Τελικά η εφημερίδα «Αυγή», με πολιτική απόφαση, δεν έκλεισε. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκρινε πολιτικά ασύμφορη την επικράτηση αμιγώς οικονομικών κριτηρίων για την παραπέρα πορεία της ιστορικής εφημερίδας.
Η κοινή πείρα λέει πως πρόκειται για μια μηχανική υποστήριξη με ημερομηνία λήξεως. Οι περιπτώσεις της «Τυποεκδοτικής», του «902» και χιλιάδων επιχειρήσεων, επιβεβαιώνουν τον κανόνα πως όταν μια επιχείρηση δεν πουλά, δεν έχει έσοδα και συνεπώς κλείνει. Και στα κράτη συμβαίνει το ίδιο. Μόνον που τα κράτη δεν κατεβάζουν ρολά, αλλά καταρρέουν όταν δεν αντέχουν τα προϊόντα τους στο διεθνή ανταγωνισμό, όπως τα κράτη του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Όσοι προσπάθησαν να αμφισβητήσουν αυτόν το χρυσό κανόνα του καπιταλισμού, απέτυχαν αν ήταν ακαδημαϊκοί, καταστράφηκαν αν ήταν επιχειρηματίες. Α propos, φαίνεται πως η συνταγή της κυρίας Αχτσιόγλου πως με την αύξηση των μισθών τονώνεται η οικονομία, στην περίπτωση της «Αυγής» δεν έπιασε. Απεναντίας οι εργαζόμενοι έχουν λαμβάνειν περίπου 600.000 ευρώ. Μάλιστα, ακούσαμε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να ψιθυρίζουν, δειλά-δειλά είναι αλήθεια, «πως τουλάχιστον η Αυγή δεν έβαλε φέσι στις τράπεζες». Αυτό δεν θα το έλεγε ούτε ο πιο ανάλγητος νεοφιλελεύθερος, τη στιγμή που είναι απλήρωτοι οι εργαζόμενοι του. Είναι πρωτοφανές αριστεροί να νοιάζονται για τις τράπεζες και όχι για τους εργαζόμενους.
Σε αυτές τις ομολογουμένως δυσάρεστες καταστάσεις το ερώτημα που ανακύπτει είναι: τι έφταιξε και ο κόσμος δεν αγοράζει το συγκεκριμένο προϊόν;
Στην περίπτωση της εφημερίδας «Αυγή»-πέραν βεβαίως της γενικότερης κρίσης του κλάδου της έντυπης δημοσιογραφίας-συνέβαλε και ο εκχυδαϊσμός της. Κατά γενική ομολογία η συγκεκριμένη εφημερίδα απώλεσε σταδιακά την τελευταία εικοσαετία το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία της που είχε κατακτήσει μέσα σε βάθος δεκαετιών. Η τύχη της ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που έπεσε στα χέρια των Τσερνομπιλάδων. Κατάντια. Και γι' αυτήν την κατάντια υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες.
Συνεπώς, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να στηρίξει ουσιαστικά την «Αυγή» θα πρέπει να την ανανεώσει στο ύφος και στο περιεχόμενο. Μπορεί; Τέτοιες προσπάθειες δε διατηρούνται για πολύ με σταχανοβίτικες μεθόδους. Ο κομματικός πατριωτισμός δεν μπορεί να νικήσει τους οικονομικούς νόμους. Οι εφημερίδες δεν αγοράζονται λόγω κομματικής υποχρέωσης. Είτε η ύλη και το ύφος τους παρουσιάζουν ενδιαφέρον-δηλαδή το προϊόν είναι καλό-είτε με μαθηματική ακρίβεια αυτό που απετράπη χθες θα επανεμφανισθεί, πιο έντονα μάλιστα, μεθαύριο.
Είναι γεγονός ότι δεν αποτελεί πρωτοτυπία να κλείνει μια κομματική εφημερίδα για οικονομικούς λόγους. Και η ιστορική εφημερίδα «Ουνιτά», που ίδρυσε ο Α. Γκράμσι το 1924, ανέστειλε την έκδοση της την 1η Αυγούστου 2014, γιατί οι μέτοχοι δε συμφώνησαν στο πλάνο εξυγίανσης της. Είπαμε ο καπιταλισμός έχει κανόνες και όποιος τους αγνοεί, πληρώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πάντως, η εικόνα της «Αυγής» τα τελευταία χρόνια δε δικαιολογεί δάκρυα για την κατάληξη της και η ποιότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν εγγυάται τίποτα καλύτερο για το μέλλον.
