Του Αντώνη Πανούτσου
«Μοναδικό αίτημά μας είναι να μην προχωρήσει, εδώ και τώρα, η νομοθετική ρύθμιση που προωθεί το υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών, μειώνοντας τα έσοδα της Εταιρείας, απαξιώνοντάς την και ανοίγοντας το δρόμο για να πωληθεί σε ιδιώτες. Οι εργαζόμενοι στη ΣΤΑ.ΣΥ. δε θα ανεχτούμε καμία προσπάθεια, που θέτει σε κίνδυνο τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των αστικών συγκοινωνιών. Γι' αυτό απαιτούμε: Να μην προχωρήσει η καταστροφική και αδικαιολόγητη ρύθμιση τροποποίησης του άρθρου 5 του νόμου 3920/2011, η οποία μειώνει τα έσοδα της ΣΤΑ.ΣΥ. μεταφέροντας την αρμοδιότητα διαχείρισης των σταθμών και των διαφημιστικών χώρων στον ΟΑΣΑ. Είναι προφανές ότι αυτή η ρύθμιση αποτελεί το ''δούρειο ίππο'' για να διευκολύνει τα σχέδια των δανειστών ώστε να ιδιωτικοποιηθεί, ευκολότερα, η ΣΤΑ.ΣΥ».
Είναι η ανακοίνωση των συνδικάτων που προσπαθεί να δικαιολογήσει την απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει κάτι που είναι σαφέστερο από ποτέ στην Ελλάδα της κρίσης. Ότι η ανοχή των κυβερνήσεων δημιούργησε μια κατάσταση που όταν κάποιος προσληφθεί σε μία εταιρεία του δημοσίου δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν εργαζόμενο αλλά σαν μέτοχο της εταιρείας. Αποφασίζοντας για το καλό της, το καλό της κοινωνίας, σαν να μην προσλήφθηκε αλλά να εκλέχθηκε. Στο όλο δράμα υπάρχει όμως και μια δόση κωμωδίας. Το non paper του υπουργείου Μεταφορών, του Χρήστου Σπίρτζη, που ανακαλύπτει ότι τα λεφτόδεντρα είναι μύθος.
Είναι τραγικό ο άρχοντας, που τον Ιούλιο του '15 καταργούσε τα εισιτήρια και έβαζε τα μέσα μαζικής μεταφοράς γύρω στα 15 εκατ., σήμερα να ασχολείται με πενηνταράκια. «Έσοδα από την ενοικίαση του σταθμού του Συντάγματος: 1.018.524,98 ευρώ. Έσοδα για τις διαφημίσεις στα πλαίσια και τα πάνελ όλων των σταθμών: 455.100,48 ευρώ. Έσοδα από τις διαφημίσεις στους συρμούς και τα οχήματα: 1.430.581,48 ευρώ». Σαν οι αριθμοί να είναι σημαντικότεροι από τους ανθρώπους. Σαν τρία εκατομμύρια για ένα Σπίρτζη να παίζουν ρόλο.
Το να αναγκάζεται ο υπουργός, που έχει πίσω από το κεφάλι του, σαν τα στέφανα, τον Άρη τον Βελουχιώτη, να λέει «Οι σταθμοί και οι υποδομές του ΜΕΤΡΟ ανήκουν στην ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε., η οποία έχει υποχρέωση της αποπληρωμής των δανείων του έργου. Το κεφάλαιο των δανείων πληρώνεται από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Οι τόκοι πρέπει να πληρώνονται από τη λειτουργία και την αξιοποίηση των υποδομών του ΜΕΤΡΟ και ανέρχεται σε ποσό άνω των 80 εκατομμυρίων τον χρόνο» είναι επαναστατικό κατάντημα. Πληρώνανε ωρέ Σπίρτζη τόκους οι αντάρτες στο βουνό; Φοβόντουσαν ωρέ τα ίδια τους τα παλικάρια, για να θέλουν να πουν κάτι και να κρύβονται να μην το πουν;
Αφού τι σημαίνει: «Κανένα θέμα δεν τίθεται για ιδιωτικοποίηση των εταιρειών των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Το κεντρικό θέμα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι αν θα συνεχιστούν οι κακές πρακτικές και διαδικασίες στον χώρο των αστικών μεταφορών, αν οι εταιρείες των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς θα μπορέσουν να παρέχουν ποιοτικότερο και ποσοτικότερο μεταφορικό έργο στους πολίτες, αν θα μπορούν να διευρύνουν το κοινωνικό τους έργο και την φθηνή τιμολογιακή πολιτική προς τους πολίτες»; Ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ιδιωτικοποιήσουν τις συγκοινωνίες αλλά πρέπει να μαζευτούν όλοι και να πάρουν την απόφαση. Να δίνουν το συνηθισμένο shitty service που ο καταναλωτής περιμένει από το δημόσιο ή να αποφασίσουν να δίνουν καλύτερο, που δεν δίνανε γιατί δεν το είχανε αποφασίσει; Δηλώσεις ενός υπουργείου και των συνδικάτων μιας ΔΕΚΟ που μιλάνε για μια επιχείρηση με τέτοια βεβαιότητα ότι τους ανήκει, που παρακολουθώντας την συζήτηση νιώθεις ωτακουστής.
Τέλος, το: «Οι αστικές συγκοινωνίες θα παραμείνουν δημόσιες, παρέχοντας κοινωνικό έργο με όσο το δυνατόν δικαιότερη και φθηνότερη τιμολογιακή πολιτική» των συνδικάτων της ΣΤΑΣΥ έχει νόημα όταν θα γίνουν κόμμα, εκλεγούν, κάνουν κυβέρνηση και αποφασίζουν για τη δημόσια περιουσία. Μέχρι τότε δεν είναι παρά εργαζόμενοι, που έμαθαν να πιστεύουν ότι η επιχείρηση είναι δική τους. Όπως η υπόλοιπη Ελλάδα έμαθε ότι κεκτημένο δικαίωμα είναι αυτό που σου δίνει η πραγματικότητα, καιρός να το μάθουν και αυτοί.
