Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στο καθεστώς της κομματοκρατίας δεν υπάρχει πτυχή του κοινωνικού και του κρατικού βίου που να μην υπηρετεί πρωτίστως τα κόμματα. Το Σύνταγμα το συντάσσουν τα κόμματα, το ψηφίζουν τα κόμματα, το αναθεωρούν τα κόμματα. Και όλα αυτά ερήμην του λαού και πάντα απούσα την κοινωνία. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με ρόλο εγγυητή του πολιτεύματος, τον εκλέγουν τα κόμματα με παρασκηνιακό τρόπο και το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι...
Για τους προέδρους των ανώτατων δικαστηρίων, ισχύει το ίδιο. Όπως και για την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο συνδικαλισμός είναι επίσης κομματικός: υπηρετεί τις σκοπιμότητες των κομμάτων, όχι τα συμφέροντα των εργαζομένων. Η τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι πρόσφατα, ήταν κομματικά κατευθυνόμενη. Οι εκλογές πρυτάνεων και προέδρων Τμημάτων στα Πανεπιστήμια, για δεκαετίες αποφασίζονταν στα κομματικά γραφεία. Τα διοικητικά συμβούλια επιστημονικών συλλόγων, επιμελητηρίων, κρατικών θεάτρων, ερευνητικών ινστιτούτων, δημόσιων και ημιδημόσιων οργανισμών κοινής ωφέλειας κομματοκρατούνται. Το ίδιο και οι συνελεύσεις πανεπιστημιακών τμημάτων, οι σχολικές εφορείες, οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, οι σύλλογοι των αποδήμων σε κάθε γωνιά της γης.
Στην ουσία, πρόκειται για ένα καθεστώς σχεδόν ολοκληρωτικό όπου η ισχύς των κομμάτων δυναστεύει χωρίς έλεος το κοινωνικό σώμα, το φιμώνει και το εκχυδαΐζει.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο πολιτικού αμοραλισμού, προσπαθεί να ευδοκιμήσει κάθε υποψήφιος βουλευτής. Ακολουθώντας πάντα και τους τραγελαφικούς κανόνες ανάδειξης, μεταξύ σόου, πελατειακών δικτύων και προσωπικής "έκθεσης" στα καφενεία και στα ΚΑΠΗ...
Το είδος τώρα, του γυρολόγου βουλευτή προέκυψε τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό σύστημα, μετά την παρακμή του δικομματισμού και την είσοδο στη Βουλή περισσότερων πολιτικών φορέων από τα τρία κλασικά ελληνικά κόμματα.
Είναι αλήθεια ότι στην αρχή χαρήκαμε που εμφανίστηκαν κι άλλα κόμματα, πιο μικρά και με γοητευτική απολιτίκ διάθεση.
Γελαστήκαμε όμως γιατί το μόνο που έκαναν ήταν να περισυλλέξουν από το περιθώριο της κοινωνίας διάφορα λούμπεν στοιχεία που βρήκαν χώρο να παίξουν με τους δικούς τους κανόνες. Να ενισχύσουν ακόμα πιο πολύ τηλεπερσόνες κίτρινων εκπομπών ή να απελευθερώσουν από τα παλιά κόμματα γραφικές περσόνες που μέχρι τώρα είχαν περιοριστεί κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της ηγεσίας.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η κομματοκρατία να συνεχίσει την καθεστωτική της δράση, έχοντας πλέον μεταλλαχθεί σε έναν νέο κόσμο τερατογένησης, πολύ χειρότερο από αυτόν που της καταμαρτυρούσαμε μέχρι χθες.
Μέσα σ αυτή την νέα "αντισυστημικη" πολυκομματική πραγματικότητα εμφανίστηκαν οι γυρολόγοι βουλευτές οι οποίοι έχουν το άλλοθι και την δυνατότητα της θρασείας μετάλλαξης χωρίς να δεσμεύονται από τις παλιές επιταγές των αρχών του κόμματος.
Φτάσαμε λοιπόν στην πολιτική ηρωοποίηση απίθανων προσώπων που μέχρι πρότινος δεν τους ήξερε παρά μόνο ένα trash τηλεοπτικό κοινό ή το πελατειακό περιβάλλον μιας τοπικής κοινωνίας.
Ο ευτελισμός του απόλυτου πολιτικού ευτελισμού που βιώνουμε τώρα, θα πρέπει να μας διδάξει ότι η δημοκρατία μας πρέπει γρήγορα να επιστρέψει σε ένα πολιτικό σύστημα που θα εκπροσωπείται από δύο μεγάλες και ευρύτερες ιδεολογικά παρατάξεις. Εκεί όπου ακόμα και οι πιο περίεργες περιπτώσεις θα υπόκεινται στον έλεγχο των αρχών του κόμματος που ανήκουν.
Φτάνει να θυμηθούμε ιστορικά που οδήγησε στο παρελθόν την χώρα ο πολυκομματισμός για να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη του "μη χείρον βέλτιστον" στην κοινοβουλευτική μας παράδοση.
Δυστυχώς αποδείχτηκε ότι δεν είμαστε ώριμοι για την αντιπροσωπευτικότητα που φανταζόμασταν. Και δεν είναι δυνατόν η τύχη μιας ολόκληρης χώρας να εξαρτάται από τον κάθε γυρολόγο των κομμάτων που δεν διαθέτει ίχνος αιδούς στην πολιτική του καριέρα.
