Του Βασίλη Φασούλα*
Η Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία οφείλει και πρέπει να είναι νουνεχής, μεγάθυμη, μη επιλεκτική, μη εκδικητική, μη μικρόνοη, χωρίς καμιά εμπάθεια ή ατζέντα για άτομα - μέλη της με αποκλίνουσες απόψεις ακόμη και εναντίον της ίδιας της ύπαρξής της. Μόνη κόκκινη γραμμή εκφράσεως ενός πολίτη πρέπει να αποτελεί η άσκηση ή προτροπή πράξεων βίας εναντίον της Δημοκρατίας τελουμένων υπό ατομική ή οργανωμένη συλλογική μορφή.
Κάπως έτσι, με δημοκρατικό φρόνημα, η σύγχρονη ελληνική δημοκρατία δέχθηκε στις κοινοβουλευτικές τάξεις της κόμματα όπως το ΚΚΕ και αργότερα την Χρυσή Αυγή. Ανεξαρτήτως του ότι, μη γελιόμαστε, κάποιος δημοκράτης μπορεί ευχερέστερα σήμερα να διαλεχθεί με έναν σύγχρονο κομμουνιστή παρά με έναν χρυσαυγίτη, αυτή είναι η πολιτειακή πραγματικότητα βάσει της οποίας επιλέξαμε να πορευθούμε. Και σοφά αν θέλετε την άποψή μου.
Όμως στην Αστική Ελληνική Δημοκρατία του 21ου αιώνος η επιλεκτική μεγαθυμία περισσεύει σε επικίνδυνο για την ίδια την Δημοκρατία βαθμό. Όλα τείνουν να κρίνονται βάσει ενός «μπετόν αρμέ κώδικα απαράβατων ιδεολογικών αξιών περί του καλού». Θυμάσθε το χριστιανικό «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» . Θαρρώ ότι η σύγχρονη επικρατούσα λογική παραπέμπει στον διαχωρισμό σε αμαρτωλούς και αναμάρτητους ως πρόσωπα, όχι σε διαβαθμίσεις της αμαρτίας, ιδωμένης ως αυτοτελής πράξη κρινομένη κάθε φορά υπό συγκεκριμένες δικαιοπολιτικές συνθήκες.
Θυμίζω ότι περίφημος Νόμος 4285/2014 «περί καταπολέμησης ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας» , εν τέλει οδήγησε πνευματικούς ανθρώπους όπως η κ. Σώτη Τριανταφύλλου κατηγορουμένους από «ευαισθήτους». Οι ρίζες της νομοθετικής αυτής παρεμβάσεως, η οποία φέρει και επωφελείς διατάξεις, είναι λίγο έως πολύ γνωστές. Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι άρχισαν δίκες προθέσεως. Και στην πολιτική το αποτέλεσμα μετράει.
Δυστυχώς ελλειπούσης της διαυγούς μετριοπαθούς σκέψεως, η πολιτική ασκείται αντί λογοκεντρικά και ορθολογικά, συναισθηματικά και θρησκειολογικά. Δεν είσαι με το «καλό»; Στο πυρ το εξώτερον. Ανεξαρτήτως του αν αυτό που πέτυχες ή έκανες, καμιά σχέση δεν έχει με την ιδεολογία σου. Εισερχόμεθα σε μια επικίνδυνη φάση όπου δεν θα κρίνεται η πράξη σου αλλά θα κρίνεται το αρεστόν των πεποιθήσεων του προσώπου σου και εν τέλει το αρεστόν του προσώπου σου.
Η Παπαχρήστου μας απασχολεί ως κάτι που δεν της αναλογεί να είναι. Δηλαδή μας απασχολεί ως φορέας ιδεολογίας και όχι ως αθλήτρια. Ουσιαστικά κάποτε ανέφερε με έναν όντως μισερό καφενειακό λόγο, θα έλεγα ρατσιστικό, την αποστροφή της για την μετανάστευση, είτε την ονομάζει κανείς λαθρομετανάστευση, είτε παράνομη μετανάστευση, είτε προσφυγικά κύματα. Από κει και πέρα δεν της συγχωρέθηκε η σχέση της με τον Κασιδιάρη, κάποτε.
Προσωπικώς επιμένω να βλέπω την αθλητική ιστορία της με αυτήν στον ρόλο της αθλήτριας. Καλώς ή κακώς της επεβλήθη 2ετής αποκλεισμός, έχασε την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες με μεγάλη πιθανότητα μεταλλείου, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε, στο μεσοδιάστημα έγινε μάνα, και τα κατάφερε με την αξία και το πείσμα της υπό καθόλου ιδανικές συνθήκες.
Αυτό σημαίνει ότι εθελοτυφλώ ή «ξεπλένονται» στην συνείδησή μου όσα πιστεύει, αν πλέον τα πιστεύει; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι εγώ είμαι δημοκράτης και πιστεύω στην Δημοκρατία. Και η Δημοκρατία είναι πράα και έλλογη, βλέπει την κάθε πράξη χωριστά, δεν καταδικάζει αφειδώς και διά παντός πρόσωπα και εν τέλει έχει τα ιδεολογικοηθικά πλαίσια και προσόντα να συγχωρεί. Τα λοιπά αφορούν άλλα ιδεολογικά βιλαέτια.
Ο δρόμος της Δημοκρατίας είναι δρόμος του Ορθού Λόγου και της Πράξεως. Έτσι βοηθάς να διορθώνονται αβελτηρίες του λαού σου και έτσι καταπολεμάς τους φασισμούς μέσα του. Όχι με ελιτίστικες σωρηδόν καταδίκες.
Επιτρέψατέ μου λοιπόν να την συγχαρώ για την επιτυχία της, χωρίς να θέτω αγκύλες και υποσημειώσεις.
Επειδή δε, η ιστορία κύκλους κάνει, θυμηθείτε τι υπέφεραν ή πώς αποκλείονταν από αγώνες παλαιότερα αθλητές «ερυθρών» φρονημάτων. Ναι φυσικά και ΔΕΝ είναι αντίστοιχο με την περίπτωση Παπαχρήστου, όμως θα συμψηφισθεί στην λαϊκή κρίση και κυρίως στο λαϊκό θυμικό ως αντίστοιχη συμπεριφορολογία εκ μέρους όσων «αποκλείουν» την Παπαχρήστου. Να είσθε σίγουροι για αυτό. Οι καταδίκες όσο εύκολα λέγονται τόσο δύσκολα καταδικάζουν.
Θέλετε λοιπόν να θυματοποιήσετε και να ηρωοποιήσετε την κάθε κ. Παπαχρήστου, της οποίας τα λόγια, ε, δεν ηχούν και ως ποίηση στα αυτιά μας; Κάντε το με δική σας Ευθύνη. Αλλά μετά μη οδύρεσθε για άνοδο της ακροδεξιάς και λοιπά ωραία. Θα είσθε συνένοχοι. Και την άνοδο της ακροδεξιάς θέλουν τύποι όπως οι κυβερνώντες. Ξέρετε γιατί.
* Ο κ. Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, μέλος του Γ.Σ. της Δημοκρατικής Ευθύνης.
