Ένα από τα σοβαρότερα λάθη στη διαχείριση του αντισυστημισμού την αξέχαστη περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα» ήταν ότι η «αίσθηση επείγοντος» που δημιουργήθηκε και ήταν απολύτως πραγματική και βάσιμη, έβαλε τον κόσμο που στήριζε τις μεταρρυθμίσεις στη λογική της αναβλητικότητας.
Δηλαδή, όλοι εμείς που στοιχηθήκαμε στην πλευρά που δικαιώθηκε από την ίδια την ιστορία, είδαμε τον αγώνα απέναντι στις δυνάμεις της αντίδρασης και της αντιμεταρρύθμισης ως μονομέτωπο και αφήσαμε πολύ σημαντικά ζητήματα «για αργότερα».
Η νέα κανονικότητα που ζούμε σήμερα και που χαρακτηρίζεται από επάλληλες, σοβαρές, συχνά τεμνόμενες, κρίσεις απαιτεί μάχες σε κάθε επίπεδο και χωρίς αναβολή.
Τώρα θα αναμετρηθούμε με την ιδεολογία της αντιμεταρρύθμισης.
Τώρα θα αναμετρηθούμε με την άκρα δεξιά.
Τώρα θα αναμετρηθούμε με την αριστερά της μιζέριας.
Τώρα θα αναμετρηθούμε με τις δυνάμεις του σκοταδισμού.
Τώρα θα αναμετρηθούμε με τους εχθρούς της ελευθερίας και τη δημοκρατίας στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας, στη γειτονιά μας.
Τώρα, ναι σήμερα, εν μέσω οικονομικής και ενεργειακής κρίσης θα υπερασπιστούμε τον δημόσιο χώρο στις πόλεις μας από τους επιχειρηματίες της καρπαζιάς.
Πρέπει να αποδεχτούμε όλοι τη νέα πραγματικότητα: ποτέ δε θα υπάρξει η κατάλληλη εποχή για να πολεμήσουμε εύκολα και εκ του ασφαλούς για τις ιδέες μας πολλώ μάλλον δε όταν δεν τριγυρνάμε με το κεφάλι φουσκωμένο από υψιπετή ιδεολογήματα αλλά όταν μιλάμε για την ιδεολογία του μεταρρυθμιστικού χώρου αναφερόμαστε κυρίως στην καθημερινότητα: στο δημόσιο σχολείο, τη δημόσια υγεία, τις δημόσιες συγκοινωνίες, το δημόσιο χώρο.
Έχει περάσει προ πολλού η εποχή που ένα καλό νομοσχέδιο ήταν αρκετό να δώσει λύσεις στα σύνθετα προβλήματα. Οι κρίσεις και η πολιτική πόλωση που αναπόδραστα αυτές προκαλούν απαιτούν ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες ώστε οι λύσεις να εφαρμοστούν και να επιτύχουν.
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η Παιδεία. Η Υπουργός Παιδείας προανήγγειλε ένα πολύ καλό σχέδιο νόμου για τα Πανεπιστήμια που θα επιλύσει προβλήματα δεκαετιών. Αποκλείεται να επιτύχει αν δε βρεθούν στην πανεπιστημιακή κοινότητα οι ομάδες που θα το αγκαλιάσουν και θα απαιτήσουν την εφαρμογή του.
Και στα σχολεία. Χωρίς την ενεργοποίηση των Συλλόγων Γονέων οι αλλαγές θα αργήσουν να καρποφορήσουν.
Τα ίδια ισχύουν παντού. Τι και αν ο πρωθυπουργός ο ίδιος παρακολουθεί τα θέματα περιβάλλοντος και δημόσιου χώρου; Εάν οι ίδιοι δεν υπερασπιστούμε τις πόλεις μας από την αυθαιρεσία τίποτα δε θα γίνει.
Έχει περάσει προ πολλού η εποχή που η συμμετοχή των Ελλήνων στην πολιτική γινόταν με τους όρους του πελατειακού κράτους ή για αιτήματα «πολυτελείας». Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση απαιτείται ενεργότερη εμπλοκή από την πληκτρολόγηση στο Facebook.
Αυτή η χώρα είναι και δική μας. Και είναι λάθος να περιμένουμε «να φτιάξουν τα πράγματα» για να την υπερασπιστούμε.
