Έχω γράψει κατ΄επανάληψη πως ο κεντροδεξιός—φιλελεύθερος χώρος δεν αποτελείται από μια πολιτική αγέλη που άγεται και φέρεται από την εκάστοτε ηγεσία του. Η σιωπή για λόγους κομματικού πατριωτισμού είναι άγνωστη σε αυτόν τον πολιτικό χώρο, γιατί ο μόνος πατριωτισμός που υπάρχει είναι η αγάπη για την πατρίδα.
Ως εκ τούτου, όπως επικροτούμε τα θετικά, αναδεικνύουμε και επικρίνουμε τα αρνητικά για να μην επαναληφθούν. Στον χώρο της Κεντροδεξιάς δεν υπάρχει η σιωπή των αμνών.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί χθες γίναμε μάρτυρες ενός πρωτοφανούς περιστατικού, ανάρμοστου σε ένα στοιχειωδώς σοβαρό κράτος. Το Υπουργείο Εξωτερικών υπέγραψε κείμενο με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών στο οποίο η συμφωνία των Πρεσπών χαρακτηριζόταν ως ιστορική.
Αδυνατώ να πιστέψω πως υπήρξε Έλληνας πολιτικός ή υπηρεσιακός παράγοντας του Υπουργείου Εξωτερικών ο οποίος να θεωρεί την συμφωνία των Πρεσπών «ιστορική». Ή μάλλον, ο ίδιος ως άτομο, μπορεί να την θεωρεί όπως θέλει, αλλά από την στιγμή που ασκεί πολιτική βάζει στην άκρη την προσωπική του άποψη. Συντάσσεται με την επίσημη θέση της εκλεγμένης κυβέρνησης που υπηρετεί.
Και η θέση της Νέας Δημοκρατίας—χωρίς καμιά αμφισβήτηση—είναι πως η συμφωνία των Πρεσπών είναι μια κακή και επιζήμια για την πατρίδα μας συμφωνία.
Τελεία, παύλα.
Αυτή η θέση αποτέλεσε έναν από τους κεντρικούς πυλώνες της αντιπολιτευτικής τακτικής της Νέας Δημοκρατίας τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές του 2019.
Συνεπώς, με την υπογραφή κειμένου που θεωρεί την συγκεκριμένη συμφωνία «ιστορική», δεν ανατρέπεται μόνον μια βασική θέση του κόμματος, αλλά συγχρόνως δίνεται εύλογη λαβή στον ΣΥΡΙΖΑ, που υπέστη ανελέητη κριτική για την συμφωνία των Πρεσπών και την «πλήρωσε»-- να μιλά για «απατεώνες».
Όπως ήταν φυσικό το κείμενο αποσύρθηκε και αντικαταστάθηκε από άλλο, που ήταν σύμφωνο με την εθνική γραμμή.
Διεθνές ρεζιλίκι.
Δεν μου περνά από το μυαλό—όπως φαντάζομαι και από το μυαλό εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών—πως οι αρμόδιοι υπέγραψαν, ένα τέτοιας σπουδαιότητας, κείμενο χωρίς να το διαβάσουν. Τι απομένει λοιπόν;
Το διάβασαν και συμφώνησαν με το περιεχόμενο του. Υπονόμευση του πρωθυπουργού; Προσωπικές στρατηγικές; Επίδειξη καλής θέλησης στον αμερικάνικο παράγοντα; Το ένα χειρότερο από το άλλο.
Είναι πραγματικά κρίμα, το Υπουργείο Εξωτερικών που χειρίστηκε άψογα το σύμφωνο με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ, να υποπέσει χθες σε τόσο σημαντικό ατόπημα. Φαίνεται πως δεν μπορούμε να αντέξουμε την επιτυχία, όπως έγραψε εύστοχα ένας σχολιαστής.
Ας σημειωθεί πως είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες που γινόμαστε «χλεύη των ηττημένων». Η πρώτη ήταν με την απουσία ή την αποχή βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας για την ασυλία του Π. Πολάκη. Αυτήν την φορά το λάθος ήταν ακόμα πιο βαρύ.
Η πρώτη περίπτωση κουκουλώθηκε και αποδόθηκε σε ασυνεννοησία. Καμία παραίτηση. Σήμερα τι θα πει η κυβέρνηση; Αβλεψία; Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.
Πρόθεση; Σε αυτήν την περίπτωση ποιες θα είναι οι συνέπειες και για ποιον; Πραγματικά, το λάθος αυτήν την φορά είναι πολύ χοντρό για να κουκουλωθεί.
