Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο Φίλιπ Ροθ, αυτός ο «υπέροχος Εβραίος, αντισημίτης, μισογύνης, σεξιστής βλάσφημος, βωμολόχος, πορνογραφικός ομφαλοσκόπος», όπως τον είχαν χαρακτηρίσει, κάνοντας ένα επιγραμματικό απολογισμό της ζωής του είχε πει «έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα». Ε, τώρα που μπήκαμε σε οιονεί προεκλογική εκστρατεία, αυτό θα ήταν το τέλειο σύνθημα για τον Αλέξη κι ας μην είναι Φίλιπ Ροθ.
Τώρα που και η τελευταία θείτσα απ' το χωριό έχει πια συνειδητοποιήσει ότι η «εποχή Τσίπρα» οδεύει ολοταχώς προς την δύση της, κάποιοι σοβαροί ΣΥΡΙΖΑίοι, νηφαλιότεροι της έξαλλης ομάδας που έχει θρονιαστεί στο Μαξίμου, αρχίζουν σιγά-σιγά να διαλογίζονται σιωπηρά και να ομφαλοσκοπούν: «Που κάναμε το λάθος», «τι άλλο θα μπορούσε να γίνει», «ποιος άλλος δρόμος υπήρχε που δεν τον πήραμε». Ερωτήσεις που γίνονται μέσα στα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής τους, όταν δεν τους ακούει κανένας. Διότι κι αυτοί –φευ- γνωρίζουν πια ότι η εποχή τους δεν τελειώνει απλώς, τελειώνει άδοξα και με αρνητικό ιστορικό φορτίο. Ξέρουν πως οι επόμενες γενιές της αριστεράς δεν θα τον μνημονεύουν τον Αλέξη, θα προτιμήσουν να τον ξεχάσουν όπως οι σημερινοί αριστεροί έχουν καταχωνιάσει στο ασυνείδητο τους τις επιλογές του «βρώμικου '89».
Παρά τον πόνο τους όμως, δεν θα εξωτερικεύσουν ποτέ τους στοχασμούς τους, όπως δεν εξωτερίκευσαν το 2012-15 τους προβληματισμούς που είχαν για την θυελλώδη άναρχη και τυχοδιωκτική πορεία του Αλέξη και της μικρής παρέας του. Όπως βολεύτηκαν τότε πάνω στο διχαστικό κύμα που σχεδίαζε η ηγετική παρέα και υλοποιούσαν οι φανατικοί, έτσι θα μείνουν άπραγοι και τώρα στην συλλογική τους πορεία προς την καταβύθιση. Οι ολίγοι σοβαροί, νηφάλιοι, ήρεμοι, σκεπτόμενοι και πάλι δεν θα βγάλουν άχνα, όσο ο ηγέτης τους θα πυροδοτεί το σκηνικό αρνούμενος ν' αποδεχτεί τον προαναγγελθέντα πολιτικό του θάνατο.
Ξέρετε γιατί; Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα δεν είναι κόμμα. Ξεκίνησε από κάποιο μικρό κόμμα κι έγινε ένα λεφούσι που όρμησε νικηφόρα μέσα σε μια τρύπα της ιστορίας, πετυχαίνοντας το ακατόρθωτο. Γι'' αυτό και στο υποσυνείδητο τους, ο Αλέξης έχει πάρει μυθικές διαστάσεις. Όσα κι αν σκέφτονται τα βράδια μόνοι τους, ουδέποτε θα αποτολμήσουν να υψώσουν φωνή απέναντι του, όπως δεν θα τολμούσε ο Μακεδόνας στρατιώτης ν' αντιμιλήσει στον Αλέξανδρο κάπου στα βάθη της Ινδίας, καθότι δίχως αυτόν θα είχε μείνει πάντα ένας φτωχός άσημος στρατιώτης στην άκρη της γης, ενώ ο ηγεμών τον έκανε πλούσιο αξιωματικό στο κέντρο του κόσμου.
Ο Αλέξης πορεύεται προς την ήττα μόνος του, με σύνθημα του «έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα». Η ιστορία αποφάσισε ήδη ότι αυτά μόνο μπορούσε. Η μικρή παρέα που τον περιστοιχίζει θα εξαφανιστεί δια παντός μόλις γονατίσει ο ηγεμόνας. Μόνο τότε οι λίγοι νηφάλιοι και νουνεχείς του παλαιού κόμματος, θα συζητήσουν στα φωναχτά «τι έφταιξε, τι κάναμε λάθος», περισσότερο ως θρήνο παρά ως πολιτική συζήτηση της αριστεράς. Θα 'χουν να θυμούνται πάντως…
