Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Η επαγγελματική μας εμπειρία (στην Επικοινωνία) μας έχει διδάξει πως είναι αδύνατον και κυρίως ανώφελο να συζητηθεί οποιοδήποτε θέμα επί της αρχής ενώ καταλαμβάνει κεντρική θέση στην τρέχουσα επικαιρότητα.
Έτσι, τώρα που ολοκληρώθηκε η διαδικασία της κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών από την Βουλή των Ελλήνων, μπορούμε να σχολιάσουμε το θέμα που δημιούργησε η δημοσίευση κινητών τηλεφώνων βουλευτών με την προτροπή να χρησιμοποιηθούν ως μέσω άσκησης πίεσης για την καταψήφιση της Συμφωνίας.
Να ξεκινήσουμε με μια δήλωση: καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη σταλινική πρακτική της στοχοποίησης πολιτών αιρετών ή μη, δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων για απόψεις που έχουν εκφράσει δημόσια. Το γεγονός ότι ήταν το φαιοκόκκινο αντιμνημονιακό μέτωπο που αναβίωσε την πρακτική αυτή θα πρέπει να λειτουργεί αποτρεπτικά για όλους μας έκτοτε και όχι να εκλογικεύει την καταφυγή στις μεθόδους αυτές κι άλλων πολιτικών χώρων. Οι δε σκηνές από την επίθεση στο σπίτι της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ελισάβετ Σκούφα στην Κατερίνη μας γέμισαν φρίκη.
Όμως, δεν έχουν δικαίωμα οι πολίτες να επικοινωνούν με τους βουλευτές για να τους ασκούν πίεση για να υπερψηφίσουν ή να καταψηφίσουν κάποιο νομοσχέδιο;
«Το να παίρνει τηλέφωνο ο ψηφοφόρος σε πολιτικά γραφεία δεν είναι εκφοβισμός. Δεν είναι απλά δικαίωμα, είναι υποχρέωση», δήλωσε σε συνέντευξή του, o αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Κώστας Κυρανάκης για να επικριθεί με σφοδρότητα για τη δήλωση αυτή ακόμα κι από μετριοπαθείς συντάκτες.
Όσο και να το… προσπαθήσαμε δεν βρήκαμε κάποιο λάθος στη θέση αυτή. Αντιθέτως. Αν δεν επικοινωνείς με τον βουλευτή στο πλαίσιο της λειτουργίας ενός πολιτεύματος με αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα, πότε θα το κάνεις; Μόνον όταν θες να σου κάνει ένα ρουσφέτι;
Θα λέγαμε μάλιστα ότι η επικοινωνία με τους βουλευτές σε αυτές τις περιπτώσεις με τηλέφωνο ή εμέηλ και σίγουρα επωνύμως, θα έπρεπε να είναι ο μοναδικός αποδεκτός τρόπος άσκησης πίεσης.
Στις ΗΠΑ που αρέσει σε όλους μας τόσο πολύ να θαυμάζουμε, η προτροπή : «Επικοινώνησε με τον βουλευτή σου και πίεσέ τον να ψηφίσει ή να καταψηφίσει τον τάδε νόμο» είναι ο μοναδικός αποδεκτός τρόπος άσκησης πίεσης. Είναι ένας τρόπος άμεσος, επώνυμος αλλά το σημαντικότερο είναι ότι επιτρέπει στον βουλευτή να ασκήσει κι αυτός με τη σειρά του το δικαίωμα να απαντήσει και να εξηγήσει τη θέση του, ένα δικαίωμα που του αφαιρείται με τη σταλινική μέθοδο της αφισοκόλλησης της φωτογραφίας του με διάφορους χαρακτηρισμούς και προτροπές.
Θα έπρεπε να θέλουμε οι πολίτες να επιλέγουν την άμεση, επώνυμη, αδιαμεσολάβητη επικοινωνία με τους βουλευτές με αφορμή την άσκηση από τους δεύτερους του καθήκοντος για το οποίο τους έχουν στείλει στη Βουλή οι πρώτοι. Γιατί όσο περισσότεροι συζητάνε, τόσο λιγότεροι συγκρούονται τυφλά στους δρόμους. Κι αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας.
