Του Δημήτρη Καμπουράκη
Συνήθως τα κοκόρια τα σφάζουν όταν θεμελιώνουν ένα κτίριο κι όχι λίγο πριν το κτίσμα σαρωθεί από την οργή των περιοίκων ή αυτοκατεδαφιστεί λόγω δομικών ατελειών. Αλλά έτσι ήταν πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα 'κανε ανάποδα τα πράγματα, καθότι αντισυστημικό κόμμα. Τώρα θυσίασε τον υπουργό προστασίας(;) του πολίτη και τους αρχηγούς Πυροσβεστικής και ΕΛΑΣ, πιστεύοντας αφελώς ότι θα φτιασιδώσει το στραπατσαρισμένο και καρβουνιασμένο προφίλ του. Αμ δε.
Οι καρατομήσεις έγιναν δεκτές όχι με λαϊκή ικανοποίηση, αλλά με πάνδημο χλευασμό. Γιατί; Μα διότι κανείς δεν πιστεύει ότι οι ευθύνες για την τραγωδία εξαντλούνται σ' αυτούς που εκδιώχθηκαν κακήν-κακώς, ενώ τα είχαν κάνει όλα μια χαρά όπως είχαν υποστηρίξει σε κείνη την συνέντευξη-Βατερλό. Το λαϊκό ένστικτο συνεχίζει να δείχνει τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα και το σύστημα εξουσίας που έστησε για να διαιωνίσει την παραμονή του στην εξουσία. Δεν «μασάει» με θυσίες και εκτελέσεις των τελευταίων ταλαίπωρων τροχών της αμάξης.
Δεν θέλω να στενοχωρήσω τον Αλέξη, αλλά εφεξής αυτή θα είναι η μοίρα όλων ανεξαιρέτως των πρωτοβουλιών του. Η χλεύη και το καφενειακό καλαμπούρι θα συνοδεύουν κάθε πολιτική του κίνηση, όσο ρηξικέλευθη κι αν είναι, όσο μελετημένα κι αν ξεδιπλώνεται. Η απώλεια της περίφημης «πολιτικής ηγεμονίας» που τόσο άσκοπα κατανάλωσαν όταν την διέθεταν με το τσουβάλι, θα δείχνει κάθε μέρα τα χαλασμένα δόντια της στο Μέγαρο Μαξίμου. Χρυσάφι θα πιάνουν, σκουπίδια θα γίνεται. Δεν έχει πλοίο γι αυτούς δεν έχει οδό, για να θυμηθούμε τον Αλεξανδρινό ποιητή.
Βέβαια θα προσπαθήσουν. Θα ανασχηματιστούν, θα γιορτάσουν την δήθεν απελευθέρωση (με σεμνές τελετές), θα τάξουν χρήμα στην Έκθεση, θα σκανδαλολογήσουν, θα πολώσουν, θα γυρίσουν τον χρόνο πίσω προσπαθώντας να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ζούμε στα προδικτατορικά χρόνια. Μάταιος κόπος, (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛική) φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Οι ρούγες θα συνεχίζουν να τους λοιδορούν, οι ταβέρνες θα γελάνε μαζί τους, τα καφενεία θα τους μουντζώνουν στις εντοιχισμένες τηλεοράσεις, οι εναπομείναντες οπαδοί τους θα λακίζουν από τις παρέες ανήμποροι να τους υπερασπιστούν και οι προβεβλημένοι υπουργοί τους θα φεύγουν από τις επαρχιακές εκλογικές τους περιφέρειες και θα στριμώχνονται στα ψηφοδέλτια της Αθήνας μπας και μέσα στην αναμπουμπούλα εκλεγούν.
Ο νόμος του Μέρφι που κάθε μέρα βλέπουν να επιβεβαιώνεται σαδιστικά στην καολομαθημένη καμπούρα τους, καταλήγει σ' ένα υπέροχο γνωμικό: «Χαμογέλα, αύριο όλα θα είναι πολύ χειρότερα.» Ας το έχουν υπ' όψη τους, διότι κάποιοι απ' αυτούς συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ τους. «Τι μπορεί να πάει χειρότερα;» λένε στους εαυτούς τους. Έτσι νόμιζαν και πριν έξι μήνες και είδαν τα χάλια τους. Καλύτερα θα ναι γι αυτούς ν' αποφασίσουν εκλογές όσο νωρίτερα γίνεται. Για το δικό τους καλό…
