Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Αλέξης είναι νέος ο ίδιος, αλλά δεν αγαπάει τους συνομηλίκους του. Και κυρίως, αδιαφορεί για τους επόμενους. Ολους αυτούς τους χαμογελαστούς εφήβους που ξεκαρδίζεται μαζί τους, όταν τον συναντούν. Του αρέσει να κάνει παρέα με νέους, να λέει αστειάκια, να κάνει χαρούλες, αλλά μέχρι εκεί.
Ο Αλέξης γενικότερα, μου θυμίζει εκείνους τους ευχάριστους «φίλους» που είναι καταπληκτικοί στην παρέα αλλά σε γράφουν κανονικά όταν τους χρειάζεσαι. Η πολτική της κυβέρνησης, σε όλη την διάρκεια της θητείας της, δείχνει το πώς αντιλαμβάνονται την συνολική υπόσταση της κοινωνίας, με την αγωνία τους για το κεκτημένο παρελθόν και την αδιαφορία τους για αυτό που έρχεται στα επόμενα χρόνια.
Για πολλούς λόγους, ο Τσίπρας γύρισε την πλάτη του στο μέλλον της χώρας: Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι έγινε μια τεράστια προσπάθεια να μετατοπιστεί και πάλι το πρόβλημα για αργότερα. Να γίνει ακόμα πιο δύσκολη η ζωή των εργοδοτών, να κλείσουν κι άλλες επιχειρήσεις, να αυξηθεί το ποσοστό της μαύρης εργασίας και να μεγαλώσει η ανεργία.
Ολα έγιναν για να συντηρηθεί, με το ζόρι, ένα αδιέξοδο παρόν που δεν φαίνεται να μπορεί να λειτουργήσει. Να παραταθεί ένα ασφυκτικό περιβάλλον κρατισμού με αποκλειστικό στόχο την προστασία των παλιών κεκτημένων που αποτελούν την βασική πηγή συντήρησης των οικογενειών τους. Να συνεχιστεί δηλαδή μια στατική κατάσταση, θυσιάζοντας τους νέους στο βωμό της παραπλανητικής ευδαιμονίας τους και της εξάρτησής τους από τις συντάξεις των παππούδων τους.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το εξειδικευμένο προσωπικό, οι επιστήμονες, οι νέοι που θα απέδιδαν σε μια εξελιγμένη οικονομία ή φεύγουν, αδιαφορώντας για τη διάσωση της κοινωνίας τους ή αισθάνονται παρείσακτοι και απέχουν από κάθε αξιακή σχέση με τη δημοκρατία. Τέλος, οι περισσότεροι από τους ανέργους έχουν εθιστεί σε μία βραχυπρόθεσμη αποτίμηση της ζωής τους, εξαιτίας της πρόσκαιρης "προστασίας" από την οικογένεια. Εκλαμβάνουν την πολιτική ως θέαμα και συμμετέχουν μόνο με ποδοσφαιρικούς όρους όποτε γίνονται εκλογές, με πλήρη άγνοια των κινδύνων.
Σε κάθε περίπτωση όμως, δύσκολα ο κρατισμός θα μπορέσει να υπερασπιστεί τις διεκδικήσεις του. Υπάρχουν δεσμεύσεις της επιτήρησης που θα πρέπει να τηρηθούν και δυστυχώς θα πρέπει να μας τις θυμίσουν και πάλι οι ξένοι. Οπως και να ΄χει όμως, αποδεικνύεται για άλλη μία φορά, ο απίστευτος αμοραλισμός των συστημάτων εξουσίας της κοινωνίας μας απέναντι στους νέους.
Και το μιντιακό και το πολιτικό σύστημα ανέκαθεν, χρησιμοποιούσαν τη νεότητα για να στηρίξουν τον άκρατο λαϊκισμό τους. Μόνο για αυτό τον λόγο. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να προτάξουν το όραμα της μελλοντικής Ελλάδας και να αγαπήσουν τις νέες γενιές με την ανιδιοτέλεια της ευθύνης που επέβαλε αξιακά η θέση και ο θεσμισμένος τους ρόλος. Από τις αποπροσανατολιστικές εκπομπές ως τις πολιτικάντικες κορώνες των ακραίων λαϊκιστών, ο συνταξιούχος ήταν ο καλύτερος «πελάτης».
Ο Αλέξης Τσίπρας, από τη μία πλασάρε το νεανικό του προφίλ ως εγγύηση και από την άλλη συμμετέχει στην προδοσία που υφίστανται οι επόμενες γενιές, για χάρη της εξουσιομανίας των λίγων. Δυστυχώς ο Αλέξης δεν είναι ούτε ο ίδιος στην πραγματικότητα, νέος. Ισως γι αυτό δεν μπορεί να σεβαστεί και να αγαπήσει τους νέους.
Η ώρα έφτασε. Πρόδωσαν τους νέους και φεύγουν. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα για τη χώρα...
