Το κινέζικο αεροπλάνο που προσγειώθηκε στο Ελ. Βενιζέλος κουβαλώντας δωρεάν χειρουργικές μάσκες και υγειονομικό υλικό, δεν ήταν απλώς μια συμβολική ένδειξη αλληλεγγύης της Κίνας προς την Ελλάδα. Ήταν –δυστυχώς για την Δύση- η χειροπιαστή απόδειξη ότι χάρη στον απομονωτισμό του Τραμπ και στην εμμονή του Βερολίνου για διατήρηση των πλεονασμάτων του γερμανικού προϋπολογισμού, η παγκόσμια ηγεμονία μετακινείται ραγδαία προς την Άπω Ανατολή. Το ίδιο έχουν καταλάβει και οι Ιταλοί, βλέποντας άλλα κινέζικα αεροπλάνα να καταφθάνουν στην πολύπαθη χώρα, με γιατρούς που διαθέτουν το know how αντιμετώπισης του κορονοϊού και με άφθονο δωρεάν υλικό.
Πριν εβδομήντα και κάτι χρόνια, η Ευρώπη ήταν και πάλι σε απελπιστική κατάσταση. Κατεστραμμένη απ’ τον παγκόσμιο πόλεμο. Με την Ελλάδα δυο φορές πιο κατεστραμμένη, αφού την κατοχή διαδέχτηκε κι ένας εμφύλιος. Υπέροχοι όπως πάντα εμείς οι Έλληνες, όταν οι υπόλοιποι είχαν αρχίσει να χτίζουν, εμείς συνεχίζαμε να ανατινάζουμε ότι είχαν αφήσει όρθιο οι Γερμανοί. Τότε στα λιμάνια μας (όσα δεν ήταν βομβαρδισμένα) και στα αεροδρόμια μας (όσα υπήρχαν) άρχισαν να καταφθάνουν χιλιάδες τόνοι από κάθε είδους απαραίτητο υλικό. Τρόφιμα, ρουχισμός, φάρμακα, ξυλεία, σίδερο, σωλήνες, καλώδια, γεωργικά μηχανήματα, γεννήτριες, τσιμέντο, οικοδομικό και σιδηροδρομικό υλικό. Όλα αυτά, μαζί με έναν πακτωλό από δολάρια και όπλα.
Ήταν το σχέδιο Μάρσαλ των Αμερικανών. Οι μεταπολεμικές γενιές έμαθαν να το λοιδορούν, καθώς συνοδεύτηκε από ασφυκτικό έλεγχο των Αμερικανών συμβούλων σε όλο τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό. Πράγματι, η χώρα μεταβλήθηκε σε πολιτικό και στρατιωτικό προτεκτοράτο των ΗΠΑ, πλην όμως το σύνολο των χορηγήσεων του σχεδίου Μάρσαλ μέσα σε πέντε χρόνια πλησίασε σε σημερινές τιμές τα 130 δισεκατομμύρια δολάρια. (Οι σημερινές τιμές βγαίνουν από το κλάσμα του πραγματικού ποσού της βοήθειας δια του τότε ΑΕΠ της χώρας που το έδινε.) Για φανταστείτε μια βοήθεια 130 δις δολαρίων στην σημερινή Ελλάδα.
Η μεταπολεμική αριστερόστροφη ανάλυση επικεντρώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στον τότε περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας, υποβαθμίζοντας την οικονομική συνιστώσα του σχεδίου Μάρσαλ. Κι όποτε υποχρεωνόταν να αναφερθεί σε νούμερα, καθάριζε με την φράση «το σχέδιο Μάρσαλ μοιράστηκε σε λίγους δικούς τους και επιτήδειους», δίχως να εξηγεί πως είναι δυνατόν να μοιραστούν 130 δις σε μια χούφτα απατεώνες. Προφανώς, πολλοί επιτήδειοι τσίμπησαν χρήμα και εξοπλισμό, όμως ο εξηλεκτρισμός της χώρας, η εκβιομηχάνιση της, η στήριξη της δραχμής (μέχρι τότε όλοι συναλλάσσονταν με χρυσή λίρα), η εξάλειψη της πείνας και της ελονοσίας, η αναγέννηση της υπερπόντιας ελληνικής ναυτιλίας, η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την νησιωτική Ελλάδα και άλλα πολλά ήταν αποτέλεσμα του σχεδίου Μάρσαλ. Πράγματι ο διαβόητος Αμερικανός πρέσβης Πιουριφόυ είχε τότε μεγαλύτερη δύναμη από τον Έλληνα πρωθυπουργό, όμως η Αθήνα ξανασυνδέθηκε οδικώς με την Θεσσαλονίκη και την νότια Πελοπόννησο που για δέκα χρόνια επικοινωνούσαν μόνο με καράβια.
Υπήρχε βέβαια το αντίπαλο δέος των Σοβιετικών που έφτιαξε το δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ, όμως οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί (και ο ελληνικός μεταξύ τους) μπήκαν σε τροχιά οικονομικής αναστήλωσης και ανάπτυξης. Για δείτε τώρα τον Τραμπ που λειτουργεί σαν να ηγείται ενός απομονωμένου κρατιδίου που δεν ενδιαφέρεται για τον υπόλοιπο κόσμο γύρω του. Απεμπολεί την παγκόσμια ηγεμονία της χώρας του, όχι μόνο σε πραγματικό αλλά και σε συμβολικό επίπεδο. Κινέζοι έρχονται να βοηθήσουν την Ευρώπη που πλήττεται, Ρώσοι κατεβαίνουν για να δείξουν ότι κι αυτοί παίζουν ρόλο, μόνο Αμερικανούς δεν βλέπουμε πουθενά. Ξανάγιναν οι επαρχιώτες του δόγματος Μονρόε. Οποία κατάντια. Η οποία συναντάται με την γερμανική μανία για τα δικά τους πλεονάσματα, τα οποία θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο του σχεδίου Μάρσαλ εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που πάμε;
