Η οικονομική κρίση δεν έχει αφήσει στο απυρόβλητο καμιά οικονομία στον πλανήτη. Και είναι απολύτως λογικό αυτό. Το βάθος και το εύρος του κτυπήματος, ποικίλει από χώρα σε χώρα, ανάλογα με την οικονομική της κατάσταση, με τη συμμετοχή της στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική αλυσίδα και με τη γεωπολιτική της θέση.
Με δεδομένο λοιπόν, ότι οι επιπτώσεις δεν είναι παντού οι ίδιες, δε θα μπορούσαν να είναι ίδιες και οι συνταγές για την αντιμετώπιση τους. Η μόνη κοινή σταθερά είναι, ότι οι κεντρικές τράπεζες σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, δεν μπορούν να παράγουν ορυκτούς υδρογονάνθρακες, ούτε βασικά αγροτικά προϊόντα.
Διαθέτουν μια σειρά από εργαλεία που αφορούν το χρήμα και μόνο, που θα επιτρέψουν τις οικονομίες να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αποκλιμάκωση του πληθωρισμού και την αποφυγή της ύφεσης. Μέσα στα ίδια πλαίσια κινούνται και οι πρωτοβουλίες των κυβερνήσεων, που στο οπλοστάσιο τους διαθέτουν μια μεγάλη γκάμα από επιδοματικές και ενισχυτικές πολιτικές, με γνώμονα τη στήριξη των κοινωνιών.
Στην Κίνα, η Κεντρική Τράπεζα αποφάσισε να κρατήσει χαμηλά τα τραπεζικά επιτόκια, με σκοπό αφ’ ενός να επιτρέψει τη συνέχιση της ανοδικής βιομηχανικής παραγωγής και αφ’ ετέρου να κινητοποιήσει τους καταναλωτές, που παραμένουν διστακτικοί.
Στην Ιαπωνία καταγράφεται αύξηση των βιομηχανικών παραγγελιών την ίδια στιγμή, που κλιμακώνονται οι ανησυχίες απέναντι στη συνεχιζόμενη άνοδο του αμερικανικού δολαρίου.
Στην Ινδία η κεντρική τράπεζα θα συνεχίσει την αύξηση των επιτοκίων με σκοπό να δαμάσει τον πληθωρισμό, παρ’ όλο που το 75% του πληθωρισμού οφείλεται στην άνοδο των τιμών των αγροτικών προϊόντων. Η δε κυβέρνηση προχωρά στην απαγόρευση των εξαγωγών βασικών τροφίμων, για να αποφύγει το ξέσπασμα μιας ευρείας επισιτιστικής κρίσης.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται μια διστακτικότητα τόσο στον τομέα της αύξησης των επιτοκίων, όσο και στον τομέα της διαχείρισης της ποσοτικής σύσφιξης και της παρέμβασης της στην επαναγορά ομολόγων, κυρίως των χωρών του Νότου.
Στις δε Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ήδη ξετυλίγεται το πρόγραμμα της Fed για αύξηση των επιτοκίων και ποσοτική σύσφιξη, ο Λευκός Οίκος κινείται με γνώμονα τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ, με σκοπό να μην απολέσει έδρες στα νομοθετικά σώματα. Έτσι, προχωρά στην ακύρωση μιας σειράς από δασμούς, που έχουν επιβληθεί σε εισαγωγές προϊόντων, με σκοπό την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα επανατοποθετεί στην ατζέντα των Δημοκρατικών, τη φορολόγηση του πλούτου και τον επανασχεδιασμό ενός νέου προγράμματος επιδοματικών πολιτικών.
Είναι φανερό λοιπόν ότι υπάρχουν διαφορετικές προτεραιότητες που πρέπει να απαντηθούν. Και φυσικά υπάρχουν και διαφορετικά συμφέροντα, που προσδιορίζονται από τις δυνατότητες των χωρών αυτών, σε σχέση με την ενέργεια, τις βιομηχανικές πρώτες ύλες, τα αγροτικά προϊόντα. Επομένως, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο δομημένο κοινό μέτωπο αντιμετώπισης της κρίσης, αλλά εμφανίζονται αποκλίσεις όσον αφορά τις πολιτικές που επιλέγονται, με σκοπό τον περιορισμό των απωλειών και την εκμετάλλευση των δυνητικών κερδών από την κρίση.
