Η συνεδριακή περίοδος των τριών δημοκρατικών κομμάτων της Βουλής (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ) έκλεισε και επισήμως την Κυριακή με την ολοκλήρωση του συνεδρίου της ΟΝΝΕΔ. Ακόμα κι όσοι δεν παρακολούθησαν τα συνέδρια αυτά ευλαβικά, δεν πρέπει να έχουν κάποια δυσκολία στο να επισημάνουν το κοινό τους χαρακτηριστικό που δεν είναι άλλο από τις εκτενείς αναφορές που έκαναν και τα τρία κόμματα στη νεολαία.
Δεν αναφερόμαστε μόνο στα ζητήματα της πολιτικής και των προγραμματικών θέσεων αλλά και στη δέσμευση που ανέλαβαν και οι τρεις αρχηγοί των δημοκρατικών κομμάτων να γεμίσουν τα ψηφοδέλτια του κόμματός τους με νέους, ηλικιακά, υποψηφίους. Ειδικότερα στη Νέα Δημοκρατία αυτή η συζήτηση, για το μέσο όρο της ηλικίας των υποψηφίων στα ψηφοδέλτια γίνεται εδώ και καιρό.
Αυτό όμως που ειλικρινά μας εντυπωσίασε είναι ότι σε κανένα συνέδριο, ούτε αυτό της ΟΝΝΕΔ, κανείς δεν αναφέρθηκε στον περίφημο ελέφαντα στο δωμάτιο που δεν είναι άλλος από τα παιδιά και τους συγγενείς των βουλευτών που κληρονομούν τις έδρες και τα υπόλοιπα αιρετά αξιώματα.
Ποιο το όφελος να ενταχθούν στα ψηφοδέλτια νέοι όταν αυτοί σε σεβαστό ποσοστό θα είναι παιδιά βουλευτών; Κανείς δεν τόλμησε να κατεβάσει στο συνέδριο του κόμματός του ως πρόταση την επόμενη δεκαπενταετία να μην ενταχθούν στα ψηφοδέλτια των εθνικών και αυτοδιοικητικών εκλογών συγγενείς αιρετών.
Ας μην κάνει τον κόπο κανείς να μας επισημάνει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντισυνταγματικό, γιατί θα αναγκαστούμε να του θυμίσουμε την αλήστου μνήμης βλακώδη δήλωση «ό,τι νόμιμο είναι και ηθικό». Δεν είναι αναγκαίο μια τέτοια πρόταση να θεσπιστεί. Θα αρκούσε να διατυπωθεί από τους προέδρους των κομμάτων ως αυτοδέσμευση των ιδίων. Ειδικά από τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη το περιμέναμε.
Η συζήτηση αυτή δεν περιορίζεται στη χώρα μας. Διεθνώς οι άριστοι της μεσαίας τάξης πολλαπλασιάζονται με μεγάλη ταχύτητα. Οι έχοντες τα προσόντα να στελεχώσουν θέσεις ευθύνης και ιδιαίτερα αιρετές γίνονται όλο και πιο πολλοί. Οι διαθέσιμες θέσεις εξουσίας λοιπόν δεν γίνεται να μειώνονται περαιτέρω όταν επί της ουσίας κληρονομούνται.
Οι ανισότητες σήμερα δεν περιορίζονται στο πεδίο της οικονομίας. Είναι τερατώδεις και σε αυτό το πεδίο, της πολιτικής. Η μεσαία τάξη, στο όνομα της οποίας γίνονται όλα, είναι αποκλεισμένη από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων επειδή οι θέσεις είναι κληρονομικές.
Το φαινόμενο βέβαια δεν αφορά μόνο την πολιτική. Τα ίδια συμβαίνουν και στις επιχειρήσεις και στα ΑΕΙ. Μέχρι και στην Αρχαιολογική Υπηρεσία βλέπουμε ως διευθυντές μεγάλων ανασκαφών τους γόνους των καθηγητών που συνδέθηκαν με τις ανασκαφές αυτές! Μπορεί να είναι οι πιο άξιοι άνθρωποι του κόσμου αλλά δεν έχουν την ίδια αφετηρία εκκίνησης και αυτό είναι μια αδικία που γεμίζει τη μεσαία τάξη οργή. Και εξηγεί βέβαια και τον αντισυστημισμό της.
Ας αφήσουν τα ελληνικά κόμματα τη Νεολαγνεία και τη Νεολογία. Δεν είναι ηλικιακό το θέμα. Το θέμα είναι ότι σε αυτή τη χώρα «σόι πάει το βασίλειο». Κι αυτό πρέπει να σταματήσει.
