Όλα καλά κουμπάροι, αλλά η ιστορία με την μελλοντική αυταρχική και λενινιστική και αντιθεσμική διακυβέρνηση του Τσίπρα άρχισα να την βαριέμαι. Ξέραμε τι μοντέλο έχει στο μυαλό του, μας το επιβεβαίωσε κι αυτός με τους «αρμούς» του, αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο Θεός. Αλλού είναι ζητήματα αγαπητοί μου, όχι στις προθέσεις του Αλέξη επί ενός μακρινού μέλλοντος που πέραν των άλλων δεν φαίνεται και διόλου πιθανό.
Εντάξει, του τα ρίξαμε για τους «αρμούς της εξουσίας» που εκστόμισε, αναλύσαμε τις μύχιες και τις φανερές προθέσεις του για την επόμενη διακυβέρνηση του, αλλά νομίζω πως η συζήτηση άρχισε ήδη να μπαίνει στα χωράφια της γραφικότητας. Καθότι δεν είναι κυβέρνηση ο Τσίπρας αλλά ο Κυριάκος. Οπότε, το αν θα ξαναβρεθεί στο Μαξίμου ο Αλέξης, εξαρτάται πρωτίστως από τον Κυριάκο και πολύ λιγότερο από τον Τσίπρα.
Στην νεοελληνική ιστορία, οι πολίτες πρώτα καταψήφιζαν κυβερνήσεις που τους απογοήτευσαν και στην συνέχεια υπερψήφιζαν αντιπολιτεύσεις που έλεγαν κάτι διαφορετικό. Πρώτα μαύριζαν κι έπειτα άσπριζαν. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι έχουμε μπει σε περίοδο πολιτικής κανονικότητας, οπότε οι παλιοί πολιτικοί κύκλοι κατά πάσα πιθανότητα θα επανέλθουν δίχως τις έκρυθμες συνθήκες που ζήσαμε μέσα στην κρίση.
Τι εννοώ. Ας αφήσουν οι κυβερνητικοί την βαριά ιδεολογική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και ας κοιτάξουν τι θα κάνουν με τα μεγάλα προβλήματα και με την καθημερινότητα του πολίτη. Δεν λέω να αποσιωπάται η φύση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν δεν βελτιωθεί το μεταναστευτικό, αν δεν έρθουν επενδύσεις και αν δεν μειωθεί δραστικά η ανεργία, τότε καμιά ιδεολογική σύγκρουση με την αριστερά δεν πρόκειται να σώσει την ΝΔ μετά από τρία χρόνια.
Αυτό που έγινε με τους αρμούς αυτές τις μέρες, μου θυμίζει πολύ την περίοδο 2018-19. Ο κόσμος ούρλιαζε για τους φόρους και τις εισφορές, ήταν στα κάγκελα με το Μακεδονικό, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να σουλουπώσει την κυβερνητική του πολιτική ένα μόνο πράγμα έλεγε. Ότι η ΝΔ ήταν ακροδεξιά και ο Μητσοτάκης Όρμπαν. Και πίστευε ότι με τέτοια ιδεολογικά τερτίπια θα απέτρεπε τον οικονομικά ξεπουπουλιασμένο πολίτη να ψηφίσει ΝΔ, διότι θα είχε ιδεολογικό πρόβλημα. Αμ δε.
Οπότε καλά θα κάνει και η ΝΔ να μην υπερβάλλει ως προς τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Η κραυγή «θα γίνετε χούντα, θα γίνετε χούντα» έχει τα όρια της. Δεν λέω να το κρύβουν αν το πιστεύουν, αλλά αν το επικαλούνται πενήντα φορές την ημέρα και για κάθε ζήτημα που προκύπτει, στο τέλος θα μοιάζει με προσπάθεια τεχνητής αλλαγής ατζέντας. Αυτό δεν το χει ανάγκη ούτε η ΝΔ, ούτε η κυβέρνηση.
Οπότε, καλά τα είπαν οι υπουργοί για τους αρμούς του Αλέξη, αλλά μπάστα. Να πέσουν με τα μούτρα στην δουλειά, να παράξουν έργο που θα βοηθήσει τους πολίτες και να αφήσουν στην άκρη τις ιδεολογικές αποκαλύψεις και τις μακρόσυρτες αναλύσεις πάνω σε θεσμικά ζητήματα ή σε τσιτάτα, λες και βρίσκονται σε φοιτητικά αμφιθέατρα την δεκαετία του 80. Δουλειά και στοχοπροσήλωση, τα άλλα ούτε ουσία έχουν, ούτε αποτέλεσμα φέρνουν.
