Του Αντώνη Πανούτσου
Η επιλογή του χώρου που γινόταν η εκδήλωση ήταν σωστή σε σχέση με το θέμα που αναλυόταν. Η Μιχαήλ Βόδα που γινόταν το προσυνέδριο της ΝΔ είναι ένας δρόμος σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας και το «Το ζήτημα της εγκληματικότητας και της απονομής Δικαιοσύνης» ήταν ταιριαστό για την περιοχή. Ιδιαίτερα σήμερα που η πολιτική του Τόσκα στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έχει αφήσει το κέντρο της Αθήνας στην τύχη του. Ανάμεσα στις αναφορές για τους ένοχους κακουργημάτων που αποφυλακίστηκαν με τον νόμο Παρασκευόπουλου ακούστηκε μια θέση που μπορεί να γίνει λύση στο πρόβλημα της εγκληματικότητας. Η ανάγκη να θεσπιστούν νόμοι που θα προβλέπουν σε μικρά αδικήματα θα προβλέπουν ελαφρές ποινές όπως την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών αλλά στα μεγάλα βαριές ποινές που το σημαντικότερο θα εκτελούνται. Και όχι νόμους, να προσθέσω εγώ, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Παράδειγμα ο αντικαπνιστικός νόμος της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Στην fitness freak κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είχε ψηφιστεί ένας αντικαπνιστικός νόμος. Ανάμεσα σε άλλες ποινές περιλάμβανε ποινή προστίμου 1200 ευρώ για όσους οδηγούν και καπνίζουν έχοντας μέσα στο αυτοκίνητο παιδί. Κάτι που ακούγεται σωστό αλλά είχε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα όση και ο ΓΠΑ.. Δεν έχω στατιστικά στοιχεία αν και πόσοι καταδικάστηκαν για το συγκεκριμένο αδίκημα αλλά μπορώ να υποθέσω ελάχιστοι έως και καθόλου. Αφού οι αστυνομικοί λοιπόν καλούντο να σταματήσουν έναν μεροκαματιάρη – οι καπνιστές όλο και περισσότερο είναι από την εργατική τάξη - που οδηγούσε με το παιδί του και είχε ανάψει τσιγάρο και να του ρίξουν πρόστιμο ίσο με το μηνιάτικο του. Ήταν ένας νόμος που είχε φτιαχτεί στα σαλόνια του ΓΑΠ και της Green Tinas. Δεν είχε σχέση με την πραγματική ζωή και δεν επρόκειτο να εφαρμοστεί. Ο τροχονόμος θα έκανε τα στραβά μάτια ή αν ήταν αυστηρός θα έλεγε στον παραβάτη «Κύριε ξέρετε ότι το κάπνισμά με παιδί στο αυτοκίνητο τιμωρείται με 1200 ευρώ ; Θα σας κόψω μια κλήση ότι δεν είχατε μαζί σας την άδεια που κάνει 50 ευρώ και την επόμενη φορά να προσέχετε». Μια αρχή του δικαίου είναι ότι η ποινή πρέπει να είναι ανάλογη με το αδίκημα. Πάμε λοιπόν σε μια άλλη περίπτωση που ενώ η ποινή ήταν σκληρή οι αστυνομικοί δεν είχαν πρόβλημα να την εφαρμόσουν.
Πριν μια περίπου δεκαετία αν θυμάμαι καλά ο Αναστάσιος Κανελλόπουλος ήταν ο εισαγγελέας που είχε αποφασίσει να διατάξει την δήμευση των αυτοκινήτων που ο οδηγός οδηγούσε μεθυσμένος. Παρά ότι η ποινή ακουγόταν σκληρή το μέτρο εφαρμόστηκε. Ο λόγος ήταν με τα τόσα θανατηφόρα δυστυχήματα από μέθη ούτε η αστυνομία είχε πρόβλημα να το εφαρμόσει ούτε η κοινή γνώμη να το στηρίξει. Το μέτρο δεν «άντεξε» στον Άρειο Πάγο αλλά το συμπέρασμα είναι ότι αν νόμοι και οι ποινές συμβαδίζουν με την κοινή αίσθηση περί δικαίου θα εφαρμοστούν. Αν δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα οι αστυφύλακες θα κοιτάνε από την άλλη και τα δικαστήρια θα ψάχνουν λόγους για να αθωώσουν.
Το γράφω για τον Κωστή Χατζηδάκη που μιλώντας στον Σκάι έλεγε ότι η ΝΔ στα θέματα της παρανομίας μπορεί να ακολουθήσει πολιτική μηδενικής ανοχής. Μπορεί φτάνει η μηδενική ανοχή να μην εξαντλείται στο παπάκι του ντελιβερά που πέρασε ένα κόκκινο στρίβοντας δεξιά αλλά στον κάγκουρα με το φτιαγμένο που έχει κάνει την παραλιακή πίστα του Λε Μαν ξεσκίζοντας κατά συρροή τα κόκκινα. Στο τσόγλανι που βάζει σε κίνδυνο τους οδηγούς κολλώντας αυτοκόλλητα της ομάδας του στα σήματα της τροχαίας. Στο άλλο που καταστρέφει το σχολείο που οι φορολογούμενοι με τον ιδρώτα τους χτίσανε. Η κοινωνία εκτός από το μεγάλο έγκλημα θέλει να δει τους καθημερινούς δυνάστες της να τιμωρούνται, με ποινές που θα τσούζουν χωρίς να σκοτώνουν.
