Του Αντώνη Πανούτσου
Στην αθλητική γλώσσα που κάθε ματς είναι κρίσιμο και κάθε απόκρουση εκπληκτική, κάποια ματς όχι μόνο μένουνε στην μνήμη, αλλά θυμάσαι πού τα παρακολούθησες, όπως οι Αμερικάνοι την δολοφονία του προέδρου Κένεντι. Το τι θα γίνει συνήθως το κρίνει ο χρόνος. Ορισμένες όμως φορές καταλαβαίνεις ότι αυτό που βλέπεις θα σε συνοδεύει στην υπόλοιπη ζωή σου. Όπως το Φέντερερ-Ναδάλ είναι του Australian Open. Ένα ματς μεγαλύτερο και από το ίδιο το τένις.
Στην ιστορία του μονού ανδρών στο τένις υπήρξαν μεγάλα ματς. Στο Μπγιορν Μποργκ – Τζον Μακ Ενρόου του 1980, που πήρε ο Μποργκ ενώ έχανε 2-1 πιθανόν χρειάστηκε να παιχτούν 34 πόντοι στο tie break του τρίτου σετ πριν το πάρει ο Σουηδός με 18-16. Οι καριέρες τους όμως είχαν συνέχεια. Ο Μποργκ κέρδισε την επόμενη χρονιά το Wimbledon και το French Open ενώ ο Μακ Ενρόου έπαιξε στον τελικό του 1984 στο French Open με τον Ιβαν Λεντλ.
H νίκη του Ροντ Λέιβερ στα 33 του επί του Κεν Ρόζγουολ στα 37 του το 1972 είχε το κοινό σημείο με το Φέντερερ – Ναδάλ ότι ο πρώτος είναι 36 και ο δεύτερος 31 αλλά ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς. Το ματς του Λέιβερ με τον Ρόζγουολ ήταν αξέχαστο. Αλλά τελικός του WTC στο Ντάλας και όχι major tournament.
Το Μάικλ Τσανγκ – Ιβάν Λεντλ του 1989 πέρασε στην μνήμη για το underhand service του αμερικάνου παρά για το ίδιο το ματς. Το Ντον Μπάτζ εναντίον Γκότφριεντ φον Κραμ για το Ντέιβις Καπ του 1937 είναι γνωστά μόνο από τα βιβλία. Το ίδιο και τα μεγάλα ματς του Μπιλ Τίλντεν που σταμάτησε να παίζει το 1946. Για μεγάλο τελικό χωρίς αύριο πρέπει να πας στην πυγμαχία και 45 χρόνια πίσω.
Στο Thrilla in Manila του Μοχάμεντ Αλι με τον Τζο Φρέιζερ το 1975 στην Μανίλα των Φιλιππίνων. Όταν οι προσβολές του Αλι στον Φρέιζερ δημιούργησαν ένα ματς χωρίς επιστροφή. Στο μποξ υπάρχει η τακτική «σκότωσε το σώμα και το κεφάλι θα πεθάνει μαζί του». Ο Φρέιζερ την ακολούθησε. Χτυπώντας τον Αλι στα πλευρά και τα νεφρά για 14 γύρους των τριών λεπτών. Ο Αλι όμως επέστρεφε τα χτυπήματα στο κεφάλι. Πριν αρχίσει ο 15ος και τελευταίος γύρος, με τον Φρέιζερ να κοιτάζει μέσα από τις χαραμάδες που είχε γίνει τα μάτια του ο προπονητής του Εντι Φάτς ανέβηκε τα σκαλάκια της γωνίας Πετώντας την πετσέτα και σταματώντας τον αγώνα. Μαζί με τον αγώνα είχε τελειώσει η καριέρα του Φρέιζερ που δεν ξανάπαιξε ποτέ τελικό. Αλλά και του Αλι, που μετά από δύο μέρες σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ξενοδοχείου έφτασε να ουρεί αίμα και ποτέ δεν ξανάγινε αυτό που ήταν.
Μετά τον τελευταίο πόντο στο Rod Laver Arena ο Φέντερερ άρχισε να κλαίει. Σίγουρα από την ένταση. Πιθανόν επειδή καταλάβαινε ότι δεν θα ξανανιώσει αυτή την στιγμή. Σαν τον γεράκο που καθόταν στον χώρο των επισήμων και το γήπεδο έχει πάρει το όνομά του, ο Φέντερερ περνούσε από τον χώρο των θνητών στον χώρο των σκιών. Που μετράνε το χρόνο στις μνήμες μας. Old soldiers never die, they just fade away.
