Του Κωνσταντίνου Σαραβάκου*
Ναι! Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο, δυνατό και αποστομωτικό «Ναι», στην ερώτηση που κάθε χρόνο τέτοια εποχή έρχεται στην επικαιρότητα. Υπάρχουν πολλές που έχουν γράψει και έχουν απαντήσει το συγκεκριμένο ερώτημα χρόνια τώρα, οπότε εγώ θα προσπαθήσω να πω κάτι άλλο, ελπίζω. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά.
Σήμερα στην Αθήνα διοργανώνεται το Athens Pride, δηλαδή μία μεγάλη γιορτή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που ξεκίνησε με αφορμή τα γεγονότα του Στόουνγουολ και την εξέγερση το 1969. Βρισκόμαστε λοιπόν 50 χρόνια μετά και στην Ελλάδα της ΕΕ έχουμε πολίτες δύο κατηγοριών. Την πρώτη που της αναγνωρίζονται όλα τα δικαιώματα και την δεύτερη που πολλά δεν αναγνωρίζονται, άλλα είναι «λειψά» λόγω του πολιτικού κόστους και άλλα θεωρήθηκε χάρη που τους τα παραχωρήσαμε.
Αυτή η διάκριση έχει ένα σαφές τείχος διαχωρισμού: οι πολίτες της δεύτερης κατηγορίας δεν ζουν όπως αυτοί της πρώτης, δεν ερωτεύονται όπως αυτοί της πρώτης, δεν αγαπούν όπως αυτοί της πρώτης, δεν κάνουν έρωτα όπως αυτοί της πρώτης, δεν είναι «ομαλοί» πολίτες, αφού δεν κάνουν όλα αυτά, όπως εμείς. Ποιος το αποφάσισε αυτό; η συλλογική κοινωνική ηθική.
Φτάνει λοιπόν να αναγνωριστούν πλήρη δικαιώματα; Όχι! Η γιορτή του pride θα πρέπει να γίνεται μέχρι οι άνθρωποι αυτοί να κατακτήσουν την ίδια κοινωνική θέση με τους υπόλοιπους. Σήμερα δεν φταίνε οι νόμοι που δεν εκλέγονται γυναίκες πολιτικοί, δεν υπάρχει νομική απαγόρευση. Φταίνε οι αντιλήψεις μας για την θέση που πιστεύουμε ότι πρέπει να έχουν. Το αποτέλεσμα αυτών των αντιλήψεων της κοινωνίας μας για την θέση αυτών των ανθρώπων, σύμφωνα με έρευνα του 2014 από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων για τα ΛΟΑΤ άτομα, συνοψίζεται στα εξής:
· 3 στα 4 παιδιά που είναι ΛΟΑΤ συχνά ή πάντα κρύβονται ή αλλάζουν εμφάνιση στο σχολείο. Η Ελλάδα είναι 26η ανάμεσα στις 28 χώρες της ΕΕ.
· 9 στα 10 παιδιά συχνά ή συνεχώς ακούνε αρνητικά σχόλια στο σχολείο επειδή ένα άλλο παιδί θεωρήθηκε ότι είναι ΛΟΑΤ. Η Ελλάδα είναι 27η ανάμεσα στις 28 χώρες της ΕΕ.
· Μόλις 7 στα 100 ΛΟΑΤ άτομα αποκαλύπτουν πάντα την ΛΟΑΤ ταυτότητα τους. Η Ελλάδα είναι 21η ανάμεσα στις 28 χώρες της ΕΕ.
· 3 στα 4 ΛΟΑΤ άτομα αποφεύγουν να κρατούν το χέρι συντρόφου δημόσια για να μην δεχθούν προσβολές, απειλές ή παρενοχλήσεις. Η Ελλάδα είναι 14η ανάμεσα στις 28 χώρες της ΕΕ.
· 1 στα 2 ΛΟΑΤ εργαζόμενα άτομα ποτέ δεν δηλώνει την ΛΟΑΤ ταυτότητα του στον χώρο εργασίας.
Μέχρι τα παιδιά να μην κρύβονται στο σχολείο, να σταματήσουν τα αστεία για τα ΛΟΑΤ άτομα, οι άνθρωποι να λένε ανοικτά αυτό που αισθάνονται, να περπατούνε αγκαλιασμένοι σφιχτά οι άνθρωποι που το νιώθουν και να μην κρατάνε αποστάσεις ασφαλείας οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες στον χώρο εργασίας, θα γίνεται Pride. Θα περπατάμε όλες μαζί υπερήφανες για ό, τι είμαστε, γιατί αυτό το + που υπάρχει στο τέλος του ακρώνυμου, χωράει όλες αυτές που στηρίζουμε το κίνημα χωρίς να μοιραζόμαστε κάποια κοινή ταυτότητα, και πολλές άλλες ανένταχτες.
Το pride λοιπόν, είναι αυτή η μεγάλη πολύχρωμη γιορτή, γεμάτη χαμόγελα. Είναι η μοναδική φορά κάθε χρόνο που το κέντρο της πόλης γεμίζει από χιλιάδες κόσμο και έχουμε γιορτή, όχι καταστροφές. Τέλος το pride μας χωράει όλες, ομαλές και ανώμαλες, φιλελεύθερες και σοσιαλίστριες ομάδες ΛΟΑΤΚΙ+ της αστυνομίας, της εργατιάς και της μπουρζουαζίας. Δεν ανήκει σε καμία ομάδα, όσο και αν θέλησε να καπελώσει τα κινήματα ελευθερίας.
Υγ. Η νέα έρευνα από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων τρέχει αυτή την εποχή online, αναζητήστε την.
*O κ. Κωνσταντίνος Σαραβάκος είναι επιστημονικός συνεργάτης του ΚΕΦΙΜ
