζαίους, πρώην υπουργός.
Όχι, δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς με ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους απέναντι στο συνονθύλευμα των ακροδεξιών, των ορφανών του σκληρού ΠΑΣΟΚ, των υποστηρικτών της τρομοκρατίας, των ρομαντικών αριστερών και των κυνικών εξουσιολάγνων του ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ξεσκεπάζεις διαρκώς τις δηλώσεις και τις πρακτικές τους.
