«Κιχ» δεν ακούστηκε στη Νέα Δημοκρατία από τη συνέντευξη του κ.Αλέξη Πατέλη στο Νίκο Ευσταθίου, στην Καθημερινή. Αναρωτηθήκατε πως και συνέβη αυτό; Έγινε τόσο ανεκτικό κόμμα η Νέα Δημοκρατία ή μήπως οι «καραμπουζουκλήδες» με το χιούμορ Βαρβακείου στην ΚΟ και το κόμμα αποφάσισαν να σοβαρευτούν στις δημόσιες δηλώσεις τους;
Υποθέτουμε ότι οι βουλευτές και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ξέρουν πολύ καλά ότι και το παραμικρό αρνητικό σχόλιο για κάτι τέτοιο, θεμελιώδες, θα εκλαμβανόταν ως βολή προς τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος και πρωθυπουργό της χώρας και κανείς δεν ήθελε να δοκιμάσει, στην παρούσα συγκυρία, να βάλλει κατά του αρχηγού και μάλιστα με αυτό τον τρόπο, πόσο μάλλον όταν είναι πλέον γνωστό σε όλους ότι ο κ.Μητσοτάκης είναι πραγματικά ανεκτικός και ανοιχτός στην κριτική προς τον ίδιο αλλά ενοχλείται σφόδρα από ύπουλες επιθέσεις σε συνεργάτες του ειδικά τους μη αιρετούς.
Είχε πολιτικό κόστος όλο αυτό; Όχι, σε καμία περίπτωση.
Όλες οι μεγάλες κοινωνικές έρευνες που έχουν γίνει μετά το 2012 και έχουμε υπόψη μας συμφωνούν και ως προς τούτο: τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των γυναικών, των μεταναστών, των Ρομά κλπ τέμνουν κάθετα το εκλογικό σώμα.
Τι σημαίνει «τέμνουν κάθετα το εκλογικό σώμα»;
Σημαίνει ότι υπέρμαχοι και πολέμιοι των δικαιωμάτων απαντώνται σε όλα τα κόμματα σχεδόν στα ίδια ποσοστά. Για να το κάνουμε ακόμα πιο «λιανά», σχεδόν στα ίδια ποσοστά (στη Νέα Δημοκρατία σε λίγο μεγαλύτερο ποσοστό, πολύ λίγο όμως) Συριζαίοι και Νεοδημοκράτες δεν αναγνωρίζουν τα ίδια δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους. Δεν είναι εντυπωσιακό;
Αυτό στο πεδίο της πολιτικής επιρροής σημαίνει ότι η στάση των κομμάτων απέναντι στα δικαιώματα δεν είναι κριτήριο ψήφου. Άρα τα κόμματα δεν καταγράφουν απώλειες ή κέρδη σε αυτό το επίπεδο.
Παρ’ όλα αυτά η στάση απέναντι στα δικαιώματα είναι που δίνει τους «τόνους».
Και τους τόνους τους δίνει ο πρόεδρος του κόμματος ο οποίος όταν είναι και πρωθυπουργός, η εξουσία του μεγεθύνεται.
Στο θέμα των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων δίπλα στον πρωθυπουργό ήρθε και στάθηκε ο Πρόεδρος της Βουλής κ.Κώστας Τασούλας και διαφωνούμε με όσους σχολίασαν ότι το εντυπωσιακό είναι ότι το έκανε αν και τον κατατάσσουν στη συντηρητική πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος της Βουλής, όπως και ο πολιτικός του μέντορας ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ για τον οποίο η υπογράφουσα τρέφει τεράστιο σεβασμό και θαυμασμό, ασπάζεται πρωτίστως τις αρχές της αστικής δημοκρατίας. Είναι ένας αστός με την απόλυτα πολιτική έννοια του όρου και πολιτικά αστοί μπορεί να είναι συντηρητικοί και προοδευτικοί, φτωχοί και πλούσιοι, άνθρωποι γεννημένοι στην πόλη ή στο χωριό.
Μπορεί κανείς να φανταστεί τον κ.Τασούλα να χαχανίζει με μισογυνικά και ομοφοβικά χωρατά ή με χοντροκομμένα αστεία για φτωχούς ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και έχουν βρεθεί στη χώρα μας ως μετανάστες; Δύσκολο.
Κι εκεί είναι που θέλουμε να καταλήξουμε. Αν κανείς δεν τόλμησε να ειρωνευτεί τη δήλωση του συμβούλου του πρωθυπουργού ότι είναι ομοφυλόφιλος γιατί υπάρχουν στελέχη που αισθάνονται άνετα να κάνουν απαξιωτικά σχόλια για τους μετανάστες, τους Ρομά ενίοτε και τις γυναίκες; Μήπως κάποιοι, όχι πολλοί ευτυχώς, μιλάνε έτσι γιατί απλώς… μπορούν; Γιατί κανείς δεν ασχολείται να τους τραβήξει το αυτί;
Ζητούμε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, από τον πρωθυπουργό και τα ιστορικά στελέχη της, τους βουλευτές που περιβάλλονται με το κύρος της επαναλαμβανόμενης εκλογής τους από τους Έλληνες, να γίνουν η αστική συνείδηση του κόμματός τους και για να προλάβουμε όσους τυχόν σπεύσουν να μας θυμίσουν ότι η Νέα Δημοκρατία είναι η «λαϊκή δεξιά», το διατυπώνουμε και έτσι: αυτό που ζητάμε είναι να επανακαθορίσουν, έστω, το λαϊκό με τρόπο που να διακρίνεται με τρόπο σαφή από το αγοραίο.
Δεν είναι πολιτική ορθότητα να μην ασχημονείς.
Δεν είναι πολιτική ορθότητα να μην μιλάς απαξιωτικά για φτωχούς ανθρώπους που βρίσκονται στη χώρα μας ως μετανάστες.
Δεν είναι πολιτική ορθότητα να μην επιτρέπεις στους κομματικούς λογαριασμούς, στα κομματικά τρολ δηλαδή, να γεμίζουν τα σόσιαλ μήντια με ρατσιστικό μίσος.
Δεν είναι πολιτική ορθότητα να μην είσαι αγοραίος
Σε τελική ανάλυση πολιτική ευπρέπεια είναι το πεδίο στο οποίο συναντιούνται η ελληνική χριστιανική παράδοση και το πολιτικά αστικό ήθος.
Αυτά δεν εκφράζει η Νέα Δημοκρατία;
Το πολιτικό αστικό ήθος έχει απεικονιστεί με τρόπο απαράμιλλο σ’ένα από τα πιο διάσημα γλυπτά του Ωγκύστ Ροντέν, τους «Αστούς του Καλαί».
Πιο πολύ από το ίδιο το γλυπτό είναι βέβαια η ιστορία που θέλουμε να σας θυμίσουμε.
Βρισκόμαστε στον Εκατονταετή Πόλεμο μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, στην πολιορκία του Καλαί κατά το 1346-1347 κι ενώ ο βασιλιάς Εδουάρδος ο Γ’ της Αγγλίας προελαύνει. Τον Σεπτέμβριο του 1346, ο Εδουάρδος πολιορκεί την πόλη του Καλαί, του οποίου η φρουρά αντιστέκεται πεισματικά στον αγγλικό στρατό. Μετά από έντεκα μήνες πολιορκίας, η πόλη εξουθενωμένη από την πείνα διαπραγματεύεται την παράδοσή της στον Εδουάρδο ο οποίος κουρασμένος και εξαγριωμένος από τη ισχυρή αντίσταση των κατοίκων του Καλαί αποδέχεται την πρόταση παράδοσης με την προϋπόθεση ότι έξι επιφανείς πολίτες θα του παραδοθούν για να εκτελεστούν.
Πράγματι έξι επιφανείς κάτοικοι της πόλης, έξι προεστοί θα τους λέγαμε, αποφασίζουν να θυσιαστούν για να σώσουν την πόλη τους. Η ιστορία θέλει τον Εδουάρδο, μπροστά σε αυτήν την επίδειξη αστικού πολιτικού ήθους παρακινούμενος και από την γυναίκα του Φιλίππα του Αινώ (γαλλικής καταγωγής), να αναγνωρίζει την ύψιστη πολιτική πράξη των προεστών του Καλαί και να τους χαρίζει τη ζωή.
Το 1884, η πόλη του Καλαί αποφασίζει να τιμήσει τη μνήμη των «έξι» και αναθέτει στον Ροντέν να φτιάξει το μνημείο. Είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του και έμελλε αυτή η ιστορία του αστικού πολιτικού ήθους να μείνει ζωντανή στη μνήμη μας χάρη στην τέχνη.
Σήμερα, κανείς δεν ζητά θυσίες από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Δεν μιλάμε καν με αυτούς τους όρους. Βρισκόμαστε άλλωστε στον 21οαι και όχι στον 14ο.
Για όσους βρουν το επεισόδιο από τον Εκατονταετή Πόλεμο πολύ αβρό και εστέτ για τα γούστα τους έχουμε και μια πιο λαϊκή του εκδοχή.
Ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, συνήθιζε να επαίρεται γιατί κατάφερε την αισθητική και κυρίως τη ρητορική της ακροδεξιάς να την έχει «κλειδωμένη στο βουστάσιο» όπως έλεγε. Ναι, έτσι ακριβώς το έλεγε.
Με όποιο τρόπο και να επιλέξει κανείς να το πει όμως, όποια ιστορία και να θυμηθεί, η ουσία μένει η ίδια: το αστικό πολιτικό ήθος είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο.
