Δεν επιδέχονται σοβαρού σχολιασμού και ανάλυσης οι δηλώσεις Ιεραρχών που εδώ και χρόνια παρεμβαίνουν στη δημόσια συζήτηση με μόνο σκοπό να δημιουργήσουν θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Είναι βαρετοί και σε ανθρώπινο επίπεδο προκαλεί θλίψη το θέαμα ενός ανθρώπου, υποτίθεται πνευματικού, ενώ μπουρδολογεί ηττημένος από το χρόνο και κατακυριευμένος από το φόβο του θανάτου.
Βέβαια, αυτό που πρέπει να μην περάσει απαρατήρητο είναι η κατά σύστημα επιλογή των ΜΜΕ, των ηλεκτρονικών κυρίως, να δίνουν βήμα σε διάφορα «νούμερα» της ιεραρχίας αντί στους Μητροπολίτες και τους Ιερείς που προσφέρουν σημαντικό κοινωνικό έργο στις τοπικές κοινωνίες συμβάλλοντας ενεργά στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής πολλώ μάλλον δε όταν αυτοί είναι περισσότεροι από τις προβληματικές περιπτώσεις.
Σε όλες τις μεγάλες έρευνες κοινής γνώμης που έχουν δημοσιευθεί τον τελευταίο χρόνο η Εκκλησία ως θεσμός κατακρημνίζεται στους δείκτες εμπιστοσύνης. Όλο και λιγότεροι πολίτες την εμπιστεύονται, ειδικά μετά την πανδημία που αντί να λειτουργήσει θετικά, στηρίζοντας την πολιτεία στην τήρηση των μέτρων λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής κάθε συνομωσιολογίας και δημιούργησε σοβαρά προβλήματα σε τοπικό επίπεδο.
Γνωρίζουμε ότι η διοίκηση της Εκκλησίας είναι ουσιωδώς αποκεντρωμένη, με την Ιερά Σύνοδο απλώς «να προεδρεύει» χωρίς να έχει τη δικαιοδοσία να επέμβει περιορίζοντας τη δράση ακραίων στοιχείων. Όμως και η ίδια η Ιερά Σύνοδος κατά τη διάρκεια της πανδημίας αντί να δώσει το καλό παράδειγμα έδωσε την εντύπωση ότι ασκούσε αφόρητες πιέσεις στην κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό για να δείχνει ότι εκείνη «κάνει κουμάντο».
Τώρα πάλι θεώρησε σκόπιμο να παρέμβει στο θέμα των αμβλώσεων τη στιγμή που τα δογματικά κείμενα που ορίζουν την πορεία της Εκκλησίας του Κυρίου των Οκτώ Πρώτων Αιώνων, δεν κάνουν καμία αναφορά στο θέμα. Ποια δογματική νομιμοποίηση είχε η εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου; Πού είναι γραμμένα όσα αναφέρουν σε αυτή;
Είναι εύλογη, λοιπόν, η απορία γιατί η Ιερά Σύνοδος επιλέγει να έρχεται σε αντιπαράθεση με την πλειοψηφία της κοινωνίας με αυτούς τους όρους.
Ανήκουμε σε αυτούς που δεν θρησκεύονται αλλά την ίδια στιγμή πολύ συχνά έχουμε υποκλιθεί στο ηθικό παράδειγμα Μητροπολιτών και Ιερέων που με τη δράση τους συμβάλλουν στην κοινωνική συνοχή και διασώζουν την ανθρωπιά.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν το έχουν οι Έλληνες πολίτες και ειδικά αυτοί που δεν θρησκεύονται, το πρόβλημα δεν είναι καν των κυβερνήσεων. Η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν έχει καμία προκατάληψη σε βάρος της Εκκλησίας και είναι σε θέση να την κρίνει δίκαια αναγνωρίζοντας τη θέση της και το ρόλο της.
Το πρόβλημα το έχει η ίδια η Εκκλησία. Οι φωτισμένοι Ιεράρχες ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
