Είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως αν οι δημοσκοπήσεις του έδιναν έστω και μικρό προβάδισμα, ο Μπενιαμίν Γκριβό, υποψήφιος Δήμαρχος του Παρισιού με το κόμμα «Δημοκρατία Σε Κίνηση» (La Republique En Marche- LREM) του Εμανουέλ Μακρόν, θα το σκεφτόταν διπλά και τρίδιπλα να παραιτηθεί εξαιτίας ενός «ροζ βίντεο» που κυκλοφόρησε προ ημερών στο διαδίκτυο. Αλλά οι δημοσκοπήσεις τον έφεραν να τερματίζει τρίτος, και η απώλεια της Δημαρχίας της εμβληματικής πρωτεύουσας από τους Σοσιαλιστές, σίγουρα θα στοίχιζε στον Πρόεδρο Μακρόν.
Αλλά κι έτσι όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες παρεμβάσεων «εξωθεσμικών κύκλων» που εκτροχιάζουν καμπάνιες, χωρίς κανείς να γνωρίζει την ατζέντα τους και τα συμφέροντα που υπηρετούν.
Αυτή η ιδιότυπη «τρομοκρατία» όμως, μπορεί να εκδηλωθεί γιατί ενώ τον 21ο αιώνα, οι συντροφικές και οικογενειακές σχέσεις έχουν αλλάξει πολύ, οι πολιτικοί αρέσκονται να παίζουν με τους πολίτες το θέατρο του «καλού οικογενειάρχη».
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό που σε κοινωνίες που κανείς δεν θεωρεί πλέον τη μονογαμία επιβεβλημένη ή δεδομένη, να καταστρέφονται πολιτικές καριέρες εξαιτίας αποκαλύψεων που αφορούν ιστορίες μεταξύ συναινούντων ενηλίκων.
Δύο είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε:
Θέλουμε οι πολιτικοί μας να είναι άνθρωποι χωρίς πάθη; Στεγνοί κοσμοκαλόγεροι, χωρίς βιώματα και πάθη «μέσου ανθρώπου;
Ενώ οι περισσότεροι από εμάς στα ζητήματα αυτά δεν είμαστε άμεμπτοι, γιατί δηλώνουμε σκανδαλισμένοι όταν ένας πολιτικός αποδεικνύεται ότι δεν διαφέρει καθόλου από εμάς τους ίδιους σε αυτά τα ζητήματα;
Κάποιος θα πει ότι αξιοκατάκριτες δεν είναι τόσο οι εξωσυζυγικές σχέσεις αλλά η υποκρισία. Ο Γκριβό στο Παρίσι, διαφήμιζε το γάμο του,την οικογένειά του με τα τρία του παιδιά, τί δουλειά είχε να στέλνει ροζ βίντεο σε άλλες γυναίκες; Σύμφωνοι.
Από την άλλη πλευρά όμως, μήπως οι πολιτικοί διαφημίζουν την οικογένειά τους για να τους εμπιστευτούν οι ψηφοφόροι; Κι αν αυτό ισχύει ( οι έρευνες κοινής γνώμης δείχνουν ότι πράγματι ισχύει) γιατί οι ψηφοφόροι έχουμε την ανάγκη να δούμε αυτό το θέατρο;
Όταν η λέξη «υποκρισία» είναι αυτή που περιγράφει μια κατάσταση ή μια συμπεριφορά τότε η εικόνα πρέπει να είναι η ακόλουθη: ένας που υποδύεται κάποιον ρόλο αλλά κι ένας δεύτερο, ένας θεατής, που τον βλέπει να τον υποδύεται, να υποκρίνεται κάποιο ρόλο.
Χωρίς τον θεατή ο ηθοποιός δεν υπάρχει.
Υποκρινόμαστε γιατί βρίσκουμε θεατές πρόθυμους να καταναλώσουν το ρόλο που κάθε φορά υποδυόμαστε και υποδυόμαστε ρόλους γιατί αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος να γίνουμε αρεστοί στα «μεγάλα κοινά» όπως τα λέμε στην επικοινωνία.
Η οικογενειακή κατάσταση και η σεξουαλική ταυτότητα ενός υποψηφίου δεν λένε απολύτως τίποτα για τις ικανότητές του να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον. Ας μην ξεχνάμε ότι τα προβλήματα του πλανήτη, «οικογενειάρχες» τα έχουν δημιουργήσει.
Κάποια στιγμή πρέπει να μπει μια τελεία σε αυτό το θλιβερό θέατρο. Άλλωστε, πρόκειται για τις ζωές μας και συγκεκριμένα για τη μία ζωή που έχει ο καθένας μας και η ζωή μας δεν μπορεί να γίνεται σκηνή για να ανεβάζει το θέατρό του ο κάθε υποκριτάκος.
