Του Αλέξανδρου Σκούρα
Ένας ορισμός του κράτους, το θέλει να έχει το νόμιμο μονοπώλιο της βίας εντός μίας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής. Στη χώρα μας κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Εδώ, έχουμε ολιγοπώλιο της βίας! Από τη μία η αστυνομία, από την άλλη οι κολεκτίβες των Εξαρχείων και λίγο παραπέρα οι αντιεξουσιαστές που κάνουν ό,τι γουστάρουν στα πανεπιστήμια.
Σε ένα τέτοιο καθεστώς, είναι αδύνατο να καλλιεργηθούν θεσμοί και κράτος δικαίου διότι πέραν της αστυνομίας, που θεωρητικά και πρακτικά είναι υπόλογη στους νόμους, το Σύνταγμα και τους νομοθέτες, οι άλλες δύο πηγές ολιγοπωλιακής βίας δρουν ανεξέλεγκτες (μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο). Παρατηρώντας κανείς την επί ΣΥΡΙΖΑ εξέλιξη του φαινομένου, διαπιστώνει ότι οι ρουβίκωνες, τα Εξάρχεια, οι αντιεξουσιαστές, έχουν de facto τη δυνατότητα να ασκούν ατιμώρητη βία προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους.
Στα Εξάρχεια, πολίτες που πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά, έχουν δουλειές, οικογένειες, παιδιά και κατοικίδια, ζουν έναν καθημερινό εφιάλτη. Η πολιτεία, την οποία πληρώνουν πολύ ακριβά, τους έχει εγκαταλείψει στο έλεος της ανομίας και των ορέξεων κάθε λογής αναρχικών ή κακοποιών στοιχείων. Στα πανεπιστήμια, που τα πληρώνουν μεταξύ άλλων και οι φορολογούμενοι των Εξαρχείων, επικρατεί, χάρη στο άσυλο, μία αντίστοιχη εικόνα. Θα έλεγε κανείς ότι μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές ειρωνείες είναι η κατάλυση της ελευθερίας μέσα στα πανεπιστήμια εξαιτίας του ασύλου! Οι φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί, οι διοικητικοί υπάλληλοι και μία σειρά επαγγελματιών που σχετίζονται με την τριτοβάθμια εκπαίδευση λειτουργούν σε καθεστώς τρομοκρατίας. Όχι, δεν κινδυνεύουν από κάποια χούντα, κάποιον Παπαδόπουλο, Πινοσέτ, ή Μαδούρο, αλλά από την ανοχή που δείχνει η κυβέρνηση προς ομάδες ιδεολογικά μπερδεμένων και απελπισμένων νέων που νομίζουν πως με την παράνομη και απάνθρωπη δράση τους κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο.
Φυσικά, θα μου πείτε βρίσκουν και τα κάνουν. Σύμφωνοι, ειδικά εμείς οι φιλελεύθεροι δίνουμε μεγάλη σημασία στα κίνητρα και στην προκειμένη περίπτωση, η ατιμωρησία που συνοδεύει τις πράξεις των μπαχαλάκηδων θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί μία έμμεση μορφή κρατικής επιδότησης. Όχι σαν αυτή που θα πάρει η επόμενη ταινία που ετοιμάζει ο κ. Γαβράς για την «πρώτη φορά αριστερά», αυτή είναι απευθείας επιδότηση από χρήματα φορολογουμένων. Η έμμεση επιδότηση της ανομίας γίνεται μέσω της ανοχής στην ανομία που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι είναι πολιτικά υποκινούμενη.
Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα που στέλνει η πολιτική ηγεσία της χώρας μας στους ήδη υπερφορολογημένους πολίτες; Ότι θα πληρώσουν πανάκριβα για ένα υπό διάλυση συνταξιοδοτικό, ένα χρεοκοπημένο σύστημα υγείας, ένα αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, μία μη-ανταγωνιστική τριτοβάθμια εκπαίδευση, και θα ανέχονται και την ακροαριστερή βία πάνω στην ιδιοκτησία, τα πανεπιστήμια, και τη γειτονιά τους.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν είναι καθόλου περίεργη η αύξηση των ακροδεξιών ενστίκτων της κοινωνίας. Άλλωστε, είναι γνωστό πλέον ότι για κάθε ακραία ακροαριστερή πράξη ή ιδέα, θα βρεθεί μία χειρότερη ακροδεξιά αντίδραση. Το ζητούμενο είναι, αν πραγματικά θέλουμε να διαφυλάξουμε την έστω μέτρια ποιότητα της δημοκρατίας μας, να επανέλθει ο σεβασμός προς τους νόμους και τους δημοκρατικούς μας θεσμούς και αυτό χωρίς πολιτική βούληση είναι αδύνατο στην παρούσα φάση. Ας ελπίσουμε ότι μία μελλοντική κυβέρνηση θα δείξει μηδενική ανοχή στην ανομία χωρίς όμως να καταφύγει σε υπερβολές με πρόσχημα την καταστολή.
