Εν τέλει, η κυβέρνηση δεν έχει να αντιμετωπίσει κάποια αντιπολίτευση της προκοπής. Τα troll έχει απέναντι της. Οτιδήποτε κάνει, όποια πολιτική κι αν ξεδιπλώσει, στις ενέδρες αυτών των σκοτεινών τύπων του διαδικτύου θα πέφτει. Οι οποίοι –ας μην γελιόμαστε- είτε είναι υπάλληλοι του Σύριζα, είτε αντικειμενικά παίζουν το παιχνίδι του. Αυτοί δεν έχουν μπέσα. Κι ένα τσουβάλι λίρες να βγει στο Σύνταγμα να μοιράσει ο Κυριάκος, θα τον καταγγείλουν διότι το τσουβάλι δεν είναι ανακυκλώσιμο.
Αυτό έγινε και με την καμπάνια για τον τουρισμό. Έχει δίκιο ο Πέτσας και ο Θεοχάρης να εξοργίζονται, διότι όταν η κυβέρνηση κάνει μια καμπάνια δίχως να πληρώσει φράγκο δεν μπορεί να ανεχτεί να την καταγγέλλουν για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Εκεί πραγματικά βγαίνεις απ’ τα ρούχα σου. Φανταστείτε δηλαδή να πλήρωνε και μερικά εκατομμύρια για τα σποτ της βαριάς βιομηχανία της χώρας, κάτι που θα θεωρούνταν εντελώς φυσιολογικό εφόσον ο τουρισμός φέρνει το 20% του ΑΕΠ. Θα τους είχαν σταυρώσει στην Ομόνοια.
Ξέρετε όμως, έτσι δεν γίνεται δουλειά. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε υπουργός να σκέφτεται πως δίνοντας λεφτά για έναν σκοπό, αυτομάτως θα βρεθεί στο διαδικτυακό εδώλιο του κατηγορουμένου. Ανεξαρτήτως αν είναι καθαρός ή έχει βάλει το δακτυλάκι στο μέλι. Αντικειμενικά, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει έντιμη σύμβαση ή ανάθεση. Όταν οι διαψεύσεις δεν έχουν σημασία, όταν τα στοιχεία αγνοούνται ως να μην παρουσιάστηκαν ποτέ, όταν μια παραλία της Εύβοιας βαφτίζεται υποχρεωτικά παραλία της Κροατίας και το αποδεδειγμένο μηδέν ευρώ γίνεται με το στανιό τριάντα δύο εκατομμύρια, τότε είναι μάταιη κάθε απόπειρα απόδειξης της ηθικής ακεραιότητας του πολιτικού προσωπικού.
Με το που θα βάλουν την υπογραφή τους, λογίζονται όλοι τους de facto κλέφτες. Δίχως εξαίρεση, δίχως αξιολόγηση, δίχως στοιχεία. Κάθε εγγραφή στην διαύγεια είναι κι ένα κυβερνητικό σκάνδαλο, κάθε παραγγελία υλικού έχει πίσω της μια μίζα, κάθε έργο που μπαίνει σε φάση υλοποίησης περνά μέσα απ’ την τσέπη του υπουργού που το υπογράφει. Στρατιές από trolls κάνουν συστηματικά αυτή την δουλειά. Οι πλείστοι εξ αυτών σε απ’ ευθείας συνεννόηση με την Κουμουνδούρου, κάποιοι κινούμενοι μόνο από την οργή τους επειδή έχασαν το κρατικό τους μεροκάματο λόγω απώλειας της εξουσίας.
Αυτή η ανήθικη γενίκευση, ξέρετε, βάζει στο ίδιο τσουβάλι τους καλούς με τους κακούς, τους φοβητσιάρηδες με τους ριψοκίνδυνους, τους έντιμους με τους ανέντιμους. Όταν κάθε κυβερνητική πράξη καταγγέλλεται συλλήβδην και συστηματικά ως σκανδαλώδης, άντε να βρεις αυτόν που πραγματικά έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του τον προσωπικό του πλουτισμό. Κι όταν ο νομοταγής πολιτικός ξέρει πως έτσι κι αλλιώς θα καταγγελθεί ως απατεώνας, δεν θα καταλήξει αργά ή γρήγορα στο συμπέρασμα ότι η εντιμότητα του είναι μάταιη και βλακώδης;
Το λεγόμενο «καθαρό μέτωπο» ή το «όνομα που θ’ αφήσω στα παιδιά μου» αποτελούσε κάποτε σοβαρό κίνητρο για αρκετούς πολιτικούς άνδρες και γυναίκες. Αντιστάθμιζαν την σφραγίδα του καθαρού ανθρώπου, με το γεγονός ότι τέλειωναν την πολιτική τους καριέρα δίχως να έχουν κρυφές καταθέσεις στην Ελβετία. Τώρα που ο υπουργός ξέρει ότι τα παιδιά του στο σχολείο θ’ ακούσουν έτσι κι αλλιώς ότι ο πατέρας τους είναι κλέφτης, πόσο πιθανό θεωρείτε να συνεχίσει να διατηρεί το «καθαρό του μέτωπο»; Μια απλή ερώτηση κάνω…
