Από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται κραυγές που ζητούν την παραίτηση του πρωθυπουργού, λόγω της υπόθεσης Ανδρουλάκη. Υποστηρίζουν πως η ενέργεια της ΕΥΠ θίγει τον πυρήνα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και ως εκ τούτου οι ευθύνες του πρωθυπουργού δεν μπορεί να τελειώσουν με την αναγνώριση του λάθους.
Θα μπορούσα να πω ότι και επί ΣΥΡΙΖΑ γινόταν παρακολουθήσεις πολιτικών προσώπων, όπως είχαν καταγγείλει οι κύριοι Πανούσης, Κοτζιάς και Λαφαζάνης. Δεν έγινε τότε ο ανάλογος θόρυβος και οι καταγγελίες δεν έτυχαν της προσήκουσας πολιτικής εκμετάλλευσης. Βέβαια, ουδείς εκ των ευαίσθητων σήμερα συνοδοιπόρων του ΣΥΡΙΖΑ τότε έθεσε θέμα παραίτησης του Α. Τσίπρα. Επί πλέον δε γνωρίζουμε αν οι γνωστές παρακολουθήσεις ήταν τουλάχιστον νόμιμες.
Να υπενθυμίσω πως το 2018, έγιναν 14.500 νόμιμες παρακολουθήσεις. Δε γνωρίζω αν βρίσκονται καταχωρημένες σε κάποιοι αρχείο ή τα ίχνη τους έχουν σβηστεί. Υποθέτω όμως πως η κυβέρνηση γνωρίζει.
Ο πρωθυπουργός θα ήταν πολλαπλά έκθετος αν η παρακολούθηση του κινητού του Νίκου Ανδρουλάκη δεν ήταν νόμιμη, υπό την έννοια πως θα διεξαγόταν με όρους παρακρατικούς. Η παρακολούθηση αυτή είχε την απαραίτητη έγκριση της αρμόδιας εισαγγελέως, η δε ιδιότητα του ευρωβουλευτή δεν αποτελούσε κάποιο κώλυμα. Όπως δήλωσε και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας η εξαίρεση που προβλέπει το Σύνταγμα για λόγους εθνικής ασφαλείας, «πρέπει να ερμηνεύεται στενά και η εφαρμογή της να είναι σύμφωνη με τις αρχές του κράτους δικαίου και της αναλογικότητας». Δηλαδή δεν υπάρχει μια γενική απαγόρευση της παρακολούθησης των βουλευτών λόγω της ιδιότητας τους και μόνον. Κάθε φορά κρίνεται η συγκεκριμένη υπόθεση από τον αρμόδιο εισαγγελέα. Αυτό ακριβώς έγινε.
Αυτό σημαίνει πως η παρακολούθηση του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν κατ' αρχάς νόμιμη. Αν οι εισαγγελείς δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που προφανώς δεν αγγίζει τις υποκειμενικές ευθύνες ενός πρωθυπουργού. Ως εκ τούτου η οποιαδήποτε σύγκριση με το σκάνδαλο Watergate είναι άστοχη. Εκεί είχαμε μια παρακρατική δραστηριότητα, την οποία γνώριζε ο Ρίτσαρντ Νίξον, ενώ δήλωνε πως δεν γνώριζε τίποτα. Και οι αποδείξεις πως γνώριζε δεν ήταν συμπερασματικού χαρακτήρα, αλλά βρέθηκαν στο σύστημα παρακολούθησης των συνομιλιών του που ο ίδιος είχε εγκαταστήσει στον Λευκό Οίκο.
Αντιλαμβάνομαι πως η πενία πολιτικής πρότασης της αξιωματικής αντιπολίτευσης την εξωθεί σε παραλογισμούς. Γιατί το να ζητεί την παραίτηση του πρωθυπουργού για μια νόμιμη παρακολούθηση ευρωβουλευτή είναι παραλογισμός. Πολύ δε περισσότερο όταν ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει πως αν γνώριζε την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ θα την είχε ματαιώσει, εκτιμώντας τις πολιτικές παρενέργειες. Για να μην υπάρχουν σκιές, ας βρεθεί μια νομική φόρμουλα να ενημερωθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης για το ποιος ζήτησε την παρακολούθησή του. Και ο ίδιος θα πρέπει να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Εκτός αν εκτιμά πως αυτή η ασάφεια και αυτό το κλίμα τον βολεύουν πολιτικά.
