Του Αντώνη Πανούτσου
Το Wag the Dog είναι μια ταινία του 1997. Βασίζεται στο αξίωμα ότι ο σκύλος είναι πιο έξυπνος από την ουρά του, αφού αν η ουρά ήταν πιο έξυπνη θα κουνούσε τον σκύλο. Το σενάριο αναφέρεται σε ένα πρόεδρο των ΗΠΑ που επειδή τον πιάσανε να βάζει χέρι σε μία 12χρονη προσκοπίνα που επισκεπτόταν τον Λευκό Οίκο, πρέπει να δημιουργήσει κάποιον αντιπερισπασμό για να τραβήξει την προσοχή των πολιτών. Οι επικοινωνιολόγοι του αποφασίζουν ότι ένας πόλεμος είναι η μόνη λύση.
Η Αμερική κηρύσσει τον πόλεμο στην Αλβανία, την επέμβαση αναλαμβάνει μια ειδική μονάδα με μπερέ από δέρμα λεοπάρδαλης, ο κόσμος παρακολουθεί τις επιχειρήσεις στην τηλεόραση και η υπόθεση με την 12χρονη προσκοπίνα ξεχνιέται. Στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να κάνει κάτι ανάλογο.
Το δεξιό baiting με την επίσκεψη στο Μουσείο Μπελογιάννη ήταν μια καλή προσπάθεια. Χθες ο Τζαβάρας και ο Τασούλας της ΝΔ έκαναν αναφορά στο θέμα, ο Βούτσης προσπάθησε να το κρατήσει ψηλά αλλά δεν μπορούσε να έχει συνέχεια. Από τη δίκη του Μπελογιάννη έχουν περάσει 66 χρόνια, τίποτα δεν υπήρχε για να προστεθεί και μετά από λιγότερο από ένα 48ωρο το θέμα είχε ξεφουσκώσει. Η πιο εύστοχη αναφορά ήταν της Αλέκας Παπαρρήγα «Δεν περιμένω να δικαιωθεί ο αγώνας του ΕΑΜ σε αυτό το Κοινοβούλιο». Αφού ο ΕΛΑΣ και ο Μπελογιάννης το τελευταίο που ήθελαν ήταν πολυκομματικά κοινοβούλια.
Η παραπομπή του Γιάννου Παπαντωνίου στην προανακριτική της Βουλής θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια αλλά και μικρή εμβέλεια. Το όνομα έχει αναφερθεί τόσες φορές που ο επικοινωνιακός ντόρος έχει προεξοφληθεί, ο Παπαντωνίου είναι ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μπορεί να μην σήκωσε το θέμα αλλά δεν έφερε αντιρρήσεις και το χειρότερο είναι ότι πιθανότατα το αδίκημα έχει παραγραφεί. Το γκελ της σύστασης της εξεταστικής ήταν τόσο χαμηλό που στην ηλεκτρονική Αυγή έπαιζε 7ο θέμα, ενώ στα μεγάλα sites έπρεπε να ψάξεις για να το βρεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα 24ωρο δοκίμασε με δύο μικρές ουρές να κουνήσει ένα τεράστιο αγγούρι. Την πώληση των μονάδων της ΔΕΗ. Με τους εργαζόμενους να αντιλαμβάνονται τη ΔΕΗ όχι σαν κρατική επιχείρηση αλλά ιδιοκτησία τους, ο Τσίπρας βρίσκεται στη δύσκολη θέση να μην μπορεί να ελιχθεί. Μια επιστράτευση θα βόλευε τους συνδικαλιστές της επιχείρησης αλλά θα έφερνε τον Τσίπρα στη δύσκολη θέση να χρησιμοποιεί ένα νόμο που είναι κόκκινο πανί για την αριστερά. Μια υπαναχώρηση στη συμφωνία με τους θεσμούς θα δημιουργούσε μια ευτυχισμένη ΔΕΗ αλλά μια καταστραμμένη Ελλάδα. Με τον Γιουκλίντ Τσακαλώτο υποχρεωμένο να παραιτηθεί, αφού οι συνομιλητές του στις διαπραγματεύσεις θα τον έπαιρναν στο ψιλό.
Με το χρόνο πολύ νωρίς για εορτασμό των Δεκεμβριανών από τον Τσίπρα και πολύ αργά για να τιμηθεί ο Λεωνίδας Κύρκος, που θα πει την γνώμη του για το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ πριν πεθάνει, το μόνο που απομένει στον Τσίπρα είναι να δαγκώσει την σφαίρα που λέγεται ΔΕΗ. Αποδεικνύοντας ότι στην επικοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά μία ουρά που κάποια στιγμή νόμισε ότι είναι σκύλος.
