Του Αλέξανδρου Σκούρα
Στην Ελλάδα ευτυχώς δεν είχαμε ποτέ κομμουνισμό. Τον αποφύγαμε δύσκολα, επώδυνα, και με πληγές που κρατούν περισσότερο από μισό αιώνα τώρα. Όμως τον αποφύγαμε και είμαστε τυχεροί για αυτό. Το γεγονός, όμως, ότι δεν είχαμε ποτέ μία κομμουνιστική κυβέρνηση έδωσε την εντύπωση στον μέσο Έλληνα ότι οι ιδέες και οι αρχές του Μαρξ, του Ένγκελς και των λοιπών σπουδαίων του μαρξισμού είναι καλές αλλά ενδεχομένως ανεφάρμοστες. Από αυτή τη λογική πηγάζει και το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και η ιδεολογική της ηγεμονία στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Την ώρα που κεντροδεξιά και κεντροαριστερά έδιναν εκλογικούς, απολιτίκ αγώνες για να αναλάβουν την εξουσία, η αριστερά έδινε έξυπνα και ανενόχλητη την πιο σοβαρή μάχη, αυτή των ιδεών. Και κέρδιζε συνεχώς. Μέχρι που ήρθε η κρίση, η εκλογική της επιρροή γιγαντώθηκε, ήρθε η ώρα της να κυβερνήσει και εν τέλει άρχισε να ξετυλίγεται ο μύθος που οι αριστεροί ακτιβιστές και διανοούμενοι έχτισαν γύρω από τους εαυτούς τους. Τώρα, και με την ανάπτυξη ενός δυναμικού φιλελεύθερου κινήματος, αυτά που κάποτε θα πέρναγαν απαρατήρητα από τον τύπο και την κοινωνία, εισέρχονται στο επίκεντρο του πολιτικού διαλόγου αστραπιαία.
Έτσι, πλέον υπάρχουν πολλές φωνές που θα δείξουν στους απανταχού πολίτες που πιστεύουν στις καλές προθέσεις της αριστεράς ότι η εικόνα που είχαν για τον ρομαντισμό, τους λαϊκούς αγώνες, την αλληλεγγύη και τη δημοκρατία είναι όλα σημεία πολιτικού λόγου (talking points) που με φτήνια και αναισχυντία οι επαγγελματίες αγωνιστές της αριστεράς χρησιμοποιούν προκειμένου να ξεγελάσουν τους καλοπροαίρετους συμπολίτες τους. Βαριά κατηγορία θα μου πείτε; Ασφαλώς απαντώ.
Αν αυτή η πλάνη που περιγράφω δεν ισχύει, πώς εξηγείται η κάλυψη της κυβέρνησής μας προς το δικτατορικό καθεστώς του Μαδούρο; Πώς εξηγείται το πολιτικό spin που δίνουν τα αριστερά μέσα ενημέρωσης στην απελπισμένη προσπάθεια του Χουάν Γκουαϊδό να επαναφέρει τη δημοκρατία και την έννομη τάξη στη χώρα του; Αυτά βέβαια είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ιστορικά αν το δει κανείς, οι απανταχού αριστεροί (με λίγες αλλά πολύ σημαντικές εξαιρέσεις), ανέχτηκαν τα εγκλήματα του κομμουνισμού και έκαναν τα στραβά μάτια στα 80-100 εκατομμύρια θύματά του. Στους δεκάδες ή τους χιλιάδες νεκρούς της Βενεζουέλας θα κολλήσουν;
Δεν περιμένουμε κάτι τέτοιο από αυτούς. Όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι λίγη αιδώ θα την περιμέναμε. Είναι προκλητικό να ακούς τους διαφημιστές των μεγαλύτερων δικτατόρων και σφαγέων της ιστορίας να κατηγορούν ως ακραίους τους πολιτικούς που ουδέποτε στήριξαν δικτάτορες και εχθρούς της δημοκρατίας. Ας μας εξηγήσουν εκείνοι πρώτα τι δουλειά είχαν στη Βενεζουέλα, την Κούβα, ή πιο παλιά στην ΕΣΣΔ και την Μαοϊκή Κίνα και μετά ας ζητήσουν τα ρέστα από τους υπόλοιπους. Αυτό κάνει όποιος έχει έστω και λίγη αίσθηση της πραγματικότητας.
