Μέρες προετοιμάζονταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φίλιες δυνάμεις του, για τη «μάχη» του Στρασβούργου. Ο στόχος ήταν να μην επιτρέψουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη να επαναλάβει μια εμφάνιση ανάλογη - δεν θα μπορούσε βεβαίως για πολλούς λόγους - με εκείνη που έκανε προσφάτως στο αμερικανικό Κογκρέσο.
Ο αεί ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης διοχέτευε παντού εδώ και μέρες, ότι θα σταθεί απέναντί του σαν άλλος Αλέξης Τσίπρας, εκπροσωπώντας την ομάδα της ευρωαριστεράς. Ο Γιώργος Κύρτσος, αν και το ήθελε διακαώς και το πάλεψε, δεν του έκαναν την τιμή να κονταροχτυπηθεί εντός του ευρωκοινοβουλίου με τον Μητσοτάκη που τον διέγραψε από τη ΝΔ. Ο Στέλιος Κούλογλου με το κινητό ανά χείρας μετέδιδε πληροφορίες για τα δήθεν…άδεια έδρανα. Ο Μαλίκ Αζμανί και η αντιπρόεδρος του Renew Europe και η «ευρωβουλεύτρια» Τινέκ Στρικ, συντονίστηκαν πλήρως με το κεντρικό αφήγημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι η Ελλάδα είναι Τσαντ και επικεφαλής της κυβέρνησης είναι ο…Όρμπαν.
Τι έμεινε στο τέλος από όλη αυτή την προβοκάτσια στην οποία ενεπλάκη ολόκληρος ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, από τον πρόεδρο, το κομματικό του έντυπο μέχρι και τα botάκια του twitter; Ένας Μητσοτάκης να αποκρούει υποδειγματικά την άκριτη και εύκολη υιοθέτηση της προπαγάνδας σε βάρος της Ελλάδας, που η διάχυσή της γίνεται πολλές φορές με ευθύνη και συνδρομή στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και ένας υποδειγματικός, Νίκος Ανδρουλάκης ο οποίος με την παρέμβασή του, στάθηκε επάξια στο ύψος του διπλού αξιώματός του. Χωρίς να αφήσει τον πρωθυπουργό στο απυρόβλητο, λέγοντας δυσάρεστες αλήθειες για τη συνδρομή της Ν.Δ στον εκτροχιασμό της χώρας πριν από τα μνημόνια, φροντίζοντας ωστόσο να διαφυλάξει το κύρος της χώρας, αλλά και το δικό του κύρος ως αρχηγού ενός ιστορικού κόμματος.
Ο κόσμος, όπως είπε, αλλάζει και πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, «να υπερασπιστούμε μέσα από ένα προοδευτικό πολιτικό σχέδιο την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος. Οφείλουμε να κάνουμε τους πολίτες να νιώσουν ξανά ασφαλείς απέναντι στις γεωπολιτικές, κλιματικές και οικονομικές προκλήσεις της εποχής μας».
Τις παραινέσεις του προς την ευρωπαϊκή ηγεσία, είναι πολύ πιθανόν κ. Ανδρουλάκης να τις βρει μπροστά του σύντομα, ως αναγκαιότητες της χώρας, μόλις τελειώσει η καταμέτρηση των ψήφων στην κάλπη της απλής αναλογικής.
Είναι βέβαιο ότι έχει ήδη την απάντηση στο ερώτημα, με ποιον μπορεί να συμφωνήσει αν χρειαστεί ένα προοδευτικό πολιτικό σχέδιο και με ποιον μπορεί να συμμαχήσει για να διασφαλιστεί η φιλελεύθερη δημοκρατία και περισσότερες ευκαιρίες στους πολλούς για μια καλύτερη ζωή.
Ας μην το λέει.
