Εάν και είναι λάθος να ιατρικοποιούμε την πολιτική, ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος: ίσως τελικά ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός και η συντριβή του στην αμείλικτη πραγματικότητα εκείνο το βράδυ της 5ης Ιουλίου του 2015, να αποδειχθεί το καλύτερο εμβόλιο για εμάς τους Έλληνες τώρα που το κύμα λαϊκισμού σαρώνει την Ευρώπη.
Αρκεί βέβαια να μην παρασυρθούμε από τις αναλύσεις του αποτελέσματος των εκλογών στη Γαλλία και αναφερόμαστε στις πραγματικές αναλύσεις, αυτών που ξέρουν και είναι σε θέση να τις κάνουν και όχι στις αναλύσεις αυτών που εδώ και μήνες βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία να προάγουν «απόψεις» με στόχο να διαλύσουν τη Νέα Δημοκρατία.
Είναι, πράγματι, πειστικοί όσοι επισημαίνουν ότι η μετανάστευση, οι πολιτικές της προτεσταντικής λιτότητας α λα Μέρκελ αλλά και η ιεράρχηση των πολιτικών των ταυτοτήτων ως σημαντικότερες των οικονομικών συνταγών που γιγάντωσαν τις οικονομικές ανισότητες και έκαναν τις συνθήκες εργασίας αβίωτες για τους πολλούς, οδήγησαν τους Ευρωπαίους, τους Γάλλους εν προκειμένω, σε αντισυστημικές πολιτικές επιλογές.
Μόνο που την ίδια στιγμή, πρέπει να επισημαίνεται διαρκώς ότι όλα αυτά δεν ισχύουν για την Ελλάδα.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε πολυπολιτισμικές κοινωνίες, υπάρχει κυρίαρχη και επίσημη θρησκεία που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εθνική ταυτότητα, τα παιδιά των μεταναστών του ρεύματος της δεκαετίας του '90 εν πολλοίς ενσωματώθηκαν και ο αριθμός των προσφύγων και μεταναστών που κατοικούν σήμερα στη χώρα δεν είναι μεγάλος και φυσικά στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε βιομηχανίες, ούτε πολλές μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, δεν υπάρχει ο καπιταλισμός δυτικού τύπου και ως εκ τούτου και τα προβλήματα που αυτός δημιουργεί.
Στη χώρα που οι δημόσιες δαπάνες είναι μεγάλες. Αν αναλογιστούμε μόνο πόσο έχει στηρίξει το Δημόσιο τη φαρμακοβιομηχανία για παράδειγμα και ένα κομμάτι της επιχειρηματικότητας είναι κρατικοδίαιτο, είναι αστείο να μιλάμε για καπιταλισμό.
Στην Ελλάδα η Άκρα Δεξιά γιγαντώθηκε την περίοδο του Αντιμνημονίου και έγινε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ βασική του συνιστώσα. Το Αντιμνημόνιο, μπορεί να διαψεύστηκε το 2015 και να ηττήθηκε στις κάλπες του 2019 αλλά οι δυνάμεις της Αντιμεταρρύθμισης παραμένουν υπολογίσιμες.
Στην Ελλάδα η Άκρα Δεξιά είναι ένα από τα δύο χρώματα της Αντιμεταρρύθμισης, είναι ένα κομμάτι της Ελλάδας που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα και εχθρεύεται ανοιχτά ό,τι μας ξεβολεύει από τα συνηθισμένα.
Στην Ελλάδα η Άκρα Δεξιά παραμένει, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ το «ποίμνιο» της θρησκείας του Λεφτόδεντρου.
Όλα αυτά που είναι γνωστά πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε σε κάθε ανάλυση που κάνουμε για τη Γαλλία. Ειδάλλως βοηθάμε τη διατεταγμένη υπηρεσία αυτών που έχουν βάλει στόχο να μας πείσουν ότι υπάρχει ένας άπλετος χώρος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας οπότε η Νέα Δημοκρατία πρέπει να μετακινηθεί προς τα εκεί για να τον κερδίσει.
Αυτό δεν ισχύει και δεν επιβεβαιώνεται από κανένα εύρημα έρευνας κοινής γνώμης παρά το γεγονός ότι Βελόπουλος και ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν «τσιμπήσει» σε όσες δημοσκοπήσεις έχουν γίνει μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.
Προσοχή στις αναλύσεις, λοιπόν γιατί υπάρχουν πολλοί ευφάνταστοι συμπολίτες μας. Περισσότεροι είναι οι πολιτικά αναλφάβητοι, βέβαια που χάφτουν όποια μπαρούφα ακούσουν αλλά στο τέλος της ημέρας, αυτές οι διακρίσεις δεν έχουν και τόση σημασία γιατί το αποτέλεσμα είναι που μετράει.
