Αλήθεια σας λέω, βαρέθηκα την κλάψα της Πέμπτης. Ολόκληρα σεντόνια με δακρυσμένα κείμενα και απελπισμένες αναλύσεις γι αυτό που μας έκανε ο Αλέξης την 5η Ιουλίου 2015. Για τον διχασμό του δημοψηφίσματος και μετά για την κοροϊδία, για το «όχι» που έγινε «ναι». Κλαψιάρηδες είμαστε τελικά οι «Μενουμευρώπηδες». Σε αντίθεση με τους Τσίπρες και του Καμένους που είναι κυνικοί και απροκάλυπτοι.
Ας μην βαυκαλιζόμαστε με θεωρίες γεμάτες αστικές ευγένειες, πολιτικές εντιμότητες και ορθολογισμούς. Το '15, οι «Μενουμευρώπηδες» ήταν σαν λουλούδες του σαλονιού μπροστά στα ατάιγα σκυλιά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι οπαδοί του «ναι» ήταν ένα άκαπνο άγημα απόδοσης τιμών, απέναντι σε μια αλαλάζουσα ορδή του «όχι» που είχε στρατολογηθεί απ' τα σοκάκια. Οι «μενουμευρώπηδες» ήταν οι αμήχανοι νοικοκυραίοι που έβλεπαν κάτω απ' το μπαλκόνι τους να περνούν οι ορδές του Τζέκις Χαν. Στην κορυφή της ορδής τυχοδιώχτες αρχηγοί, πίσω τους ένα οπλισμένο μπουλούκι του σκοινιού και του παλουκιού και παραπίσω μάζες που πίστεψαν το παραμύθι ότι το Ελντοράντο που θα κατακτηθεί έχει χρυσό για όλους.
Είχε ακόρεστο πάθος για εξουσία τότε ο Αλέξης κι αυτά τα «σα δεν ντρέπεστε!» των political correct οπαδών του «ναι», ακούγονταν σαν μουσική στ' αυτιά του. Ήταν οι γλυκύτατες οιμωγές των ηττημένων μπουρζουάδων, ήταν η εκδίκηση της αριστεράς για τις κραυγές των ηττημένων στον Γράμμο και στο Βίτσι. Ας είμαστε ειλικρινείς: Δεν υπήρχε στράτευμα το 2015, ικανό να βάλει ανάχωμα στην εισβολή. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι ηττημένοι, ήταν -πίσω από κλειστά παράθυρα- να αμπελοφιλοσοφούν με ατάκες σαν κι αυτή του Μπίσμαρκ: «Τις επαναστάσεις τις σχεδιάζουν οι ονειροπόλοι, τις πραγματοποιούν οι φανατικοί και τις εκμεταλλεύονται τα καθάρματα.» Αξιοθρήνητοι…
Κι αφού οι αρχηγοί της ορδής μπήκαν στ' ανάκτορα, μετά τις πρώτες καταστροφές που είναι αναπόφευκτες, κατάλαβαν πως ο κόσμος της μπουρζουαζίας και της αριστοκρατίας είναι γλυκύτερος από τη βρώμα των καπηλειών που σύχναζαν ως τότε. Δεν τους καλάρεσαν πια τα λιμάνια και τα στενοσόκακα. Έδρασαν μεθοδικά: Πρώτα καθάρισαν τους θερμοκέφαλους του ίδιου τους του στρατοπέδου που ήταν πια επικίνδυνοι, μετά ενδύθηκαν τα βελούδα της αριστοκρατίας, στην συνέχεια έκαναν ό,τι χρειαζόταν για να γίνουν αποδεκτοί από την αριστοκρατία της ηπείρου και τώρα αργά-αργά μετατρέπονται σε εσωτερικό καθεστώς. Λογική πορεία, αναμενόμενη.
Δεν έχουν βέβαια την αρχική ορμή τους, ούτε τις μάζες να τους ακολουθούν τυφλά, ούτε την ίδια ποιότητα στρατεύματος. Έδιωξαν το λουμπεναριό που τους έφερε στην εξουσία και φτιάξανε συντάγματα από κρατικοδίαιτους και βολεμένους. Όμως απέχουν πολύ ακόμα από την μαλθακότητα που μοιραία φέρνει η μακροχρόνια εξουσία. Παραμένουν ικανοί να πολεμήσουν με νύχια και με δόντια, μην τους υποτιμάτε. Τα δάκρυα της Μπαζιάνα δεν είναι δάκρυα απελπισίας ή παραίτησης, είναι τοξικά. Αν και θα κλάψει για άλλους λόγους απ' αυτούς που λέει, αν υποψιαστεί για παράδειγμα ότι δεν θα συγχρωτίζεται πια με την Μέρκελ και την Μισέλ Ομπάμα, το κλάμα της έχει ακόμα την ίδια λύσσα για πόλεμο.
Το απέναντι στράτευμα τώρα συγκροτείται. Θέλει ακόμα δουλειά για να γίνει όσο αξιόμαχο πρέπει και όσο αδίστακτο χρειάζεται για να νικήσει. Οι λουλούδες μόλις κατέβηκαν απ' τον καναπέ και ξύνουν τα νύχια τους. Απέχουν πολύ από το να γίνουν ντόπερμαν. Και ο καιρός της αναμέτρησης πλησιάζει…
