Η απλή αναλογική «γαργαλάει» τα αφτιά παλαιών πολιτικών που θα ήθελαν να δουν τον εαυτό τους και πάλι σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η απλή και δήθεν «άδολη» αναλογική ήταν η μεγαλύτερη πράξη δολιοφθοράς του Αλέξη Τσίπρα. Αν το πολιτικό σύστημα θα πέσει στην παγίδα, θα εξαρτηθεί από την απήχηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με έναν ισχυρό Κυριάκο η τύχη των μοναχικών προβάτων είναι μία και μοναδική: Τα τρώει ο κακός ο λύκος.
Στον χώρο της Δεξιάς υπήρχε πάντα το «άγχος» για την εμφάνιση ενός Ιζνογκούντ (ιζ νο γκουντ) που θα ήθελε να παρακάμψει την νόμιμη οδό και να γίνει Χαλίφης στην θέση του Χαλίφη. Συνέβη! Και η Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά και η Κίνηση Πολιτών του Δημήτρη Αβραμόπουλου ήταν τραυματικές εμπειρίες για την ΝΔ, αν και προέκυψαν σε περιόδους ενισχυμένης αναλογικής. Δεν μπόρεσαν να σταθούν στην συνέχεια επειδή η ΝΔ δεν τους άφηνε στην πραγματικότητα κάποιο ουσιαστικό «κενό» πολιτικής για να μπορέσουν να το εκμεταλλευτούν.
Υπήρξαν αφορμές που επέτρεψαν στον Αντώνη Σαμαρά και στον Δημήτρη Αβραμόπουλο να διεκδικήσουν το Χαλιφάτο. Αλλά η αλλαγή του Χαλίφη δεν μπορεί να είναι προϊόν μόνο μιας συνωμοσίας στα υπόγεια του παλατιού. Δεν αρκεί. Και πολύ περισσότερο δεν είναι τόσο εύκολη η ανατροπή σε μία σύγχρονη Δημοκρατία, όπου δεν γίνονται όλα στο παλάτι, αλλά λειτουργούν θεσμοί και οι πολίτες συμμετέχουν στα δρώμενα. Δεν φτάνει μόνο μια αφορμή για να δημιουργηθεί ένα πολιτικό ρεύμα. Χρειάζεται να βοηθάνε οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Να έχει υποστεί ρωγμή το σύστημα. Η «αλλαγή» να είναι απαίτηση της ίδιας της κοινωνίας. Και μιλάμε για την κοινωνία και όχι για λέσχες που μαζεύονται τα Σάββατα για να συνδυάσουν την φιλανθρωπική δράση με μια παρτίδα μπριτζ…
Σήμερα η ΝΔ είναι πιο δυνατή από οποιαδήποτε άλλη φορά! Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη απολαμβάνει υψηλά ποσοστά δημοφιλίας για μεγάλο χρονικό διάστημα και παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει δύο παράλληλες κρίσεις, την Πανδημία και τα Ελληνοτουρκικά και με δεδομένη την κόπωση του ελληνικού λαού από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης.
Το ερώτημα δεν είναι ποιος θα τολμήσει να επιχειρήσει μία διάσπαση, αλλά τι τύχη μπορεί να έχει μία τέτοια κίνηση με έναν πανίσχυρο Κυριάκο Μητσοτάκη. Και ο πρωθυπουργός διατηρείται πανίσχυρος όσο αυτό το επιτρέπει ο ίδιος ο λαός!
Ότι η ματαιοδοξία των ανθρώπων είναι ένα στοιχείο που κατά καιρούς έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στα δρώμενα, αυτό είναι γεγονός. Αλλά, εδώ μιλάμε για πολιτική αυτοκτονία! Το λεγόμενο «δεξιό κόμμα» δεν είναι μία καινούργια ιστορία. Υφίσταται από την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε την αρχηγεία της ΝΔ και αφού στο μεταξύ ο Πάνος Καμμένος είχε αποτύχει παταγωδώς να φτιάξει κάτι «νέο». Τότε, όπως και τώρα, οι φορείς του «νέου φορέα» ήταν άνθρωποι που είχαν διαδραματίσει κάποιο ρόλο στις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή. Λειτούργησαν στο όνομα του Καραμανλισμού, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους έχει δώσει μέχρι σήμερα κάτι περισσότερο από μερικά likes στο Facebook. Ναι μεν επικαλούνται τον Καραμανλισμό, αλλά είναι αμφίβολο αν κάποιος από την οικογένεια Καραμανλή έχει γνώση των ενεργειών τους. Και εν τέλει, παραμένει ένα μεγάλο ερώτημα τι ακριβώς εκπροσωπεί πολιτικά ο «Καραμανλισμός». Να μην ξεχνάμε ότι Καραμανλικός δήλωνε και ο Πάνος Καμμένος, αλλά και ο Ευάγγελος Αντώναρος.
Το εντυπωσιακό σε αυτή την διαδρομή των τελευταίων δέκα ετών είναι ότι τα στελέχη αυτά συνεργάστηκαν άριστα με την Αριστερά του κ. Τσίπρα. Από τα προπολεμικά ακόμη χρόνια η Αριστερά έδινε ιδιαίτερο βάρος στις «συνεργασίες» με αστούς πολιτικούς, επειδή πίστευε ότι αυτό θα προκαλούσε ρωγμές στο στρατόπεδο των «εχθρών». Ουδέποτε οι συνεργασίες αυτές είχαν ανταπόκριση μεγαλύτερη από εκείνη της ικανοποίησης των μελών μιας σέχτας ότι κατάφεραν και κέρδισαν καινούργιους φίλους…
Στις μέρες μας η τακτική αυτή επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Για να μην ξεχνιόμαστε, αν δεν υπήρχαν οι… καραμανλικοί των ΑΝΕΛ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε καθίσει στο σβέρκο μας για 4,5 χρόνια. Και σήμερα, εκείνοι που μιλούν για την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου κόμματος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας συνεργάζονται καλύτερα με τον ΣΥΡΙΖΑ απ’ ότι με οποιονδήποτε άλλον πολιτικό χώρο. Οι έρωτες δεν κρύβονται.
Είναι ένα σοβαρό πολιτικό project; ΑΝΕΛ υπήρχαν και χτες και διαλύθηκαν. Η επανασύστασή τους δεν πρόκειται να συγκινήσει τα πλήθη περισσότερο απ’ ότι τα είχε συνεπάρει ο Πάνος Καμμένος. Ακόμη κι αν ενεργοποιηθούν οι γνωστοί πολέμιοι του Μινώταυρου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να επιθυμεί μία μεγάλη ταραχή για να την εκμεταλλευτεί στην εποχή της απλής αναλογικής. Και είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιήσει κάθε δυνατότητα που θα του παρουσιαστεί. Αλλά στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κάτι περισσότερο από χαμένο χρόνο. Μια χαμένη παρτίδα…
Θανάσης Μαυρίδης
