Του Δημήτρη Καμπουράκη
Το ΠΑΣΟΚ ως μεγάλο, ισχυρό και πολιτικά αυτόνομο κόμμα, είναι πια προφανές ότι σταμάτησε με το τέλος της εποχής Σημίτη. Ως εκεί βαστούσαν οι ρίζες του Ανδρεοπαπανδρεϊσμού, με τα εξαίρετα καλά του και τα θηριώδη κακά του. Αποδεικνύεται πλέον κάθε μέρα ότι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου ήταν ένα αποϊδεολογικοποιημένο συνονθύλευμα αριβιστών και golden boys-girls της πολιτικής, που κοίταζαν μόνο την πάρτη τους.
Μόνο με την εμπειρία του σήμερα μπορούμε επιτέλους να απαντήσουμε στο ερώτημα που ταλάνισε την πολιτική ανάλυση της χώρας την περασμένη οκταετία: Πως διάβολο ένα κραταιό κόμμα του 48%, μια τέτοια παράταξη με ρίζες και δύναμη, κατάφερε να διαλυθεί εις τα εξ' ων συνετέθη μέσα σε δυο κοινοβουλευτικές περιόδους; Τώρα πλέον μπορούμε να απαντήσουμε με αξιοπιστία: Διότι η ηγετική ομάδα και τα υπουργικά συμβούλια του Γιώργου, αποτελούνταν από ανάξια, τυχάρπαστα και επικίνδυνα άτομα, που τα ίδια ανατίναξαν το μαγαζί τους.
Αξιώθηκαν να παραλάβουν (με δακτυλίδι παρακαλώ) έναν μεγάλο και ισχυρό πολιτικό χώρο (που σαν όλες τις παρατάξεις έσερνε μια μεγάλη ουρά επιτευγμάτων και λαθών), για να αποδειχτούν άβουλοι και μοιραίοι, κατώτεροι κάθε προσδοκίας. Δίχως συνείδηση παράταξης (κάτι που είχε η ΝΔ), δίχως στρατηγική θεώρηση των πραγμάτων, δίχως αίσθηση του ιστορικού βάρους που σήκωναν στους ώμους τους, ήταν λογικό κι αναμενόμενο να κάνουν τα πάντα λάθος.
Πήραν ένα κόμμα στο 45% και το πήγαν στο 5%. Κι αφού όλοι μαζί τα έκαναν μαντάρα, παραδίδονται τώρα κατά μόνας στον εχθρό που πολιορκούσε το φρούριο τους. Αναζητούν πολιτικές δικαιολογίες (Μακεδονικό για παράδειγμα) και δήθεν συγκυρίες (Συριζαϊκοί ανασχηματισμοί, Τσιπρικές διευρύνσεις, κ.λπ.) για να σηκώσουν ψηλά τα χέρια και να προσχωρήσουν σε κείνον που ως χθες τους κατηγορούσε για καταστροφείς της χώρας και για συνειδητούς εισαγωγείς του ΔΝΤ στην Ευρώπη.
Στην προφανή ερώτηση «μα καλά, τώρα που καταρρέουν αποφασίσατε να προσχωρήσετε;» η απάντηση τους είναι ένας ύμνος στην κουτοπονηριά: «Μπαίνοντας τώρα που ξέρουν ότι θα χάσουν, αποδεικνύουμε την καλή μας πίστη. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο κεντροαριστερός πόλος, θα παίξουμε ρόλο στις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις.» Μιλούν σα να πιστεύουν ότι η πολιτική είναι γήπεδο καλών προθέσων και αγνών συναισθημάτων. Ως φαίνεται, δεν έχουν ακουστά τι λέει ο απλός κόσμος για τις στημένες λεμονόκουπες.
Δεν έχουν επίγνωση ότι δεν μπαίνουν σ' ένα κόμμα που πρωτοστήνεται, αλλά σε μια αποκρυσταλλωμένη δομή, γεμάτη πια με δούκες, βαρόνους και κόμηδες. Δεν έχουν επίγνωση ότι εντάσσονται στην πιο σκληρή εξουσιαστική ομάδα που γνώρισε ο τόπος στην μεταπολιτευτική του ιστορία. (Ως και ο Κουρουμπλής μουρμούρισε για τον Θάνο Μωραϊτη.) Ήταν όλοι μαζί στρατηγοί σε κραταιό στράτευμα και απέτυχαν, αλλά τώρα πιστεύουν πως εντασσόμενοι στα τσικό του αντιπάλου ως λοχίες, θα τον καταλάβουν σιγά-σιγά από τα μέσα ή έστω θα ξαναφθάσουν ο καθένας τους στα ανώτατα κλιμάκια του. Κούνια που τους κούναγε. Εδώ ταιριάζει ο Καβάφης: «Μάταιες ελπίδες τέτοιες, μην καταδεχτείς…»
