Κατά το: τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη έκλεψε ο… Απόστολος Γκλέτσος. Κατά το: από την οθωμανική κατοχή μάς απελευθέρωσε ο (ράπερ) Νέγρος του Μωριά. Κατά το: την 25η Μαρτίου ένας παλιός Γερμανός είπε στους Έλληνες να πολεμήσουν για να διώξουν τους Τούρκους που έμεναν μαζί. Όπως τα παιδιά έγραψαν ή είπαν μαργαριτάρια, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας είπε το: «Αναφέρθηκε (σ.σ. ο Κυριάκος Μητσοτάκης) στα παιδιά της Νεολαίας Λαμπράκη εκείνης της εποχής, που τότε το πολιτικό και κοινωνικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο τούς ονόμαζε 'αλήτες με τα πρησμένα πόδια', όπως τώρα εσείς 'αλήτες' ονομάζετε τους νέους ανθρώπους που αγωνιούν για ένα καλύτερο αύριο στη ζωή τους.
Δεν απαιτεί κανείς από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να γνωρίζει τον Ελύτη, και ας πούμε ότι δεν έχει προσέξει τους στίχους από το «Αξιον Εστί». Αλλά το να πετάς μαργαριτάρια σχολικού επιπέδου στη Βουλή, είναι ανεπίτρεπτο. Πολλώ μάλλον που «Η μεγάλη έξοδος» το σχετικό απόσπασμα όπου αναφέρονται «οι νέοι με τα πρησμένα πόδια» είναι βασισμένο σε ιστορικό γεγονός. Στην εκδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε στην Αθήνα με την ευκαιρία του απαγορευμένου εορτασμού της 25ης Μαρτίου 1942, εκδήλωση που χτυπήθηκε βίαια από τις δυνάμεις Κατοχής.
Ας δούμε το απόσπασμα, μοναδικό, όπως και όλη η σύνθεση:
«Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε. Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, περ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια.
Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.
Και το 2021 «εστήσανε στον τοίχο» τους στίχους του ποιητή και τους παρουσιάζουν όπως να ‘ναι.
Κι αν ήταν μόνο αυτό, τέλος πάντων. Μα είναι και κάτι ακόμα, πολύ πιο σοβαρό. Το να παίζεις εν ου παικτοίς.
«Φτάσατε στο σημείο σήμερα να μας πείτε, κύριε Μητσοτάκη, ότι γίνονται βιασμοί στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα» είπε ο Αλέξης Τσίπρας. «Δεν ξέρω μήπως τα μπερδέψατε με το Εθνικό Θέατρο. Δεν ξέρω. Εγώ δεν έχω ακούσει πουθενά να γίνονται βιασμοί.»
Το θέμα δεν είναι μόνο πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει ακούσει για βιασμούς στα Πανεπιστήμια. Μια πρόχειρη έρευνα θα τον πείσει πως τα στοιχεία λένε αντίθετα πράγματα. Το αδιανόητο και φρικιαστικό είναι πως με το αποτρόπαιο γεγονός των βιασμών στο θέατρο κάνει πλακίτσα και παιχνιδάκια λόγου. Στο θέατρο, και όχι στο Εθνικό Θέατρο όπως λέει, όπου δεν υπάρχει ακόμα επώνυμη καταγγελία για κάποιον. Αλλά το Εθνικό Θέατρο ανεβάζει, νομίζει ο ίδιος, τις μετοχές του ΣΥΡΙΖΑ, αφού έχουμε κεντροδεξιά κυβέρνηση. Αυτό είναι το ζητούμενο, και γι’ αυτό αισθάνεται ελεύθερος να κάνει αστειάκια.
«Δεν ξέρω μήπως τα μπερδέψατε με το Εθνικό Θέατρο» είναι μια φράση που δεν έπρεπε να είχε ακουστεί στη Βουλή. Γιατί σημαίνει πως αυτός που την είπε δεν συναισθάνεται πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα, πόσο υποφέρουν άνθρωποι και άνθρωποι από αυτό. Δεν αντιλαμβάνεται πως το εθνικό θέατρο και το θέατρο όταν τα πιάνεις στο στόμα σου γι’ αυτό τον λόγο, τα πιάνεις για να κλάψεις και να συμπαρασταθείς στα θύματα και όχι χάριν γούστου.
«Τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουν
Τ’ αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν
που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!»
Έγραφε ο ποιητής. Ανάμεσα σε αυτό το πένθος και σ’ αυτή την ψυχή, έχει πολλά να σκεφτεί ο κ. πρόεδρος. Αρκεί να το καταλάβει.
