Του Αντώνη Πανούτσου
Οι οδηγοί που πάρκαραν την Τρίτη πρωί στα Εξάρχεια βρήκαν στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου τους ένα χαρτάκι.
«Τρίτη 6 Δεκέμβρη. Δεν ξεχνάμε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Αγαπητοί γείτονες και επισκέπτες αν η μικρή ιδιωτική φυλακή που λέγεται ΙΧ είναι αναγκαία για την επιβίωση σας μέσα στην μητροπολιτική φυλακή του κεφαλαίου, σας υπενθυμίζουμε την δυνατότητα να την απομακρύνετε τη συγκεκριμένη ημέρα που η γειτονιά μας γίνεται στόχος στρατιωτικών επιθέσεων του κράτους. Η συμμετοχή και η υλική προσφορά καθενός στην αντίσταση είναι η μοναδική διέξοδος. Σύντροφοι για την κοινωνική αυτοοργάνωση».
Πέστε ότι είχατε ένα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Θα το παίρνατε την ίδια στιγμή να το παρκάρετε αλλού ή θα εμπιστευόσαστε την αστυνομία που είχε αναλάβει την φύλαξη της περιοχής; Κανένας δεν πρόκειται να εμπιστευτεί μια αστυνομία που υπάρχει για να κάνει το στόχο των μολότοφ. Οπότε όλοι μπήκαν στη «μικρή ιδιωτική τους φυλακή» και πήγαν να παρκάρουν κάπου αλλού. Και αν κάποιος το άφησε το είδε να καίγεται, όπως κάηκε το αυτοκίνητο το βράδυ στη Στουρνάρη στα επεισόδια για τον Γρηγορόπουλο.
Η Αθήνα δεν σταματάει να υπενθυμίζει στον πολίτη ότι την εξουσία έχουν οι αντιεξουσιαστές και οι αυτοοργανωμένοι. Από το «στήστε μπλόκο στην έκδοση των πέντε αγωνιστών στην Ιταλία» που βλέπω καθημερινά βαμμένο στα ρολά ενός κλειστού υποκαταστήματος τράπεζας στην Μεσογείων, μέχρι τις αφίσες των Antifa που είναι κολλημένες στα κουτιά της ΔΕΗ στο Χαλάνδρι. Από τα συνθήματα κατά της βιομηχανίας κρέατος που ένας μερακλής έχει γεμίσει την Ακαδημίας και την Πατησίων αλλά και τα καλέσματα στον κόσμο να σηκωθεί από τον καναπέ, να κλείσει το κουτί και να επαναστατήσει, που γράφουν παντού οι εχθροί της τηλεόρασης.
Το Big Brother is watching you, του Οργουέλ στο 1984, ήταν αποτελεσματικό όχι επειδή ο Μεγάλος Αδελφός έβλεπε όλους, αλλά επειδή όλοι βλέποντας παντού στις τηλεοράσεις το Μεγάλο Αδελφό συν τω χρόνω πίστευαν ότι τα ξέρει όλα. Τα συνθήματα στους τοίχους δεν είναι σημαντικά επειδή τα κοιτάμε αλλά επειδή αυτά μας κοιτάνε. Ο πολίτης έμαθε ότι ακόμα και αν ο τοίχος είναι δικός του να μην τα πειράζει γιατί είναι ιερά. Εκεί τα γράφανε στην κατοχή (μουσική υπόκρουση Λοΐζος με φυσαρμόνικα), εκεί τώρα τα γράφουνε οι συνεχιστές της αντίστασης τα παιδιά που πολεμάνε τον φασισμό (εδώ Βασίλης). Μια ιερότητα που τα «παιδιά» δεν ξεχνάνε να υπενθυμίσουν. Όπως για παράδειγμα στον τοίχο του Νομισματικού Μουσείου στην Πανεπιστημίου, που όταν η διεύθυνση έβαλε υπαλλήλους να σβήσουν τα συνθήματα τα «παιδιά» τους είπαν ότι καλό είναι να μην το κάνουν.
Όπως το δίκιο ανήκει στον εργάτη, οι τοίχοι ανήκουν στα παιδιά. Και ένα από τα πρώτα βήματα της επόμενης κυβέρνησης είναι να πάρει του τοίχους, τους δρόμους, την πόλη και να την ξαναδώσει εκεί που ανήκει. Στους πολίτες της που κουράστηκαν να παίρνουν εντολές από αντιεξουσιαστές και αυτοοργανωμένους.
