«Φιλελεύθερος είναι εκείνος όπου αυθορμήτως ζητεί να δώση ελευθερίες. Εκείνος οπού ζητεί να λάβη ελευθερίες, ημπορεί να ήναι αλλά μπορεί και να μην ήναι φιλελεύθερος» (Α. Λασκαράτος).
Στον μικρόκοσμο των φιλελευθέρων χωριστήκαμε σε δύο πλευρές παρά την κοινή μας αφετηρία: ακόμα και ο πιο ειδεχθής εγκληματίας έχει δικαιώματα και είναι ανεπίτρεπτο να πεθάνει κρατούμενος από απεργία πείνας σε χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο άρθρο αυτό θα ενώσω την ταπεινή μου γνώμη με αυτούς που κλίνουν υπέρ της αναγκαστικής σίτισης αντί της ικανοποίησης του αιτήματος του Κουφοντίνα, προσθέτοντας ένα επιχείρημα που ίσως να διατυπώθηκε ήδη και από άλλους αλλά να μου διέφυγε. Το επιχείρημα αυτό δεν είναι άλλο από τον πρακτικότερο ορισμό του ποιος είναι «Φιλελεύθερος», όπως μας τον παρέδωσε ο Ανδρέας Λασκαράτος.
Ας συνοψίσουμε όμως πρώτα τα επιχειρήματα των δύο πλευρών για όσους και όσες ίσως δεν τα παρακολούθησαν.
Για τους μεν λοιπόν, το Κράτος πρέπει να κάνει τα πάντα για να μείνει ο Κουφοντίνας ζωντανός. Τα πάντα, εκτός του να διατάξει την υποχρεωτική του σίτιση. Είναι ζήτημα Κράτους Δικαίου εξάλλου. Ο νόμος ορίζει ότι αν είναι να φύγει από τις ημι-ελεύθερες αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας πρέπει να επιστρέψει στον Κορυδαλλό, καταλήγουν. Στο πλευρό τους τάσσεται η Αριστερά εκτιμώντας ότι στην υπόθεση Κουφοντίνα (τουλάχιστον) αυτοί οι φιλελεύθεροι είναι γνήσια προοδευτικοί. Όσοι και όσες δεν συναινούν, είναι συντηρητικοί και ακροδεξιοί.
Επισημάνθηκε από την άλλη πλευρά - ορθώς πιστεύω - ότι δεν γίνεται ο θάνατος να αποτελεί αποκλειστικό και αναφαίρετο δικαίωμα του κρατουμένου, αλλά η ευθύνη του θανάτου να είναι αποκλειστικά του Κράτους. Υποχρεωτική σίτιση λοιπόν - ως ύστατη λύση - με βάση την ελληνική νομοθεσία και την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Με βάση λοιπόν το ποιος είναι «Φιλελεύθερος» κατά τον Λασκαράτο οι φιλελεύθεροι, στο σύνολο μας, θα ρωτάμε διαρκώς τους αριστερούς: Εκεί όπου το προλεταριάτο απελευθερώθηκε από τα δεσμά του καπιταλισμού, υπήρχε δικαίωμα στην απεργία; Στην ελεύθερη μετακίνηση από πόλη σε πόλη χωρίς άδεια αστυνομίας; Στην πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης; Στην έκτρωση; Στην ομοφυλοφιλία; Υπήρχαν Τέχνες και Επιστήμες μη στρατευμένες στον «σοσιαλιστικό άνθρωπο»; Υπήρχαν ισότιμοι Πολίτες ή μόνο «ο Λαός»; Μέσα στον Λαό αυτόν ήταν «κάποια ζώα πιο ίσα από τα άλλα»;
Το κυριότερο: οι «Εχθροί του Λαού» και οι καταδικασμένοι για «πολιτικά εγκλήματα» τι δικαιώματα είχαν και έχουν υπό αριστερή εξουσία;
Κι όμως στην υπόθεση Κουφοντίνα οι φιλελεύθεροι διχαστήκαμε.
Όσοι - φιλελεύθεροι και μη - υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση της ΝΔ μεροληπτεί εις βάρος του, γιατί δεν αντιστάθηκαν ή σιώπησαν όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αναμφισβήτητα μεροληπτούσε υπέρ του; Γιατί δεν εισηγήθηκαν δημοσίως ότι όχι μόνο ο Κουφοντίνας αλλά και ο Γιωτόπουλος και όλα τα μέλη της 17Ν και κάθε τρομοκρατικής οργάνωσης αλλά και συνολικά οι βαρυποινίτες ανεξαρτήτως του λόγου καταδίκης (παιδεραστία, εμπορία ναρκωτικών, οικονομικές απάτες κλπ.) πρέπει να μπορούν να τύχουν των ίδιων ευεργετικών προνομίων μεταφερόμενοι σε φυλακές χαμηλής ασφαλείας στα πλαίσια - ας πούμε - μίας «προοδευτικής μεταρρύθμισης σε πιο ανθρωπιστική κατεύθυνση»;
Αλήθεια, ποιοι και πότε εναντιώθηκαν δημοσίως όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ μείωνε το πλαίσιο ποινής για διεύθυνση τρομοκρατικών οργανώσεων και μετέτρεπε σε απλό πλημέλλημα και την στρατολόγηση μελών και την παρασκευή, την προμήθεια και την κατοχή εκρηκτικών μηχανισμών; Αν αυτές είναι «ελευθερίες» δεν θα έπρεπε να επεκταθούν και στις περιπτώσεις σύστασης συμμορίας στα πρότυπα της μαφίας;
Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά.
Ο Κουφοντίνας και η Αριστερά δεν μάχονται για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των βαρυποινιτών, πόσω μάλλον του συνόλου των κρατουμένων. Ο Κουφοντίνας και η Αριστερά δεν μάχονται καν για τον Γιωτόπουλο.
H Rosa Parks, αντιθέτως, για να φέρουμε ένα άλλο παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, αρνήθηκε να παραδώσει την θέση της σε λευκό όχι επειδή ήθελε την άνεση της. Είχε την επιλογή να μένει όρθια, υπομένοντας σιωπηλά την αδικία μέσα και έξω από το λεωφορείο. Αλλά προτίμησε να παλέψει για να μπει τέλος στις διακρίσεις συνολικά.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί τελικά να εστιάζουμε στο αίτημα του Κουφοντίνα αντί να κοιτάξουμε πρώτα αν ο διαχωρισμός των κρατουμένων γενικά – ο λόγος δηλ. της μεταφοράς του στον Δομοκό που επικαλείται η Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής – είναι στην σωστή κατεύθυνση προς το συμφέρον όλων των κρατουμένων;
Αν κάποιοι φιλελεύθεροι μαζί με την Αριστερά πιστεύουν ότι δεν είναι το θέμα μας οι κρατούμενοι γενικά αλλά μόνο ο Κουφοντίνας, κατανοητό. Δεν χρειάζεται και θα ήταν δυστοπικό να έπρεπε να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Άλλοι φιλελεύθεροι λοιπόν θα πορευόμαστε με τον ορισμό του Λασκαράτου και άλλοι φιλελεύθεροι και μη θα πορευτούν αλλιώς. Εκείνοι και εκείνες ωστόσο που θεωρούν ότι κάποιος νόμος δυστυχώς δεν εφαρμόστηκε και ότι αντίθετα η υποχρεωτική σίτιση - αν και αυτή νόμος του Κράτους - δεν πρέπει να εφαρμοστεί, είναι κι αυτό κατανοητό.
Σε τελική ανάλυση, «υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο» να το κρίνουν. Και μέχρι να το κρίνουν, ή μέχρι να έρθει άλλη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που να αναθεωρήσει την μεταρρύθμιση αυτή, η υποχρεωτική σίτιση είναι ο μονόδρομος, όχι το να συναινέσουμε σε έναν εκβιασμό στο όνομα δήθεν της μεγαλοψυχίας και του ανθρωπισμού.
