Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ως γνωστό το σαράκι είναι σκώληξ. Εισέρχεται ως μικρό και ασήμαντο έντομο από απειροελάχιστη τρυπούλα μέσα στο σώμα του κραταιού ξύλινου επίπλου και μετά οι αόρατες νύμφες του αρχίζουν να σκάβουν λαγούμια μέσα στους αρμούς. Ως οργανισμός δεν έχει τίποτα το άξιο ή το μεγαλοπρεπές, απλώς μια σειρά δόντια από μπροστά και μια οπή εκβολής περιττωμάτων από πίσω.
Παρά ταύτα, μετατρέπει σταδιακά το ξύλινο κορμί σε σουρωτήρι, οπότε μόλις το έπιπλο κληθεί να εκτελέσει την αποστολή του, να σηκώσει δηλαδή το βάρος κάποιου ανθρώπινου κορμιού, σωριάζεται ξαφνικά σε ερείπια. Το σαράκι δεν επιβιώνει στον καθαρό αέρα. Επιζητά πάντα κάποιο σκοτεινό και ασφυκτικό τούνελ, μέσα στο οποίο νιώθει περίφημα καθώς εκεί μέσα βρίσκει τον μοναδικό ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο είναι ικανό να ολοκληρώσει την άχαρη ζωή του.
Υπάρχουν λογιών-λογιών σαράκια. Κεντρώα, κεντροδεξιά, ακροδεξιά, ανένταχτα, εθνικοπατριωτικά ή τοπικιστικά. Στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία η ταμπέλα που φέρουν, όλα την ίδια δουλειά κάνουν. Αναζητούν ένα στιβαρό, μεγάλο και δυνατό οργανισμό, για να τον μετατρέψουν δίχως να φαίνονται σε κούφιο και ετοιμόρροπο σαρκίο. Τα σαράκια της φύσης έχουν δικά τους φτερά και μετακινούνται από μόνα τους ψάχνοντας για ξύλινους όγκους μέσα στους οποίους θα εναποθέσουν τα αβγά τους. Η αντιμετώπιση τους συνήθως γίνεται με ψεκασμό ή με ενέσεις δηλητηρίου μέσα στα λαγούμια, άγρια πράγματα.
Αντιθέτως, τα σαράκια της πολιτικής συνήθως είναι από μόνα τους ψεκασμένα και εννιά στις δέκα φορές ξεκίνησαν ως ανώτεροι ζωικοί οργανισμοί. Όμως λόγω χαρακτήρα ή κακών επιλογών, ξέπεσαν τελικά στην κατηγορία του τρισάθλιου και κακόμοιρου σαρακιού. Ίσως γι'' αυτό είναι ανήμπορα να διαγράψουν αυτόνομη τροχιά και καταδικάζονται στην κοινωνική ανυπαρξία και στην πολιτική ανυποληψία. Ο μόνος τρόπος να εκπληρώσουν την νεότερη αποστολή της ζωής τους ως κατασκευαστές λαγουμιών, είναι να επιστρατευτούν από το γκουβέρνο, από οικονομικά συμφέροντα ή κι από τα δυο μαζί. Τότε ίσως καταφέρουν να κάνουν δεύτερη καριέρα.
Το γκουβέρνο παίρνει τα ανήμπορα αυτά σαράκια από το χέρι και τα τοποθετεί επιδέξια πάνω στο κορμί του επίφοβου αντιπάλου του. Το κάνει με περίσσια τέχνη και δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό. Τους δίνει τροφή και δημοσιότητα, πόρους και δυνατότητες που από μόνα τους δεν διέθεταν, ως την στιγμή που αυτά θα καταφέρουν να αγκιστρωθούν πάνω στο αντίπαλο (που ίσως κάποτε ήταν πατρικός οργανισμός τους) και αρχίσουν να σκάβουν μέσα στο σώμα του. Μετά, από ένστικτο ξέρουν την δουλειά τους.
Θεωρητικώς θα ''πρεπε να αποτελεί όνειδος για ένα αριστερό γκουβέρνο να πριμοδοτεί και να σπρώχνει με κάθε τρόπο ακροδεξιά σαράκια. Από την θεωρία ως την πράξη όμως μπορεί να παίζεται μια μελλοντική κυβερνητική αυτοδυναμία, οπότε ιδεολογικοί ενδοιασμοί αυτού του είδους είναι καταγέλαστοι. Σημασία έχει να ξεκουφιστεί ο ταξικός αντίπαλος, στο όχημα θα κολλήσουμε τώρα; Αντικειμενικά είμαστε με την τάξη των φτωχών, ακόμα κι αν επιστρατεύουμε Χρυσαυγιτίζοντες ή ολότελα φαιδρούς κυρίους για να μας κάνουν την δουλειά.
Προσωπικώς δεν έχω τίποτα να καταλογίσω στα σαράκια. Ακολουθούν την φύση τους. Μ' ενοχλεί όμως θανάσιμα –και πολιτικά και αισθητικά- το «πουσάρισμα» ακροδεξιών σαρακο-μορφωμάτων από μια αριστερή κυβέρνηση μόνο και μόνο για να ανακοπεί η κεντροδεξιά. Καθότι είναι μια αριστερά που μας ζάλισε ότι ήρθε για να επαναφέρει την ηθική στην πολιτική ζωή της χώρας. Προστίθεται κι αυτό στα κατορθώματα της, για να επιβεβαιωθούν όλοι εκείνοι που λένε πως η κατανίκηση των αμοραλιστών δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση στην παγκόσμια ιστορία. Στην ελληνική πολύ περισσότερο...
