Τι είναι αυτοί οι «αρνητές»; Λένε ότι πρόκειται για τους παλαιούς θαμώνες του καφενείου που λόγω του διαδικτύου απέκτησαν «φωνή». Είναι και αυτοί! Όπως θαμώνες των καφενείων υπάρχουν και από την άλλη, στο λεγόμενο «στρατόπεδο» της «κοινής λογικής». Στους αρνητές, πάντως, υπάρχουν και μορφωμένοι άνθρωποι. Όσο, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο με ισοπεδωτικές λογικές («ψεκασμένοι»), τόσο θα το βρίσκουμε αυτό μπροστά μας. Πιο έντονο κάθε φορά, πιο μαζικό, πιο επικίνδυνο.
Να μην βγάλω τον εαυτό μου απ’ έξω! Πολλές φορές είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις κάποιον με αφορισμούς παρά με επιχειρήματα. Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι δεν σκύψαμε από την πρώτη στιγμή με την δέουσα προσοχή στο πρόβλημα. Διότι απέναντί μας έχει γιγαντωθεί ένα ετερόκλητο κίνημα που αποτελείται από ομάδες ανθρώπων με έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, άλλες ομάδες που έχουν το αίσθημα της αδικίας και της κοινωνικής απομόνωσης και άλλες που αναζητούν διέξοδο μέσα από αγώνες κάτω από την σημαία του «αντί». Στην πραγματικότητα και ανεξάρτητα από το πώς αυτό το «κίνημα» αυτοπροσδιορίζεται, πρόκειται για ένα νεοσυντηρητικό αφήγημα. Οι άνθρωποι αυτοί φοβούνται την γρήγορη εξέλιξη των πάντων γύρω μας και προσπαθούν να ρίξουν άγκυρα στο περιβάλλον τους, ελπίζοντας ότι έτσι θα σταματήσουν τον χρόνο και όσα συμβαίνουν στη διάρκειά του.
Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής μου ήταν η αντίδραση ενός φιλικού ζευγαριού στην έλευση του 2000. Επιστήμονες και οι δύο αλλά ταυτόχρονα και φανατικοί χριστιανοί. Μεταξύ της επιστήμης και της Πίστης υπερίσχυσε τελικά η Πίστη. Οι άνθρωποι αυτοί, λοιπόν, κλείστηκαν στο σπίτι τους και οχυρώθηκαν με τρόπο σαν να ερχότανε η Συντέλεια του Κόσμου. Το πίστευαν. Η διάψευση, το γεγονός ότι η Συντέλεια «αναβλήθηκε» για έναν μεταγενέστερο χρόνο, δεν τους κλόνισε. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι είναι φανατικοί αρνητές των εμβολίων. Για τους ίδιους λόγους που κλείστηκαν μαζί με τα παιδιά τους στο σπίτι τους πριν είκοσι χρόνια: Νιώθουν τα πράγματα να τους ξεπερνούν και να απειλούν, τελικά, τις πεποιθήσεις τους. Και η μεγαλύτερη έκπληξη; Ο ένας από τους δύο είναι άνθρωπος με Αριστερό παρελθόν και μάλιστα υπήρξε και υποψήφιος βουλευτής.
Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει οι άνθρωποι αυτοί δημιουργούν συνθήκες πολιτικής ρήξης. Το έκαναν με το αντιμνημόνιο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στις πλατείες συναντήθηκε τότε το ίδιο ετερόκλητο πλήθος που συναντάται και σήμερα. Τότε υποστήριζε με πάθος ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και ότι τα μνημόνια ήταν μία συνωμοσία της Δύσης απέναντι στο «πειραματόζωο Ελλάδα». Σήμερα βλέπουν πίσω από τα εμβόλια και πάλι μια διεθνή συνωμοσία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Αριστερά του Τσίπρα συνεργάστηκε στην κυβέρνηση με την Ακροδεξιά του Καμμένου. Ήταν η εκπλήρωση ενός προσυμφώνου που υπογράφτηκε στις πλατείες.
Χτες ήταν το μνημόνιο, σήμερα το εμβόλιο, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Και ναι μεν με τους θρησκευόμενους τα πράγματα είναι δύσκολο να ανατραπούν χωρίς την συνδρομή των πνευματικών τους, αλλά με τους κοινωνικά απομονωμένους τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα. Κι εκεί θα πρέπει να δοθεί το βάρος της Πολιτείας για να διασπάσει αυτό το ετερόκλητο μέτωπο. Να δώσει διέξοδο στους ανθρώπους που βιώνουν συνθήκες περιθωρίου, προσφέροντάς τους περισσότερες ευκαιρίες στην ζωή.
Μακάρι να μπορούσε κανείς να κερδίσει αυτές τις μάχες με πιο εύκολο τρόπο. Με έναν αφορισμό, για παράδειγμα. Αλλά δεν γίνεται με αυτό τον τρόπο. Κι αυτό που γνωρίσαμε για πρώτη φορά ως πολιτική έκφραση το 2010, το Κίνημα της Πλατείας δεν θα τελειώσει επειδή έπεσε η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων. Έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία για να μας εγκαταλείψει γρήγορα και χωρίς συνέπειες…
Θανάσης Μαυρίδης
