Άραγε, το τριήμερο συνέδριο στο Τάε Κβον Ντο, μπορεί να γίνει αφετηρία (λειτουργήσει αφετηριακά) για την πολιτική και ψυχική επανένωση των στελεχών και την επιστροφή στο «όλον ΠΑΣΟΚ»; Η πρώτη απάντηση, είναι θετική.
Η παρουσία του Κώστα Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου και του Ευάγγελου Βενιζέλου - των τριών πρώην προέδρων - είναι ένδειξη της νέας ενότητας στην κορυφή, που επιδιώκει να εκπέμψει ως μήνυμα στην εκλογική βάση ο Νίκος Ανδρουλάκης. Η εικόνα και ο συμβολισμός της, θα έχει πολλαπλασιαστική αξία αν καταφέρει να ενοποιήσει στην αντίληψη των ψηφοφόρων, τη θετική «κληρονομιά» του ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου αλλά και της μεγάλης απούσας της Φώφης Γεννηματά.
Χρειάζεται όμως μια μίνιμουμ συμφωνία και ως προς τις αιτίες που οδήγησαν το άλλοτε κραταιό και βαθιά ριζωμένο, στην ελληνική κοινωνία, κόμμα στην αποδρομή.
Έφταιξε η τεχνοκρατική διακυβέρνηση Σημίτη που αποξένωσε μέρος του παλαιού ΠΑΣΟΚ; Το μνημόνιο που ψήφισε η κυβέρνηση Παπανδρέου μετά την παρεξήγηση - όπως μας διαβεβαίωσε - με το «λεφτά υπάρχουν»; Η μήπως η συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου με τη ΝΔ;
Στη συνέντευξη του στον ΣΚΑΙ λίγα 24ωρα πριν από τη σημερινή, πανηγυρική έναρξη, του Συνεδρίου, ο Νίκος Ανδρουλάκης έδωσε μια εντελώς διαφορετική απάντηση στο «τις πταίει». «…Δε φταίνε το όνομα και ο ήλιος που μας γύρισαν την πλάτη οι πολίτες, φταίνε οι συμπεριφορές, αλαζονεία και η καθεστωτική συμπεριφορά» ανέφερε ο πρόεδρος διαβεβαιώνοντας «δε θα τα δείτε αυτά από εμάς».
Σε ποιους απ' αυτούς τους τρεις πρώην προέδρους, που θα βρεθούν δίπλα του στο συνέδριο, καταλογίζει αλαζονεία και καθεστωτική συμπεριφορά;
Φυσικά και δεν είναι επίδικο του συνεδρίου το παρελθόν και τα λάθη του κόμματος και των στελεχών του, αλλά η επανασύνδεση με την κοινωνία όπως αναφέρει η Χαριλάου Τρικούπη στο κεντρικό της σύνθημα.
Δεν είναι όμως άνευ αξίας και η ουσία, η διαφορά πολιτικής εκτίμησης εντός του ΠΑΣΟΚ, για τους λόγους που οι ψηφοφόροι το εγκατέλειψαν, κατευθυνόμενοι οι περισσότεροι στο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιποι στη Νέα Δημοκρατία.
Είναι εύκολα αντιληπτή η δυσκολία του προέδρου Νίκου Ανδρουλάκη να ομολογήσει ότι η μαζική έξοδος στελεχών και ψηφοφόρων του κόμματος προκλήθηκε από την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ, κατά την περίοδο των μνημονίων να ικανοποιήσει τον πελατειασμό όπως το έκανε στο παρελθόν. Ή να παραδεχθεί τη δεινότητα του Αλέξη Τσίπρα στη δημιουργία ενός «ομοιώματος» ΠΑΣΟΚ, όπως αποδεικνύεται και μετά την ολοκλήρωση των οργανωτικών διαδικασιών στην Κουμουνδούρου.
Στις τρεις μέρες που θα ακολουθήσουν, το original «όλον ΠΑΣΟΚ» θα κληθεί να θέσει το στρατηγικό στόχο, το πολιτικό περιεχόμενο και τα όπλα του στη μάχη ενάντια στο «ομοίωμα» του.
Να επανακτήσει τον τίτλο της δημοκρατικής παράταξης, με ταυτόχρονη ανάληψη της ευθύνης για την πορεία της χώρας πριν αλλά και αφού στηθούν οι κάλπες της απλής αναλογικής.
Είναι όντως ενοχλητικό να καλείται το ΠΑΣΟΚ να απαντήσει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει, αφήνοντας κατά μέρος το προφανές, ότι αυτό θα το επιβάλλουν οι ψηφοφόροι του και η λαϊκή ετυμηγορία. Είναι από την άλλη ευδιάκριτη και θετική η αλλαγή στρατηγικής του κ. Ανδρουλάκη που επιτέλους δηλώνει την πρόθεση να συμβάλλει στην ανάγκη για σταθερότητα (για σταθερότητα) στη χώρα από την πρώτη Κυριακή των εκλογών.
