Ο Σωκράτης Κοσμίδης είναι ένας καλός φίλος από την Θεσσαλονίκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη και όπως λέει ο ίδιος ήταν από τα παιδιά που όταν έβλεπε αυτοκίνητο με αθηναϊκές πινακίδες κάτι πάθαινε. Μεγάλωσε μέσα σε ένα συγκεκριμένο κλίμα. Για την Θεσσαλονίκη που αδικείται, για τους Αθηναίους που δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να εποφθαλμιούν την καλή τύχη της συμπρωτεύουσας.
Γνώρισα τον Σωκράτη στην Αρκαδία, όπου ζει τα τελευταία 14 χρόνια. Και έχω ανέβει μαζί του αρκετές φορές στην Θεσσαλονίκη. Ξέρω πόσο αγαπάει την πόλη. Μπορεί να λέει ότι δεύτερη πατρίδα του είναι πλέον η Τρίπολη, αλλά η καρδούλα το ξέρει. Και το καταλαβαίνω κάθε φορά που περπατάμε μαζί στην παραλία, εκεί που μεγάλωσε. Κάθε φορά που περνάμε την πόρτα ενός μαγαζιού και τον βλέπω να αγκαλιάζεται με τους παλιούς φίλους και γνωστούς.
Έκανε μία ανάρτηση στο Facebook. Μία ανάρτηση για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Είναι μία άλλη προσέγγιση. Έχει αξία επειδή ακριβώς την κάνει ένα παιδί αυτής της αγαπημένης πόλης. Κι είναι αγαπημένη πόλη η Θεσσαλονίκη. Είναι μία μαγική πόλη. Η τύχη της ίσως να ήταν διαφορετική αν δεν υπήρχε αυτή η ακατανόητη κόντρα με τον … νότο. Τέλος πάντων, αυτή ίσως είναι μία άλλη συζήτηση. Ζήτησα, λοιπόν, από τον Σωκράτη την άδεια του να αναδημοσιεύσω την ανάρτησή του. Διαβάστε την!
«Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς μου γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς τους το ίδιο. Θεωρώ τον εαυτό μου βέρο Θεσσαλονικιό κι ας λείπω 14 χρόνια τώρα στην Τρίπολη της Αρκαδίας. Μία πόλη που την θεωρώ πλέον δεύτερη πατρίδα μου και μία πόλη που οι άνθρωποι της μου έχουν συμπεριφερθεί εξαιρετικά.
Ανήκω σε εκείνους που στα νιάτα μας χαράζαμε με κλειδί ότι αυτοκίνητο με αθηναϊκές πινακίδες βρίσκαμε. Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο. Που τραγουδούσαμε ακόμα και στο μπάνιο το " βάλτε φωτιά κάψτε καλά Ομόνοια και Πειραιά, το Σύνταγμα και τη Βουλή" και όλα τα άλλα ωραία για την εποχή άσματα. Που βλέπαμε την τροχαία να γράφει αυτοκίνητο στον δρόμο για Χαλκιδική με πινακίδες Αθήνας και λέγαμε " καλά του κάνει" . Που βλέπαμε πούλμαν με οπαδούς να ετοιμάζεται για κάθοδο σε αθηναϊκό γήπεδο και νόμιζες ότι ετοιμάζονται να γίνει μάχη επικών διαστάσεων τύπου Braveheart. Που εμείς είχαμε δρόμους καρμανιόλες και σκοτωνόμασταν και αυτοί είχαν highways. Που το αεροδρόμιό μας ήταν άθλιο και το δικό τους JFK. Που στα γυράδικα δεν τους έδιναν το πιτόγυρο εάν δεν το ζητούσαν σωστά. Όλα αυτά! Και πολλά άλλα. Με αυτά μεγαλώσαμε. Ήταν μια πραγματικότητα που κανένας δεν αμφισβήτησε ποτέ. Ούτε γονιός. Ούτε δάσκαλος. Ούτε καθηγητής. Ούτε φίλος, ούτε γνωστός. Μέχρι τα 27. Μέχρι που έφυγα.
Όταν έφυγα από τη Θεσσαλονίκη, κατάλαβα πως αυτός ο "εχθρός", η Αθήνα και ο πληθυσμός της, κατά βάση με έχει γραμμένο εκεί που δεν πιάνει το μελάνι. Που ήταν όλα αυτά που είχα μάθει; Που ήταν οι Αθηναίοι που ξυπνούν και κοιμούνται με μοναδικό σκοπό να με βλάψουν εμένα τον Σαλονικιό; Ζω στον νότο της πατρίδας μας 14 χρόνια και δεν βρήκα κάποιον να θέλει να κάψει τον Λευκό τον Πύργο. Ίσως κρύβονται! Δεν ξέρω...Εκεί λοιπόν αντιλαμβάνεσαι την ηλιθιότητα της παιδικής σου ηλικίας, Αλλά δικαιολογείς τον εαυτό σου λόγω ανωριμότητας και πας παρακάτω στη ζωή σου.
Είναι σαν αυτούς που ψηφίζουν ΚΚΕ πιτσιρικάδες και έχουν αφίσα του Τσε στο δωμάτιό τους. Κατά τα 25 τους, αστικοποιούνται. Βρίσκουν δουλειά, ξεκρεμάνε τον Τσε από τον τοίχο, κάνουν οικογένειες και μετατίθενται προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Και αυτή είναι και η φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Το μυαλό ωριμάζει και η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Ποιός Τσε; Ποιός Άρης; Ποιός ΠΑΟΚ; Αυτά τα πράγματα σου φαίνονται τόσο μακρινά όπως η πρώτη τσόντα που βούτηξες από το συρτάρι του μπαμπά σου και είδες με οκτώ φίλους σου. Εάν φυσικά έχεις στοιχειώδες μυαλό και δεν είσαι βλάξ.
Βλέπω λοιπόν τελευταία, ειδικά μετά τη "μπούκα του αιώνα" του Προέδρου του ΠΑΟΚ ότι, εν τέλει , στη Θεσσαλονίκη κάποιοι δεν μεγαλώνουν. Συνεχίζουν στο ίδιο τροπάριο και μετά τα 27 τους. Με όχημα τον ΠΑΟΚ μερικοί ηλίθιοι προσπαθούν να σπείρουν στο μυαλό άλλων ηλίθιων το σπόρο του διχασμού. Σε μία περίοδο δύσκολη. Σε μία περίοδο που οι γείτονες έχουν αντιληφθεί την μοναδική ευκαιρία που έχουν να πάρουν ότι είναι εφικτό από αυτή την "κυβέρνηση" που ο διάολος έσπασε το ποδάρι του και βρέθηκαν αυτά τα ανόητα ανθρωπάκια να αποφασίζουν το μέλλον μας.
Βλέποντας όλα αυτά από λίγο πιο μακριά, ένα έχω να πως στους συμπατριώτες μου. Grow up ρε φιλαράκια! Ποιός ΠΑΟΚ; Ποιά Αθήνα; Ποιός Ιβάν; Ο κόσμος καίγεται απ'' άκρη σ΄άκρη. Ακόμα με την Αθήνα και τον ΠΑΟΚ; Ακόμα; Μετά την Πρώτη φορά Αριστερά διακυβεύονται πλέον πιο σημαντικά πράγματα. Η Ελλάδα μας, η θρησκεία μας, η οικογένειά μας. Grow up επιτέλους»!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
