Της Γεωργίας Δρακάκη
Κάθε χρόνο, οι αντιδράσεις των πολιτών στις παρελάσεις είναι δεδομένες. Μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, και όχι αποκλειστικά της αριστεράς, είναι σκεπτική απέναντι σε έναν κατά βάση στρατιωτικό θεσμό, ο οποίος μάλιστα λαμβάνει χώρα την μέρα της εισόδου της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (ακόμα μια εθνική μας πρωτοτυπία!) και με συμμετοχή ,από τις θέσεις των επισήμων, προσώπων της πολιτικής ζωής που δέχονται κριτική για τις ασυμφωνίες του λόγου με το έργο τους.
Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται στην περίπτωση της πορείας για την 17η Νοεμβρίου, μέρα μνήμης και επετείου του Πολυτεχνείου, ακόμα και στο πολύχρωμο, κεφάτο Pride, με την lgtb κοινότητα να κατακλύζει τους δρόμους των πόλεων στις οποίες διοργανώνεται το event, να μην πούμε πια για την 25η Μαρτίου.
Καθένας για τον δικό του λόγο θα διαφωνεί πάντοτε με κάτι από όλα αυτά ή και με όλα. Αρκετοί από τους διαφωνούντες, μάλιστα, επιλέγουν εκείνες τις μέρες για να εκφράσουν σθεναρά την άποψή τους. «Να καταργηθούν οι παρελάσεις! Τι φασιστικά κατάλοιπα είναι αυτά;», «Σιγά την επέτειο, αμάν πια με το Πολυτεχνείο, μας κατέστρεψε αυτή η γενιά!», «Έλα τώρα, παιδιά, με τις αδερφές στους δρόμους να πούμε!»
Όχι πως δεν την υποστηρίζουν την άποψη και όλον τον υπόλοιπο χρόνο, απλώς εκείνες οι μέρες είναι ιδανικά δεξιόμετρα και αριστερόμετρα. Τα social media αναδεικνύονται στις τέλειες αρένες προβολής των ιδεών και διαγωνισμού για το πιο επικό troll σχόλιο ή την πιο απαξιωτική φράση ή την πιο έξυπνη ατάκα.
Τα δέκα κορίτσια που κατά 99% δεν ήταν μαθήτριες και επέλεξαν την παρέλαση για να κάνουν την performance τους η οποία εικαστικά και έτσι όπως την τεκμηριώνουν με το μανιφέστο τους έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αν και το σκεπτικό των monty python ήταν λίγο διαφορετικό.
Σε κάθε περίπτωση δέχτηκαν αρνητικά σχόλια από πάρα πολλούς συμπολίτες τους, ακόμα και αυτούς που δεν πετάνε την σκούφια τους για παρελάσεις και εθνικές επετείους με σημαίες και σημαιάκια.
Η πράξη τους συνιστά προσβολή και η άσκηση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασής τους και της ανάπτυξης της προσωπικότητάς τους συγκρούεται με τα αντίστοιχα δικαιώματα κάποιου άλλου συμμετέχοντα στην παρέλαση ή και των θεατών που παρακολούθησαν. Προσβολή, φυσικά, όχι για τους επισήμους που κάθονταν εκ δεξιών τους, αρκετοί από τους οποίους πιάστηκαν από τον φακό να χαζεύουν στα κινητά τους ή αλλού, καλοντυμένοι και φτιαγμένοι στην πένα κατά τα άλλα. Προσβολή για την μέρα αυτή που έχει διαμορφωθεί σε εθιμικό επίπεδο, πλέον, ως εθνική αργία, ως ευκαιρία να θυμηθούμε, να γιορτάσουμε, να συγκινηθούμε. Προσβολή για τους πεσόντες.
Σε πολιτικό επίπεδο, αυτή η μέρα έχει πολλάκις καπηλευτεί. Κουβέντες για την αριστεία, για τους μαύρους μαθητές που κρατούν σημαία, για το πόσο σωστά μαθαίνουμε στα σχολεία την ιστορία και δεκάδες άλλες θεματικές περισσότερο ή λιγότερο άσχετες με το προκείμενο. Σε μια κοινωνία όπου πρέπει να συμβιώσουμε χιλιάδες διαφορετικές καρδιές και μυαλά, καλό είναι να κυβερνά ο σεβασμός.
Και, όχι, δεν είναι επιχείρημα το «γιατί οι πολιτικοί σέβονται τον λαό;» για να πράξεις, φιλενάδα, κάτι ασεβές. Ασεβές κατά την δική μου άποψη. Λόγω χωροχρόνου της πράξης σου, όχι λόγω αυτής καθ' εαυτής.
Αν θες να καταργηθούν οι παρελάσεις δούλεψε γι' αυτό όλον τον υπόλοιπο χρόνο-ίσως έρθω κι εγώ με το μέρος σου. Μην πυρπολείς εκείνη την ημέρα ένα λαϊκό αίσθημα που εκπροσωπείται κυρίως από φτωχούς συμπολίτες σου που βγήκαν να δουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους μαζί με τους συμμαθητές τους. Αυτοί οι συμπολίτες σου μπορεί να μην είναι τόσο διαβασμένοι όσο εσύ και να μην ξέρουν ότι, πράγματι, οι παρελάσεις στην χώρα μας ως νεότερου ελληνικού κράτους (γιατί είχαμε και τις αρχαίες παρελάσεις!) επιβλήθηκαν επί Μεταξά κατά το χιτλερικό πρότυπο. Το «ΟΧΙ» που αρνείσαι να γιορτάσεις και δικαίωμά σου το είπε, βέβαια, να ξέρεις, ο ελληνικός λαός στα μούτρα του ιταλικού φασισμού. Αυτό το «ΟΧΙ» νίκησε τον ναζισμό και έφερε την ελευθερία, σωστά;
Κι αν εσύ λες ότι αυτή η ελευθερία δεν μπορεί να γιορτάζεται με ένα φασιστικό κατάλοιπο, θα ήθελα να προτείνεις έναν τρόπο εορτασμού για αυτούς που δεν θέλουν να βάλουν πρόσημο στον πατριωτισμό τους ή και τις συνήθειές τους, για αυτούς που γουστάρουν σημαία, όπως εσύ μπορεί να γουστάρεις τέχνη και θέατρο παραλόγου.
Μάλλον ο τρόπος που διάλεξες εσύ και οι εννιά σου φίλες δεν ήταν ενδεδειγμένη αντιπρόταση. Τι δηλαδή; Για φαντάσου χιλιάδες μαθητές όλης της χώρας να περπατούν σαν ξεχαρβαλωμένοι στους δρόμους! Που να νομίζουν, όπως εσείς, πως χλευάζουν τους κοστουμαρισμένους επίσημους, ενώ οι πραγματικοί επίσημοι εκείνης της μέρας είναι οι νεκροί, εκείνοι που έδωσαν την ζωή τους σε αυτήν την μάχη. Σε μια μάχη που κερδήθηκε κι ας πρέπει να συνεχίσει να δίνεται καθημερινά… Δύσκολο πράγμα η ελευθερία, βλέπεις.
ΥΓ: Ποιες είναι οι πατρίδες των περιττών από τις οποίες δηλώνετε ότι προέρχεστε; Η δημοκρατία δεν θεωρεί κανέναν και καμία περιττή. Χωρίς δημοκρατία δεν θα μπορούσατε να κάνετε το street act σας…
* Η Γεωργία Δρακάκη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
