Της Μαρίας Χούκλη
«Μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Η φράση αποδίδεται στον John Maynard Keynes. Δεν είναι βέβαιον ότι την είπε, αλλά θα μπορούσε. Είναι αρκούντως σαρκαστική, στο πνεύμα του Βρετανού οικονομολόγου, ο οποίος, ως γνωστόν, υποστήριζε ότι σε περιόδους μεγάλης ύφεσης, όταν παγώνουν οι επενδύσεις, χρειάζονται βραχυπρόθεσμες λύσεις για την απασχόληση με κινητήριο μοχλό το κράτος, έστω και αν αυτό σημαίνει «να σκάβει κάποιος λάκκους και να τους ξαναγεμίζει». Ο διάσημος οικονομολόγος θα έσκαγε στα γέλια, αν διάβαζε ότι οι εταίροι-πιστωτές σχεδίασαν -και εμείς αποδεχθήκαμε- οδικό χάρτη της ελληνικής ανάπτυξης έως το 2060. Πιο μακροπρόθεσμα, πεθαίνεις, κυριολεκτικά!
Όμως, ο Keynes θα έσκαγε στα γέλια και αν έβλεπε τι (δεν) κάνουμε για την προσέλκυση επενδύσεων, την μόνη λύση να κινηθεί βραχυπρόθεσμα η οικονομία ώστε να έχει ελπίδες να μακροημερεύσει. Θα έμενε άναυδος από τα αναρίθμητα καυδιανά δίκρανα που πρέπει να περάσει όποιος είχε την φαεινή ιδέα να δημιουργήσει μια επιχείρηση. Και για αυτό δεν φταίνε τα μνημόνια. Πολιτική βούληση χρειάζεται και copy paste. Μας έχει φορέσει τα γυαλιά ακόμη και η καυκασιανή Γεωργία. Διάβαζα προ ημερών, στο LinkendIn, το «ρεπορτάζ» του αντιπροέδρου του ΣΕΒ Κωνσταντίνου Μπίτσιου για τα τεκταινόμενα στην Τιφλίδα. «400 υπηρεσίες του κράτους σε ένα μέρος. Διαβατήριο, ταυτότητα, πιστοποιητικά σε είκοσι λεπτά. Άνοιγμα επιχείρησης αυθημερόν. Drive in χωρίς να βγαίνεις από το αυτοκίνητο για όσους βιάζονται». Στην φωτογραφία που ανέβασε, πράγματι, απεικονιζόταν το ΚΕΠ- επίδοξων επενδυτών. Ένας μεγάλος χώρος, σαν περίπτερο της ΔΕΘ, όπου οι εμπλεκόμενες δημόσιες υπηρεσίες είχαν τα στάντ τους, το ένα δίπλα στο άλλο και έτσι μέσα σε λίγη ώρα, σε μια επίσκεψη έβγαινε η απαραίτητη άδεια. Έχει και συνέχεια. «Στην καφετέρια του ΚΕΠ, τα καθίσματα ήταν άσπρα με ψηλές πλάτες. Όταν ρώτησα γιατί», γράφει ο κύριος Μπίτσιος, «μου απάντησαν ότι εάν θέλεις περνά ένας υπάλληλος, σε φωτογραφίζει επί τόπου στο άσπρο φόντο, παίρνει δακτυλικό αποτύπωμα και σου ετοιμάζει το διαβατήριο, όσο εσύ πίνεις καφέ...»
Θα μου πείτε ότι ψάχνουμε ψύλλους στ'' άχυρα. Διευκόλυνση στην δημιουργία επιχειρήσεων, όταν οι κρατικές υπηρεσίες δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν έναν άνθρωπο να αποδείξει ότι είναι ζωντανός! Επί 14 χρόνια (χρονικό διάστημα που αντιστοιχεί σε 6 μνημόνια αν κάνουμε τις αναγωγές) ο Γιάννης Διαμαντής, τρέχει από τον Άννα στον Καϊάφα για να του πιστοποιήσουν ότι δεν άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο! Όπως αποκάλυψε στον ΑΝΤ1, πηγαίνοντας το 2003 να ψηφίσει στο Δήμο Αιγάλεω, διαπίστωσε ότι δεν μπορεί, καθώς στα χαρτιά φαινόταν νεκρός. Κάποιος συνονόματος είχε πεθάνει αλλά έκτοτε ο δυστυχής συμπολίτης μας αδυνατεί να αποδείξει ότι ζει! Πήγε στον Δήμο, στο Ληξιαρχείο Αθηνών, στον Εισαγγελέα, έφθασε μέχρι το δικαστήριο που αποφάνθηκε ότι η αλλαγή των στοιχείων πρέπει να γίνει από τον νεκρό Διαμαντή και όχι τον ζωντανό! Έτσι λέει ο νόμος.
Ας μην χάνει την υπομονή του ο κύριος Διαμαντής (ο ζωντανός). Τι στο καλό, μέχρι το 2060 θα βρει το δίκιο του.
