Του Δημήτρη Καμπουράκη
Έχετε προσπαθήσει να συζητήσετε πολιτικά με παιδιά που σήμερα είναι από 17 μέχρι 25 χρονών; Αν όχι, σας συμβουλεύω να το αποτολμήσετε. Θα πάθετε την πλάκα σας. Διότι θα διαπιστώσετε ότι (ανεξαρτήτως των δικών σας πολιτικών και κομματικών απόψεων) εσείς ζείτε στην γη και εκείνα όχι απλώς σε κάποιον άλλον πλανήτη, αλλά κυριολεκτικά σε άλλο σύμπαν ή σε κάποιον μακρινό γαλαξία. Τέτοια απόσταση υπάρχει.
Τα παιδιά αυτά ψηφίζουν, συνδιαμορφώνοντας το αποτέλεσμα μαζί με τις υπόλοιπες γενιές. Σε παλιότερες εποχές, η προσέγγιση τους ήταν τυφλοσούρτης για τις πολιτικές δυνάμεις: Όσο πιο νέος ο ψηφοφόρος, τόσο πιο ρηξικέλευθα και επαναστατικά έπρεπε να του μιλήσεις. Θυμάμαι κάποτε να τραβολογάνε προεκλογικά τον Σημίτη σε κάτι κουκουλοφόρους νεαρούς που έκαναν γκράφιτι στους τοίχους, μόνο και μόνο για να δείξουν ότι ο πρωθυπουργός ήταν δεκτικός σ' αυτά τα νεανικά χούγια. Ο κ. καθηγητής τους χαιρετούσε, αν και ήταν φανερό πως αν έκανε αυτά που πραγματικά πίστευε, θα τα πλάκωνε στα χαστούκια τα πιτσιρίκια με τα σπρέι στα χέρια.
Εκείνους τους καιρούς και παλιότερα, όσο πιο νεανικό ήταν το κοινό, τόσο πιο αριστερά έπρεπε να του μιλάς. Ήταν εύκολη η συνταγή. Και πάντα η συμμετοχή των νέων στην πολιτική ήταν κάτι εξασφαλισμένο, το ζητούμενο δεν ήταν να τους προσεγγίσουν οι πολιτικοί αλλά να τους συγκρατήσουν ώστε να μην τα κάνουν λαμπόγυαλο με την ορμητικότητα τους. Με την ανεργία σε χαμηλά επίπεδα, η συζήτηση μαζί τους ήταν πάντα για διεύρυνση των δικαιωμάτων εντός των εργασιακών χώρων. Ακόμα και οι πολιτιστικές ή εκφραστικές διαφορές ανάμεσα στις γενιές (που πάντα υπήρχαν) ήταν μικρότερες και πάντως δεν άλλαζαν κάθε τρία με πέντε χρόνια, όπως λένε σήμερα όσοι ασχολούνται με το marketing. Άλλοι καιροί.
Σήμερα μοιάζουν σα να 'χουν κοπεί τελείως οι γέφυρες ανάμεσα στις γενιές. Και φυσικά, τα κόμματα είναι προσαρμοσμένα στους μεγαλύτερους καθότι εξηντάρηδες, πενηντάρηδες και σαραντάρηδες συγκροτούν τα επιτελεία τους. Έλα όμως που στις μέρες μας, ακόμα και ο τριαντάρης δυσκολεύεται να συνομιλήσει με τον δεκαεπτάρη, πόσο μάλλον ο εξηντάρης. Εντάξει, όλοι οι πολιτικοί οργανισμοί έχουν επεκταθεί στα social media που αποτελούν τον κυρίαρχο δίαυλο επικοινωνίας των νέων ανθρώπων, αλλά η χρήση του μέσου δεν αρκεί. Χρειάζεται και το κατάλληλο μήνυμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να προσεταιριστεί τους νέους ψηφοφόρους με χρήση της εξουσίας που κατέχει και μάλιστα με συχνά αστείους τρόπους. Ψήφο στα 17, δίπλωμα στα 17, ελεύθερη εισαγωγή στα πανεπιστήμια και άλλα παρόμοια, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι ανέκαθεν ήταν αντίπαλοι της ψήφου ευγνωμοσύνης. Αλλά τέλος πάντων ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα όπλο και το χρησιμοποιεί. Ο Κυριάκος πως άραγε πρέπει να τους μιλήσει; Τι όπλο διαθέτει στα μάτια τους; Εδώ, ο διανύων το πεντηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας του σχολιαστής, σηκώνει τα χέρια. Διαπιστώνω το πρόβλημα, δεν διαθέτω λύση. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμα και ξέροντας πως ο Κυριάκος είναι ένας εξαιρετικά μοντέρνος πολιτικός, φοβούμαι πως ούτε αυτός το 'χει. Οι 17άρηδες είναι αχαρτογράφητα νερά.
Ο Κυριάκος έχει ένα πλεονέκτημα έναντι του Τσίπρα στα μάτια των μικρών ψηφοφόρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης είναι πλέον εκτός μόδας στις νεανικές παρέες, στα μάτια τους οι σημερινοί κυβερνήτες είναι καθεστώς. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Αν ο Κυριάκος δεν τους εμπνεύσει, αν δεν τους πει αυτά που θέλουν ν' ακούσουν, οι νεαροί κι οι νεαρές απλώς δεν θα πάνε καθόλου να ψηφίσουν. Ως τώρα δεν το 'χει καταφέρει. Δεν βρήκε ούτε τον κώδικα τους, ούτε το μήνυμα που θα τους συγκινήσει. Δεν ξέρω πως θα το κάνει, πάντως είναι αναγκαίο. Ίσως χρειάζεται ένα άλλο δεύτερο επιτελείο αποτελούμενο από πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες, που θα κάτσουν μαζί του και θα τον διδάξουν την γλώσσα τους, που θα του δείξουν τους άγνωστους δρόμους που οδηγούν στις πραγματικές αγωνίες τους. Και καλό θα ναι, εμείς οι παλιότεροι που ήμασταν νέοι την δεκαετία του '80 και του '90, να μην ανακατευτούμε σ' αυτά και κυρίως να μην αντιδράσουμε στα συμπεράσματα τέτοιων προσπαθειών. Διότι κι εμείς συντηρητικοί είμαστε…
