Με δέος και θαυμασμό διάβασα χτες στο Liberal την είδηση για τις προτάσεις της επιτροπής Πισσαρίδη. Πολλές από αυτές αποτελούν πάγια αιτήματα των φιλελεύθερων και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, ενώ άλλες δίνουν ένα σαφές πολιτικό στίγμα προοδευτικού χαρακτήρα.
Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο των προτάσεων της επιτροπής είναι ότι επικεντρώνονται σε αυτά που μπορεί να κάνει η Ελλάδα για την Ελλάδα. Μέχρι τώρα, εδώ και δεκαετίες, έχουμε βαρεθεί να ακούμε πολιτικούς με μεγάλα οράματα τα οποία όμως για να υλοποιηθούν χρειάζονται τη στήριξη, έγκριση, ή ακόμα και την ευλογία παραγόντων εκτός Ελλάδας. Αυτή η εποχή φαίνεται ότι τελείωσε με την πρωθυπουργία Μητσοτάκη καθώς, όπως έχει επισημάνει και ο ίδιος, η ελληνική κυβέρνηση πλέον απαιτεί να έχει την ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων που προωθεί.
Από τις πολλές και σημαντικές πληροφορίες που αναφέρει το αποκαλυπτικό άρθρο του Liberal, ξεχωρίζουν κάποιες ως εξαιρετικά κρίσιμες. Η άμεση κεφαλαιοποίηση του 2ου πυλώνα του ασφαλιστικού μας συστήματος είναι ίσως η πιο σημαντική μεταρρύθμιση. Η μεταφορά από ένα αμιγώς αναδιανεμητικό μοντέλο σε ένα εν μέρει κεφαλαιοποιητικό κοστίζει ακριβά. Η μετάβαση αυτή πρέπει κάπως να χρηματοδοτηθεί και είναι γεγονός ότι τέτοια δημοσιονομικά περιθώρια δεν υπήρχαν στη χώρα μας πριν αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση να ρίξει χρήμα στην αγορά και να χαλαρώσει τους δημοσιονομικούς κανόνες.
Αν είχαμε μία επιτροπή σχηματισμένη από τον κ. Τσίπρα, οι προτάσεις που θα ακούγαμε θα αφορούσαν κατά κύριο λόγο διάφορα επιδόματα προς συγκεκριμένες ομάδες πολιτών και συμφερόντων και στη χειρότερη περίπτωση την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας προς μία κατεύθυνση κεντρικού σχεδιασμού. Αντίθετα, η επιτροπή Πισσαρίδη δείχνει να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της περιόδου, τις αδυναμίες του παραγωγικού μας μοντέλου και την δυνατότητα να μετατρέψουμε την πανδημία από κρίση σε ευκαιρία. Οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν ως στόχο να φέρουν περισσότερες ψήφους στην κυβέρνηση αλλά να φέρουν την ελληνική οικονομία στον 21ο αιώνα.
Με ένα υγιές ασφαλιστικό, γρήγορη επίλυση των οικονομικών διαφορών, μείωση του μη-μισθολογικού κόστους, επιταχυνόμενες αποσβέσεις και φθηνότερη ενέργεια στη μεταποίηση, και ένα καλύτερα εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, η χώρα μας μπορεί πετύχει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και ένα δεύτερο success story σε ότι αφορά τη διαχείριση της πανδημίας.
Το ζητούμενο πλέον είναι αν η κυβέρνηση έχει την πολιτική διάθεση να εφαρμόσει τις σημαντικές προτάσεις της επιτροπής καθώς και αν έχει στη διάθεσή της το ανθρώπινο δυναμικό που να τις πιστεύει και να τις εφαρμόσει. Ο χρόνος θα είναι αμείλικτος κριτής στην προκειμένη περίπτωση.
