Του Αντώνη Πανούτσου
Με το κλείσιμο της διαπραγμάτευσης η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη γραμμή θα είναι ότι βεβαίως έγιναν κάποιες υποχωρήσεις αλλά τα κέρδη ήταν τόσο φανταστικά που άξιζε τον κόπο. Και ακόμα και να έγιναν υποχωρήσεις από τα μέτρα που θα ληφθούν μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η εμφάνιση του Κώστα Σημίτη στην τηλεόραση. Η δεύτερη ότι πήγαμε άπατοι αλλά ο λαός δεν πρέπει να απογοητεύεται. Η κυβέρνηση που ψήφισε τελικά δεν ήταν αριστερή. Η αριστερή που θα ψηφίσει ετοιμάζεται στους ουρανούς με πιστοποίηση ISO 13 του Φίλη, του Δρίτσα και της Τασίας Χριστοδουλοπούλου.
Στο συνέδριο της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας τα είπε χύμα και σταράτα. Τόσο που η φράση «ο συμβιβασμός που πετύχαμε είναι η δυνατότητα για προσδιορισμένα αντίρροπα και ισοδύναμα θετικά μέτρα, που θα δημιουργούν μηδενικό δημοσιονομικό ισοζύγιο κατά τα έτη αυτά και που θα νομοθετηθούν ταυτόχρονα και θα εφαρμοστούν ταυτόχρονα. Τα θετικά μέτρα θα αφορούν ως επί το πλείστον την οικοδόμηση δομών κοινωνικής προστασίας και κοινωνικού κράτους, που δυστυχώς δεν οικοδομήθηκε στη χώρα» είναι ότι πλησιέστερο σε παραλήρημα πολιτικού που πρέπει να μιλήσει αλλά δεν αντέχει να πει τίποτα. Εκτός αν η αναφορά στα ισοδύναμα γινόταν στους «παιδικούς σταθμούς και τα εκπτωτικά φάρμακα για τους φτωχοσυνταξιούχους» για τα οποία είχε μιλήσει ο Τσακαλώτος. Με τον αντίλογο να είναι αν πραγματικά είναι ισοδύναμα γιατί δεν λέγαμε στους θεσμούς κρατήσουμε το αφορολόγητο και τις συντάξεις εκεί που είναι και κάνουμε τους παιδικούς σταθμούς μετά το μνημόνιο ;
Το επικοινωνιακό αφήγημα του Τσίπρα θα είναι κάποια δοκιμασμένα μεταπολιτευτικά αριστερά κλισέ για δημιουργία μετώπων με τα συνδικάτα και συμμαχίες του Νότου διανθισμένα με επιτυχίες όπως η αποφυγή των ομαδικών απολύσεων. Τώρα τι επιτυχία είναι να αποτρέψεις ομαδικές απολύσεις όταν την καλύτερη δουλειά έχουν κάνει τα capital controls κλείνοντας τις επιχειρήσεις είναι συζητήσιμο. Ο Τσίπρας βιάζεται να δημιουργήσει ένα εθνικολαϊκιστικό αφήγημα, που για την αποτυχία της διαπραγμάτευσης ένοχοι είναι ο Κώστας Σημίτης, η Siemens, ο Άδωνις, ο Κακός Λύκος, ο Δρακουμέλ και η ΝΔ που είναι εσμός ακροδεξιών αντίθετα με τους ΑΝΕΛ που ο Πάνος Καμμένος είναι αριστερός από κούνια.
Αντίθετα η ομάδα ΙSO 13 του Φίλη, του Δρίτσα και της Χριστοδουλοπούλου δεν βιάζεται. Στην ομάδα ανήκουν ονόματα όπως ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος του «Δικτύου Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών» και ο Πάνος Λάμπρου της «Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων» με ειδικό βάρος στην αριστερή πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντικείμενο τους για την ώρα είναι να καταγραφούν σαν αριστερή συνείδηση του κινήματος και αν η κυβέρνηση πέσει να σώσουν την ιδεολογία. Να συνεχίσουν τον αγώνα στο θεολογικό αριστερό επίπεδο που κάθε αριστερή κυβέρνηση επι γης απέτυχε όχι επειδή η θεωρία ήταν λάθος αλλά επειδή δεν την εφάρμοσαν καλά. Τώρα όμως που μάθανε το κόλπο κάτω από τους ήχους των σαλπίγγων μαρξιστών αγγέλων κατέβει η πραγματικά αριστερή κυβέρνηση του Φίλη, του Δρίτσα και της Τασίας θα κατέβει από τους ουρανούς και η δικαιοσύνη θα βασιλεύσει επί γης..
Τέλος μια αναφορά που δεν προσέχτηκε αρκετά ήταν του Τσίπρα στα «..χρόνια των «μεγάλων ιδεών», της Ολυμπιάδας». Μπορεί να είναι συμπτωματική μπορεί όμως και να δείχνει ότι μαζί με το διπλωματικό διαβατήριο η ασυλία της Γιάννας Αγγελοπούλου στην διαχείριση των Ολυμπιακών έληξε, κάτι που σε συνδυασμό με την τηλεοπτική εμφάνιση του Κώστα Σημίτη μπορεί να κάνει το 2004 θέμα των επόμενων ημερών.
