Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Την προηγούμενη εβδομάδα άλλος ένα κρατούμενος σε φυλακή έχασε τη ζωή του με τραγικό τρόπο: ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από συγκρατούμενό του. Σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία των σωφρονιστικών υπαλλήλων που δημοσιεύτηκαν πριν από λίγες ημέρες, το θύμα στις φυλακές των Τρικάλων όπου και συνέβη το γεγονός, ήταν ο εκατοστός τεσσαρακοστός έκτος νεκρός τρόφιμος των φυλακών από το 2015.
Από το 2015 μέχρι και σήμερα 146 άνθρωποι που βρίσκονται υπό την κηδεμονία και την επιτήρηση του ελληνικού κράτους, έχουν χάσει τη ζωή τους μέσα στον πλήρως ελεγχόμενο και καλά φρουρούμενο χώρο των φυλακών, υπό φρικιαστικές, οι περισσότεροι, συνθήκες.
Ακόμα κι αν τα στοιχεία δεν είναι απολύτως ακριβή, ακόμα κι αν οι νεκροί δεν είναι 146, ακόμα κι αν αντί για 146 ήταν 6, θα ήταν πάρα πολλοί και σε άλλη χώρα θα είχε δημιουργηθεί μείζον ζήτημα.
Δεν θα αρχίσουμε τη θεωρητικολογία για τις φυλακές, το ρόλο τους, τη λειτουργία τους και τα δικαιώματα των φυλακισμένων γιατί αυτά η ανθρωπότητα τα έχει λύσει από τον 14ο αιώνα ακόμα. Θα επισημάνουμε μόνο στους αναγνώστες ότι ένα από τα… ευκολότερα πράγματα στη ζωή είναι να βρεθείς στη φυλακή χωρίς μάλιστα να έχεις διαπράξει κάποιο ειδεχθές έγκλημα: ένα τροχαίο δυστύχημα, ένα σφάλμα στη διαχείριση των οικονομικών, μια πραγματικά “κακή στιγμή”, αρκούν για να βρεθούμε πίσω από τα κάγκελα, αν όχι εμείς τότε κάποιο δικό μας πρόσωπο. Ο τελευταίος νεκρός, για παράδειγμα, στις φυλακές Τρικάλων, εξέτιε μικρή ποινή 12 μηνών για υπόθεση ναρκωτικών. Πέρυσι, κάποιος άλλος τρόφιμος, στις φυλακές Μαλανδρίνου έχασε τη ζωή του εξαιτίας φλεγμονής στο δόντι που δεν αντιμετωπίστηκε έγκαιρα, ενώ δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή που απεγνωσμένες εκκλήσεις για βοήθεια εξέπεμπαν μέσω τουίτερ οι τρόφιμοι του λεγόμενου “Κολαστηρίου” των φυλακών του Κορυδαλλού.
Και επειδή τη στιγμή που ο μη γένοιτο βρεθούμε κρατούμενοι θα είναι πολύ αργά για να ευαισθητοποιηθούμε για την κατάσταση που επικρατεί στις φυλακές της χώρας, οφείλουμε να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση για το θέμα.
Η γνώμη μας για τον Υπουργό Δικαιοσύνης Μιχάλη Καλογήρου δεν είναι αρνητική. Μπορεί οι πολιτικές μας πεποιθήσεις να είναι διαφορετικές και οι αντιλήψεις μας για την άσκηση της εξουσίας διαμετρικά αντίθετες, γνωρίζουμε όμως εδώ και χρόνια ότι είναι από τους δικηγόρους που έχουν μεγάλη ευαισθησία για τα ζητήματα που άπτονται των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Οπότε είναι σίγουρο ότι το τελευταίο που επιθυμεί είναι η θητεία του να ταυτιστεί με την πιο ακραία παραβίαση ανθρώπινου δικαιώματος σε καθεστώς δημοκρατίας. Πρέπει να λάβει δραστικά μέτρα. Άμεσα. Στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να πεθαίνουν κρατούμενοι μέσα στις φυλακές.
